Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Het is alsof in een rollercoaster zit maar dan in stilstand, even een terugval omdat ik net niet de volgende top haal om daarna in vliegende vaart (voor mijn doen) verder te gaan. Iedere keer als ik me voorneem om op pad te gaan komt er iets tussen waardoor ik besluit nog een paar dagen te blijven. Te veel dingen om allemaal op te sommen maar het komt er op neer dat ik met van alles bezig ben en er ook van alles gebeurt dat me in mijn hoofd bezig houdt. Mijn bezigheden lopen uiteen van vrijwilligerswerk bij een tentoonstelling voor de geesteszieken & daklozen, dozen sjouwen voor de padvindsters, assisteren bij de verkoop van ‘girl guide cookies’, jaarstukken analyseren van daklozenorganisatie en jaarvergadering daarvan bijwonen (met gratis maaltijd, als ik in de rij sta achter Dennis, 1 van de doelgroep, moet ik toch echt meer opscheppen van hem, “it’s free brother!”).

Wat me o.a. van binnen bezig houdt is de rauwe kant van het leven van de vele verslaafden en daklozen hier. Nooit verwacht dat in een rijke stad als deze, zoveel mensen aan de onderkant van het bestaan bungelen. In de downtown Lower East Side liggen, zitten, en staan ze bijna opgelijnd. In de rij voor gratis voedsel, in de rij om zichzelf te verkopen (straatprostitutie), in de rij voor een slaapplaats bij het Leger of 1 van de vele kerken die zich daarvoor openstellen of openlijk drugs gebruiken of midden in een ‘downer’ zitten. Crystal Meth was voor mij een filmdrugs (Harley-Davidson and the Marlboro Man), maar hier op de straat is het de grootste probleem veroorzaker; levensgevaarlijk, super verslavend en relatief goedkoop. Overigens is het politiebureau om de hoek van dit alles! Met de Olympische spelen in 2010 op komst zullen er meer projecten opgestart worden, maar dat is wel heel erg lang overtijd. Beelden zoals ik hier zie downtown, kennen wij echt niet in West Europa.

Waarschijnlijk zoals in iedere grote stad valt ook hier veel te beleven, maar het lijkt wel of ik daar hier met m’n neus bovenop zit. Gisteren was ik getuige van een interceptor unit. Het duurt even voor ik zoiets in de gaten heb. Op een kruising staat een van voren gezien grote luxe wagen stil. Midden op de kruising. Dichtbij gekomen valt de enorme stalen ‘crashbar’ van voren op, naast de wagen staat een tot de tanden bewapende agent en een ander sprint weg met een grote herdershond aan een lange lijn, een echt GROTE herdershond. Pas dan dringt het tot me door dat dit een bepantserde luxe politiewagen is en dat er toch wel veel ‘gewone’ politie in de buurt is. Geen idee wat er is gebeurt, doorrijden is de enige keuze die je krijgt. Een uur later voel ik nog m’n nek van het omkijken. De krant staat vol van het geweld van de drugsbendes dus daar zal het wel mee te maken hebben gehad.

Een ander voorval speelde zich ruim een week geleden voor m’n ogen af en heeft nogal indruk gemaakt. Ik rij op Boundary Road, 1 van de vele grote wegen dwars door de stad. Op een kruising ligt een motor opgevouwen tegen een lantaarnpaal in de middenberm, geschept door een pick-up. Twee mensen staan er bij, de dader en een getuige. Beide staan als een gek op mobiele telefoons in te tikken. Het is rush hour en het verkeer raast om hen heen. Ik kan niet anders als stoppen. De motorrijder ligt in de berm en krepeert van de pijn, maar ook dat is een teken van leven, z’n helm is al af en veel meer als z’n hand vast houden kan ik niet. Kennelijk doen de mobiele bellers hun taak goed. Binnen een paar minuten zijn twee ambulances, drie politiewagens en een giga brandweertruck ter plekke. Vooral de brandweer maakt indruk. Met gillende sirenes aan komen rijden en met hun truck in een soepele draai dwars over de kruising alle verkeer in 1 keer stil zetten. De dader en getuige staan letterlijk te trillen als de ambulance en brandweer (grote truck, grote scharen) de motorrijder van zijn kleren en laarzen ontdoen. Ik mag de beademing met morphine op zijn plek houden als hij in de ambulance wordt gehesen. Zijn motorlaarzen hebben waarschijnlijk voorkomen dat zijn voet er af is gerukt, ik weet het niet precies, toen zijn onderbeen te voorschijn kwam heb ik m’n ogen dicht gehouden.

Dat alles maakt dat ik hier nog steeds ben. Komend weekend is het hier groot feest vanwege Michelle haar verjaardag. Dat lijkt me een goed moment om afscheid te nemen van alle mensen met wie ik hier om ga. De gok die ik neem met het weer kan niet veel langer duren. Tot nu toe prachtig nazomer weer, de bomen nemen al de meest prachtige kleuren aan, de herfst komt er aan. Doordat ik hier langer ben gebleven doe ik al wat voorbereidingen voor het Spaanstalige later. Voor eind oktober moet ik weer uit de VS zijn omdat mijn visum dan verloopt … De route is uitgestippeld, de Liberator (“Old Betsy”) staat tip top klaar, het wordt tijd om te gaan.

This entry was posted on vrijdag, oktober 3rd, 2008 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.