Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Zaterdagavond in Santa Ana (Sonora, Mexico). Een gehucht waar de rijksweg zich splitst richting uiteindelijk kust (Zee van Cortez) en binnenland. De rijksweg houdt op voor het gehucht, wringt zich door de enige geasfalteerde straat van Santa Ana en krult om een heuvel om daar als twee rijkswegen verder te gaan. Door de hoofdstraat trekt een oneindeige stoet vrachtwagens, autobussen, afgeladen pick ups en een enkele personenwagen. Het licht van de koplampen toont het stof vermengt met benzinedampen van de volgas optrekkende trucks en de dampen van de langs de hoofdstraat opgestelde eettentjes. Het geurt naar benzine, rubber en vlees. Overal zijn zwerfhonden en -katten. Het enige treinspoor snijdt dwars door de hoofdstraat met een onbewaakte overweg waarvan het licht continue rood knippert. Een goederentrein hoor ik ver voor het dorp starten met toeteren en tegen de tijd dat de trein bij de overgang is staat iedereen keurig stil. Veel cowboyhoeden, baseballpetjes en wollen mutsen, het is tenslotte winter. Na mijn steak waar een gemiddeld gezin een aardige maaltijd aan zou hebben loop ik de hoofdstraat af. Aan het einde van de straat, verlicht de maan het silhouette van een cactuslandschap in het donker van de nacht. Ik ben in Mexico!

Mijn grensovergang (Lukeville, Sonayta) duurt lang. Een boomlange zwarte dounier moet mijn carnet afstempelen en invullen en ondertussen geboeide Mexicanen begeleiden. Tegelijkertijd gaat een ambulance met loeiende sirene door de grens, hij verontschuldigt zich want het gaat allemaal nogal hectisch. Een carnet is voor hem lang geleden, maar hij is praktisch aangelegd en vraagt mij waar en wat hij moet stempelen. Na het tussendoortje met het afvoeren van de opgepakte mensen vindt hij zijn stempel en kan ik door naar de Mexicaanse douane. No problemo, formulier invullen en betalen. Betalen doe je bij de bank aan de overkant van de weg. Bank is een groot woord voor een vierkant hol in een gebouw dat ook nog ergens anders voor dient. Het wisselgeld komt uit plastic broodzakjes uit de bureaulade. Met betalingsbewijs stempelt de douanier mijn formulie af en ben ik officieel in Mexico. Nu nog een (tijdelijke) importvergunning voor de motor, aan het systeem met een carnet doet Mexico en de andere landen in Centraal Amerika niet mee. Een importvergunning is te verkrijgen bij de controle buiten Sonayta. Als ik vraag of dit ook op de route naar Puerto Penasca, wordt dat door twee douaniers bevestigt. Gewoon doorrijden naar Puerto en daar valt het niet te missen. Op een routine politiecontrolepost even buiten de stad vraag ik dit nog een keer. Eveneens een bevestigend antwoord. Puerto Penasco is mijn eerste stad en ondanks dat veel Amerikanen hier een tweede huis aan het strand hebben, lijkt het me echt Mexicaans: een rood stiplicht betekent niet perse dat je moet stoppen, een stopbord betekent vooral dat je verwacht dat de ander stopt zodat jij door kan rijden, soms zijn verkeersdrempels aangegeven. Er is veel te doen maar geen immigratie en importstation. Tot vijf keer toe vraag ik dit en alle antwoorden zijn hierover verschillend.

De volgende dag moet ik terug naar de grens om de andere weg te nemen om de vergunning te halen, het kan bijna niet anders dat daar het station moet zijn. Dat betekent 100 km terug. Dwars door de woestijn (Desierto de Altar, oefenplaats voor maanlanding voor astronauten in de jaren ‘60). Het waait hard en ik heb de volle route de wind tegen. In de 100 km zijn twee bochten aangemaakt. Het is een kaarsrechte streep door zand, laag struikgewas en in de verte roodachtige bergen (vulkaan). Eenmaal op de enige andere weg vanuit Sonoyta vindt ik na 30 km het importstation. Mijn kentekenpapieren zorgen voor veel verwarring. Een VIN-nummer heeft de motor niet maar het framenummer accepteert de beambte. Maar dan het model. Op het kenteken heeft de Nederlandse beambte destijds Cuberator ingevuld, waarschijnlijk als goedbedoelde poging voor Liberator. Dat herkent de computer niet. Mijn voorstel om het bouwjaar te nemen vindt instemming. Onderaan bij ‘opmerkingen’ op het kentekenbewijs staat bouwjaar 1946 maar op een paar regels daarboven staat 1954 bij datum afgifte deel 1. Zo goed als mogelijk probeer ik in het Spaans duidelijk te maken dat de motor uit de oorlog is en pas in 1954 officieel als burgerfiets de weg op kwam. Na overleg tussen drie ambtenaren besluit men dat het model 1954 is. Svp betalen en wegwezen.

This entry was posted on zaterdag, januari 10th, 2009 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.