De eerste stappen gaan voorzichtig. Met de motor vol bepakt opnieuw de bergen in vanaf Malacatancito. Onderlangs de beschermplaat voor de motor hebben we een bijna halve centimeter dikke en drie centimeter brede ijzeren beugel gesmeed en bevestigd. De afstand tussen onderkant motor en weg is daardoor iets lager waardoor ik eerder de tumulo´s (verkeersdrempels) raak als hiervoor. Ik herinner me dat onder de Chevrolet Camaro (bouwjaar 1974, V8 5,6 liter, voor 200 gulden als student samen met Olav gekocht) dikke stalen platen waren bevestigd onder het motorcarter en wielassen die voor een spectaculaire vonkenregen zorgden bij te hoge snelheid over de verkeersdrempels. Die platen zorgden voor gemoedsrust op die drempels en dat is precies waar mijn beschermplaat onder het carter en gesmede beugel hopelijk voor gaat zorgen. Desondanks zijn de eerste stappen voorzichtig. Af en toe is de weg onverwacht slecht en gaan we door kuilen en wegverzakkingen. De weg slingert nog steeds door de bergen van Guatemala. In de ochtend is het koel en pas aan het begin van de middag kan ik wat lagen kleding uitdoen. Met een personenbus wissel ik regelmatig van positie. Hij stopt om mensen in en uit te laten of lading op z´n dak mee te nemen en dan passeer ik hem. Hij komt dan mij weer wat later vol gas voorbij, grote zwarte wolken uitbrakend, als een fel gekleurde speer, al schuddend en de lucht trillend in de warmte achter zich trekkend. De conducteur hangt uit de altijd open deuropening, duim omhoog en breed lachend terwijl de chauffeur met de claxon een deuntje laat horen. Dat gaat zo door tot ik de afslag neem naar het meer van Atitlan. De bussen zijn in particuliere handen en concurreren hard voor passagiers. Op verzamelplaatsen roepen conducteurs om het hardst voor hun bestemming en onderweg onderscheidt jouw busdienst zich door snelheid. Vol gas en inhalen wat je maar kan, voor of na de bocht, ze kennen de weg en het gaat vaak goed, ongelofelijk maar waar.
Via Solona en Panachel daal ik af naar de oevers van het meer van Atitlan. Het is dan vroeg in de middag en de toppen van de vulkanen rondom het meer zijn met dunne wolken als een lichte waas omgeven. De uitlopers van de vulkanen, een stuk of acht, staan met hun voeten in het meer met tussen de tenen diverse dorpjes. Ik denk dat ik droom als ik een rookpluim uit een van de vulkaan toppen zie verschijnen, maar later hoor ik dat diverse vulkanen licht actief zijn. Het is mogelijk om een trip te voet te maken naar de mond van de vulkaan en van daaruit de lava te zien borrelen. Het te voet gedeelte trek me echter niet aan en ik wil door naar Antiqua.
Na Panachel, een kleurrijke plaats met een forse markt waar de weg pal langs loopt, verandert de weg in een asfaltdrama. Snel stijgend via steile smalle haarspeldbochten doe ik ruim anderhalf uur over een stuk van 30 kilometer. Opengebroken, diepe kuilen en zand op de weg maken dit deel van de route heftig. Ander verkeer is er nauwelijks, wegbewijzering ontbreekt op verschillende splitsingen in de weg en ik volg maar het aftandse asfalt spoor. Onderweg passeer ik dorpjes met een nieuw verschijnsel, een openbare kleding wasruimte, geen wasserette maar een betonnen bassin dat water ontvangt vanuit een tankauto. Uiteindelijk kom ik weer op de PanAmerican terecht en vandaar is het een eenvoudige route naar Antiqua.
In Antiqua had ik Antonio (zie La Ventosa) opnieuw ontmoet als ik niet in Malacatan terecht was gekomen. Hij is na wat kneden hier en daar en een brace voor zijn schouder na een week op pad gegaan en is inmiddels met zijn scooter (motonetta op z´n Mexicaans) in Panama. Op zijn advies zoek ik Casa de Chofo op, geen hotel maar een gastverblijf. Over met keien geplaveide straten vind ik de Casa van Chofo. Een soort strandtent zoals ze aan het Zwarte Pad in Scheveningen zijn te vinden maar dan zonder house-muziek en wat meer mankementen hier en daar. Dit is geen Casa bij een gezin, maar bij een kerel op zichzelf waar studenten een langdurig onderkomen vinden. Antiqua is een centrum in Midden-Amerika voor taalstudenten die in een paar intensieve weken Spaans willen leren. In mijn Casa verblijven Sjors en Valerie, respectievelijk een Nederlandse en Belgische student die hier op taalschool klaar worden gestoomd om daarna voor een ontwikkelingsorganisatie (Los Ninos) les te gaan geven op scholen hier in de buurt.
Antiqua zelf is vergelijkbaar met San Cristobal de las Casas in Chiapa, het zuiden van Mexico. Steden met veel zichtbare historie die bijna onwerkelijk zijn in vergelijking met andere steden omdat het zo schoon is, nauwelijks vuil op straat, weinig zwerfhonden, zwaar verkeer gaat om de stad heen en bussen volgen vaste routes door brede wegen in plaats van door nauwe straatjes vol met uitlaatgassen. Door de rijke historie van deze steden, Antiqua was een oude hoofdstad voor heel Centraal Amerika gesticht door de Conquistadores tot het door een aardbeving weg werd gevaagd in de 18e eeuw, trekken veel Westerlingen hier naar toe. Dat maakt het leven voor mij hier wel zo prettig. Ander voedsel als bonen met ei en tortillas in de ochtend, bonen met vlees en tortillas in de middag en bonen met tortillas in de avond. Door de salsa´s (basis van tomaten), chili´s (basis van pepers, van mild tot zeer pikant) en fruit zijn weliswaar veel combinaties met bonen mogelijk, maar de variatie, kwaliteit en hygiene die hier verkrijgbaar is door de aanwezigheid van veel Westerlingen maakt de stad tot een aangenaam verblijf. Daarnaast is het het prachtige accent van Valerie, een Vlaamse schoonheid uit Antwerpen, opium voor mijn oren voor deze paar dagen hier. Met haar bezoek ik het lokale restaurant waar Bill Clinton in zijn ambtstijd nog heeft gedineerd, niet echt geweldig en zeker niet duur, vast een andere kok.
In tegenstelling tot vorig bericht wijk ik op advies van lokale kennissen af van mijn voorgenomen route. Vanuit Antiqua ga ik rechtstreeks naar de kust om van daaruit El Salvador in te trekken. Dat betekent uit de bergen en hoogvlaktes met hun afwisseling van warm overdag en koel in avond en nacht terug de Tropen in, maart en april zijn de warmste maanden die daarna over gaan in een regenseizoen.
Antiqua, Guatemala
jan gerben geweldig hoe t is en hoe je schrijft heel leuk om dat weer zo te lezen, maar vertel eens hoe zit t met je maag, kan die altijd dat voedsel hebben, geen last van wat dan ook. nog even een klein stukje en dan kom je in mijn land colombia, ga naar cartagene, een geweldige oude stad, met veel gespuis, maar ook veel afwisseling in bevolking, veel oude gebouwen, kijk uit ga niet te gemakkelijk met een boot naar de eilanden toe om diep zee te duiken, want die boten gaan over volle zee, maar ik vraag me af of ze zeewaardig zijn al vandaag de dag, dan santa marta een geweldig mooie omgeving aan de kust, zoek het ecologische park van de mormonen op, goed bewaakt, en hier heb je huisjes en restaurants allemaal op zonne energie. ben benieuwd wat je daar gaat doen in dat afwisselende colombia, hou de grote wegen aan, en rij daar niet te veel alleen , de FARC is ook daar nog steeds actief.
gr
leen
Hoi die gerben
Net terug uit Engeland en ik heb weer het genoegen om 2 van die heerlijke verhalen te mogen lezen
He goed dat dat ouwe ding het weer doet ,je ziet het met een beetje liefde kom je overal
He ga je goed ,blijf schrijven ,blijf ik lezen
Adios
Harry
Hey JG
Zo weer lekker aan het toeren. Betsy doet het dus weer goed. Hoe gaat ie met jou??
Je verhaal is weer prachtig. Volgens mij komt je camera die je in New York gekocht had goed van pas. Hoop je foto”s ooit te zien. Kijk goed uit hé in de landen waar je nu bent. Veel plezier en ik kijk weer uit naar je volgende verhaal.
Helen
Ha die Gebster,
Goed om te lezen dat je weer on the road bent! Midden Amerika is zo te lezen toch ook behoorlijk interessant. Hier alles zijn gangetje, zo langzamerhand Superrally aan het voorbereiden, de oude BMW in orde maken voor een aardig tourtochtje. Eind mei vertrekken we, dus als je op schiet….
Tevens de eerste tekeningen van een nwe boot binnen, zien er veel belovend uit!
Anyway have fun
De bijna voorjaar groetjes!
Marion & Dennis