Naast Betsy staat op zondagavond in Coleta des Campos een Kawasaki geparkeerd, een off-road (KLR 650) met Canadese kentekenplaten. Vern (61) heeft voor het laatst een flathead motor in de jaren ´60 gezien en wil graag een dagje met me oprijden om te zien hoe dat gaat over de topes (verkeersdrempels) en andere hindernissen die de Mexicaanse wegen opgooien. Het worden vier dagen. Iedere dag neemt de hitte toe, het is slopend om te rijden (Jasper heeft volledig gelijk als hij praat over het zingen van zijn Liberator in de hitte, Betsy spint niet meer maar werkt hele aria´s af, af en toe onderbroken door een hoge uithaal, gegil als ik met beide wielen los kom van de weg door een gemiste topes) en het is vrijwel onmogelijk om hier tegen op te drinken om uitdroging te voorkomen. Iedere avond ben ik uitgeblust en op vrijdagavond zegt mijn lijf stop, ik ben behoorlijk ziek en verlies ook nog een lens in de nacht. Ik ben dan in San Augustinillo, gehucht is nog te veel woord voor deze straat aan de oceaan.
Op zaterdag gaat Vern verder. Hij is een harde, eet 1 maaltijd per dag in de avond en drinkt de hele dag Coca Cola (ander merk uitgesloten) en start de dag met wat marihuana. Ik voel me gelukkig een beetje beter als in de nacht. Ik begrijp Vern, hij heeft een visum voor 40 dagen in Mexico en gaat via de Atlantische kust weer terug naar huis en haard. Ik zal hem missen, altijd praats en veel lachen. Zijn motor in mijn blikveld zal ik echter missen als een boer met kiespijn. Daar waar ik net zoals iedere vrachtwagen vrijwel volledig tot stilstand kom voor een topes, vliegt hij er over heen. Rijden vergt altijd concentratie maar de topes hier intensiveren dat. Op de meest onverwachte plaatsen duiken ze op, locals noemen ze niet voor niets slapende politiemannen (vanwege het schrikeffect?), en soms zijn ze vrijwel niet zichtbaar. Regelmatig gebeurt het dat ze dermate hoog en sterk van hellingshoek zijn, of half afgebroken aan 1 kant, dat ik met de onderkant van mijn frame over de drempel schraap. Doorbijten en op naar de volgende. Ik vermoed dat ieder dorp zelf de wegenmakers betaalt om voor iedere winkel een drempel te leggen.
Acapulco is een parel in de nacht die de zwijnestal van de dag verborgen houdt in een achterafkamer van je geheugen. We overnachten in een goedkoop hotel net iets van de boulevard af. De boulevard omspant een enorme baai. De baai is bijna een gesloten cirkel en in de avond en nacht lijkt dat met alle lichtjes van de stad rondom de donkere oceaan een vuurhoepel waar je door kunt duiken. Achter de boulevard begint het leven. Veel eettentjes op straat, vuil meters hoog opgestapeld, veel gewapende beveiliging en het belangrijkste, de temperatuur en luchtvochtigheid is ongekend hoog. Tot laat in de avond en nacht gaat het leven door. Het wemelt van de taxi´s, deze zijn niet te missen door het onmiskenbare geluid van een VW Kever oude stijl, altijd wit met blauwe spatborden en deuren en vooral veel claxonnerend voor een mogelijke klant die vrij rond loopt. De Kevers zijn eerder een taxi voor de locals zelf als voor toeristen, ik zie niet echt veel stadsbussen. Op sommige momenten sta ik voor een stoplicht te wachten met zo´n vijf of zes Kevers voor en achter me, chauffeurs hangen daarna nog onderweg uit hun raam om een soort van praatje met me te maken, prachtig volk deze chauffeurs, altijd lachen en duim omhoog.
De Carretera Mexico 200 is geweldig. Bijna twee duizend kilometer lang, slingert deze tweebaansweg langs de kust naar Guatemala. Ondertussen verandert langzaam het landschap, de mensen (van Spaans en licht van huidskleur en open naar Indiaans en donker en meer gesloten, van cowboys te paard naar boeren per ezel) en het klimaat. Dwars door dorpen en steden, door schone streken en door bizar smerige, in een dorpje in de provincie Guerrero (smerigst van allemaal) wonen letterlijk de mensen aan de ene kant van de 200 en is de vuilnisbelt aan de andere kant van de 200, makkelijk omje vuil weg te werken maar fris is het niet. Door industriesteden (Culiacan, Tepic), oude badplaasten (Puerto Vallarte), nieuwe resorts op afstand (Mazatlan), mondain verval (Acapulco), ouderwetse havensteden (Manzanillo) en heel veel gehuchten met de Mex 200 als hoofdstraat en bron van leven voor alle verkoop. Onderweg ook veel dode dieren, koeien, ezels, en vooral honden, grote aantallen gieren zijn de vuilnismannen van de Mex 200. Meest indrukwekkend is Mazatlan, heel veel muziek, de muzikanten die je op zaterdag in traditioneel kostuum in concertformatie hoort, kom je in de kroegen ’s-nachts tegen voor de wilde muzieksoorten, en Pacifico Blanco is het lokaal gebrouwen bier dat hier uit een oneindige bron vloeit.
Vanuit San Augustinillo ga ik na vier dagen weer op pad, voldoende hersteld. Ook de voorrem die de laatste dagen bleef hangen is dan weer top. Voorwiel uit elkaar gehaald in 1 van de vele werkplaatsen langs de Mex 200 met hulp van twee Mexicano´s van 14 en 15. Alle hevels schoon gemaakt, opgeschuurd en opnieuw ingevet en de motor remt weer alsof ik de werkplaats van de dokter uitrol.
In Salina Cruz ben ik in de Isthmus, de geografische scheiding tussen Noord en Centraal Amerika. Het waait fors. Ik stop op een hoek om mijn jack wat steviger op de bagage te binden. Vanuit de lokale Honda dealer (scooter, grasmaaiers en lichte motorfietsen) komt Antonio kennis maken. Hij is vanuit Acapulco op pad om met een 125 cc scooter naar Argentinie te rijden in 25 dagen. Daar waar hij via de Mex 200 naar Guatemale wil, is mijn plan de 190 naar de provincie Chiapas. ‘Of ik bezwaar heb dat hij met mij oprijdt naar de splitsing?’ Uiteraard niet. De scooter heeft als bagage een uitgescheurde weekendtas, een topkoffer met zijn laptop en een reservebad bovenop. Bij iedere kruising roept hij,´this is crazy man, I go to Argentina’, juiste constatering, Antonio is zeg maar prettig gestoord. In Juchitan betrekt de lucht en trek ik mijn jack aan. Even later rij ik over een heuvel La Ventosa in. De lucht verandert in zwart, de wind neemt toe tot storm en de temperatuur zakt in enkele minuten met zo´n 10 tot 15 graden. Van de benzinejerrycan worden de wanden naar binnen gezogen. Ik lig plat op de tank en Betsy houdt zowel koers als snelheid. De weg is kaarsrecht en ligt, zoals vrijwel overal wat hoger, hier hogerl ten opzichte van een smal strookje land en water. Antonio hangt op zo´n 100 meter in mijn kielzog. De wind blijft toenemen en buldert in mijn helm. Voor mij stopt een auto en gebaart mij te stoppen. Ik stop en begrijp dat ik om moet kijken. De weg is leeg. Antonio is van de weg afgeblazen. Ik draai om en vindt hem in de berm. Hij staat al op zijn benen en komt de weg op. De motor wil ik nog niet plat leggen. Hij houdt zijn linkerschouder bij elkaar. Valt mee zegt ‘ie. Ik denk het niet. Over de heuvel komt een motor met twee mensen aangezwalkt. Ik zwaai om hen te laten stoppen. De off-road komt met veel pijn en moeite uiteindelijk tot stilstand in de berm. Ook een boer met een kleine truck stopt. De bijrijdster van de offroad houdt mijn motor staande en met z´n drieen trekken we de scooter de weg op. De schade aan de scooter valt mee. De zoon van de boer rijdt de scooter verder met als bescherming de truck van zijn vader. De bijrijder helpt mij de motor staande te houden als ikde motor start en met 1 been staande moet blijven. Ik draai tegen de storm in, gas erop en weg ben ik. Ook het Amerikaans stel komt weg uit de berm. Na zo´n 10 kilometer zijn we door La Ventosa heen, het stormt nog steeds maar neemt snel in kracht af. Bij een plaatselijke bottengenezer (geen dokter!) verderop blijkt dat Antonio´s jukbeen op twee plaatsen gebroken is. Zonder verdoving wordt alles op zijn plaats gezet. Verband er omheen en een theedoek als mitella. Ik regel een hotel voor ons beiden. De volgende ochtend is zijn plan inmiddels al een paar keer gewijzigd. Uiteindelijk is zijn keuze om door te gaan naar het hotel van een vriend in Antiqua (Guatemala), tenminste twee dagen rijden. Terug is geen optie, ’slecht voor mijn hart’, zijn vrienden van de scooterclub volgen uiteraard zijn tocht. Ondanks dat hij van alles aan me vraagt wat verstandig is, vertrekt hij toch. Ik help hem met zijn shirt, pak zijn bagage op de scooter en we nemen bij de splitsing afscheid. ‘ This is crazy man’!
Vanaf San Cristobal de las Casas is het routeplan om de Pan-American highway weer op te pakken. Via Antiqua en Guatemala City voorlopig richting San Salvador.
This entry was posted
on vrijdag, februari 6th, 2009 at %H:%M and is filed under On the road.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed.
You can leave a response, or trackback from your own site.
He die Gerb
Kan je je wat van dat mooie weer hier heen sturen ,hier koud en nat
Ik hoop dat verders alles goed gaat met je trip en blijf schrijven want dan heb ik wat te lezen in het weekend
Maandag as voor een neus operatie ( nee hij wordt niet kleiner) en verders druk met alles te regelen voor Engeland waar ik op 6 April moet beginnen met een nieuwe baan
Hou je taai en groeten vanuit zonnig Gouda
Harry en Dinae
Ha Jan gerben,
Het is weer een mooi verslag. Heb je je lens nog teruggavonden?
Waarom maken ze in Mexico die drempels zo hoog. Hoe hoog zijn ze? Een drempel hier in de straat kostte jaren geleden bijna een politieauto, Die in volle vaart de straat inreed.
Die Antonio is echt Prettig gestoord, dat is goed gestoord, en zolang je er zelf geen last van hebt, gaat alles goed.
Maar jij bent veilig verder gegaan.
Ik hoop morgen veilig in de kerk kom. De Westerschooldienst. Daarna gaan we koffie in de kerk drinken. Maar de Weersverwachting, voor de hele week is sneeuw. Gelukkig ben ik niet zo bang meer voor gladheid.
Ik ga zo langzaam aan mijn bed in. straks vroeg op.
Hou je taai, en blijf op de weg.
Groeten vanuit nachtelijk Gouda
Ariena en de klierende,aandacht vragende kat Bruce,
Hey JG
Je bent aardig wat aan het touren zeg. Ik vind het fijn voor je dat alles goed gaat en ook met Betsy, want hier in dit kikkerland is ze waarschijnlijk de hitte niet gewend. Hoe gaat het met je persoonlijk, vind je het nog steeds een goeie keuze dat je door bent gegaan. Het schrijven gaat je steeds beter af. Ik kijk altijd weer uit naar je verhalen
Heb zelf net een andere auto gekocht. Hyundai Sante fe en wat wezen toeren vandaag. Ik ga binnenkort voor werk naar Davos, naar een symposium. Heb daar wel zin in. Verder gaat het hier goed. Kijk wel uit naar wat mooi weer, dus ik hoop dat je iets deze kant op kan sturen.
Anders ben ik toch genoodzaakt om je daar op te komen zoeken hoor.
Nou safe journey and talk to you soon.
Helen
Hi again JG
I’m so sorry we missed talking with you. It was wonderful hearing your voice on the message machine. A tiny moment of fright “does this mean it’s an emergency?” so thanks for the reassurance that you are doing well.
And it’s amazing that Betsy keeps on keeping on, with heat and potholes…she must love you a lot!
I just printed out your Jan-Feb blog so Dan can take it to Kaye’s – everyone is always asking about you. Amazing people you are meeting!
Dan wants to add a few words…
Hey Big Boy: Glad you’re still safe and sound; everyone at Kayes asks about you. Can you take a photo of a map and post it on the blog so we can track you better?? Jo out at the restaurant in Walnut Creek Keeps asking about you..she has a little alter in her house where she prays every day that you will come back to her and order a special Emile’s “Scramble.” I started up the ‘50 Olds today after it sat sad and dormant for a month….it fired right up, and I thought of our harrowing trip into San Francisco to see the rock concert at the Fillmore. Enrico the cop sends his greetings from Geo Kayes..He was involved in the Oakland riots over the Bart cop shooting of some scum bag. ‘Rico was chasing a carjacked van at high speed, and three Oakland police cars collided at a blind intersection. Now he has an injured back (lucky to still be alive), and must sit at Kayes all evening with Heiniken beer and regale us with police brutality stories (“the good old days when we could get away with street justice on the bad guys”). Dave is still getting it on with his new squeeze, Shareen. She has become his personal shopper, and walks Archie while Dave soaks in a lengthy bubble bath…the 3 hours of uninterrupted sex and he off to work at the bar. By the way, he claims that bars are recession proof, and business is booming for Kayes even though Oakland is yet to recieve our big stimulus of Obama Dollars. Good times are here again. Remember, Roosevelt fought the Great Depression with his own simulus package: he ended Prohibition, and two million beer industry workers retuned to work in 1933. The first wagon load of beer brewed in Washington DC was shipped to the White House with the sign, “This beer’s for You Mr. President.” Maybe Obama sould legalize and tax Pot…:This joint’s for you, Barack. Anyway, keep the faith and ride safe. Your trusty pal, Dan.
adidas springblade ignite black purple maschio air max lunar 90 nero bianca nike lunarglide 8 lila schwarz san francisco giants new era mlb triple black low profile 59fifty cap nike hyperdunk bleu gris nike air flight 89 nero patent
nike shox r4 svart gr酶nn [url=http://www.fishmackerel.com/nike-shox-r4-svart-gr%C3%B8nn-obuvi]nike shox r4 svart gr酶nn[/url]