Granada, Nicaragua, 4 juni 2009
Afscheid nummer twee van Granada. Het is zaterdagavond en het wordt al bijna normaal, afscheid nemen van alle mensen die ik hier in korte tijd heb leren kennen. De tijdelijke import vergunning verloopt op donderdag. Op dinsdag voel ik me niet helemaal tof, woensdag zet dat door, ben volslagen uitgeput en heb hoofdpijn de hele dag. Kan met moeite het ene been voor het andere zetten. In Jimmy´s hotel huur ik voor een paar dagen een kamer met airco. Op donderdag moet ik vertrekken maar dat gaat gewoon niet. Sinds het regenseizoen is begonnen zweeft er van alles in de lucht, ik hoor veel mensen klagen over ziektes zoals griep. Het leidingwater loopt terug in kwaliteit, de enorme hoeveelheid regen die in korte tijd kan vallen, overstroomt de zwakke plekken in het systeem die regelmatig breken. Bacterien krijgen daardoor de kans zich in het leidingwater te nestelen. Het leidingwater is soms helder en soms niet. Ik schakel weer terug naar fleswater. Na zo´n vijf tot zeven dagen voel ik me weer wat beter.
M´n verlengde importvergunning is verlopen en is niet meer te verlengen. Dit betekent een forse boete aan de grens en ongetwijfeld een hoop gedoe. Toch waag ik een kans. Met bus en taxi reis ik af naar het douane hoofdkantoor in Managua. De directeur krijg ik uiteraard niet te spreken, ambtenaar 1 geeft mijn vraag voor een tweede verlenging weinig kans maar ambtenaar 2 staat wat sympathieker tegenover mijn verhaal. Zij belooft de directeur mijn vraag voor te leggen als ik zelf in een handgeschreven briefje mijn verhaal en vraag voorleg. Het is donderdag als ik mijn briefje, foto van de motor, print van de website en alle andere benodigde papieren achterlaat. Of ik vrijdag terug wil bellen. De uitslag is een verrassing, vijftien dagen extra bij wijze van hoge utizondering!
Vrijdag 5 juni verloopt opnieuw mijn importvergunning. Dat is morgen. Vroeg in de ochtend vertrek ik, Jimmy, Brian en Aracelly begeleiden me op de motor naar de grens. Van al hetgeen ik hier beleefd heb, is nog geen kwart opgeschreven. Voor nu volsta ik dat leven en liefde in een derde wereld land een bijzondere ervaring is. Met pijn in m´n hart verlaat ik Nicaragua. Een derde afscheid lijkt me niet verstandig. Vrijdag ga ik de grens met Costa Rica over. Via Liberia en san Jose richting Panama (Panama stad en Colon).
he die Gerb
Ja ik kan het begrijpen ,afsheid nemen is niet leuk zeker als je die mensen niet meer ziet
klote dat je weer ziek bent geworden maar er is altijd een zonnetje achter de wolken
he let een beetje op je gezondheid en laat gauw wat van je horen man
ga je goed en succes met je trip
Groeten uit regenachtig nederland
HD
Hallo Jan Gerben,
Partir c’est mourir un peu, om maar te beginnen met een cliché. Je neemt altijd iets mee van de plaats die je verlaat: herinneringen, ervaringen, kortom: altijd rijker. Als ik lees dat je vertrekt naar een nieuwe plaats, steeds op weg met de motorfiets, springt spontaan de titel van een song van Canned Heat in mijn geachten op: ‘On the road again’. De monotone muziek doet me denken aan het draaien van een motor, terwijl het landschap langzaam aan je voorbij trekt (tenminste, als dat niet aan je zicht ontrokken wordt door bomen of bergen).
Mocht je dit nummer eens horen (of al kennen) let dan even niet op de tekst, maar laat de muziek tot je doordringen.
Blijf gezond en reis veilig.
Roy en Ans.
I’m going down
Won’t you help me
save me from myself
I hear the sound of a memory
maybe time will tell.
Voor elke gelegenheid een tekst maar het gevoel erbij is voor een ieder anders.
For every single memory has become a part of me.
Afscheid nemen van mensen die je dierbaar zijn geworden doet altijd pijn, je zal veel redenen hebben gehad om zo lang te blijven hangen in Nicaragua.
Uiteindelijk zul je je er genoeg van herinneren en er weer een mooi verhaal over kunnen schrijven. Ik moet wel zeggen dat tegenslag en geluk op je lange reis telkens dicht bij elkaar liggen. Maar de reis gaat weer verder en ik ben benieuwd wat de eindeloze kilometers je nu weer brengen, ik vraag mij af of er al een beetje heimwee is naar het “saaie” Holland. Ik hoop dat Old Betsy zich voorlopig even goed gedraagt, en zorg jij goed voor jezelf.
Cruisin down the highway of your life!
Groet Ary.
ola amigo, tja ik zat te wachten of op een rondzend mail, of een prive mailtje, en was van plan je vandaag even te schrijven, maar gelukkig je bent door, en het stemt me toch wel tevreden dat je t nu op deze wijze doet. afscheid nemen van zuidamerikanen is een overstroming van gevoelens, die zich uiten in vele tranen en harde geluiden. wacht maar tot dat je straks in zuid amerika bent daar is t nog een graadje erger. hier wisselen zon en regen elkaar af, net zoals veiligheid en onveiligheid, ook hier mag je in de grote steden de deuren van je rijdende auto wel sluiten, want bij een verkeerslicht is ook niet alles veilig, alleen het verschil met zuidamerika is dat je hier geen militairen op de hoek van de straat ziet, en geen guerilla’s op je weg, ik weet niet wat beter is, maar misschien dat jij er iets over kan vertellen.
Hey JG,
Fijn om weer iets van je te horen. Vervelend hoor dat je wederom ziek bent geworden, maar wie weet is het ergens goed voor geweest. Life can be a bitch. Maar ik hoop dat je alles goed hebt kunnen afsluiten Nicaraqua. En ben benieuwd wat je in de komende landen gaat zien en welke mensen je gaat ontmoeten. Doe vooral voorzichtig aan en klop Betsy maar goed op haar tank. Take it easy and hope to hear from you very soon.
Helen