Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Medellin, Colombia, 21 september 2009

¨Wat vindt je van Colombia¨, zomaar een motor politie agent bij de Esso, op de motor zoals bijna iedereen in Colombia. Wat kan ik zeggen? Na ruim een week in Colombia ben ik al verliefd op het land en op het winkelmeisje. Ik hou het positief, ¨prachtig land, super vriendelijke bevolking en prachtige vrouwen¨. Hij lacht trots. Hij kent de reputatie, van het land en misschien ook wel van zijn dienst. ¨ Waarvandaan en waar naar toe?¨, ¨Cartagena naar Medellin en via Cali naar Quito, Ecuador¨.  Als ik zoals nu de kans krijg brabbel ik rustig door, over de reis, de motor, het weer of vandaag over Cartagena. ¨Prachtige stad maar ook veel gespuis, in de avond en nacht kan ik in iedere straat iedere gewenste drug voor weinig kopen¨. De agent kijkt bedenkelijk. Als ik hem vertel dat de lokale biertjes voor mij voldoende zijn worden we het snel eens over het beste merk en dat de politie goed werk doet. Ciao en adios. Het is goed dat het hierbij blijft.

Hoe kan ik hem vertellen over Mick en Marcus, twee super aardige Ozzies die ik ken van onze boot naar Cartagena. Als zij van het ene hotel naar het andere gaan houdt een politie patrouille hen staande. Langs de weg gaat alles open en hoe stom maar waar, Mick heeft nog een restantje van het een of ander bij zich. In de boeien achter in een politie auto. Tijdens de ondervraging is snel duidelijk waar het om gaat. De inhoud van beide portemonnaies gaat volledig over tafel. Normale procedure is dat bezit van drugs een mini proces betekent, in de gevangenis mag je daar op wachten, ondanks snelrecht zo`n 6 tot 8 weken. De agent zwaait regelmatig met de handboeien en wijst hen waar ze de komende weken zullen doorbrengen. Geld, bijna 200 dollar en wat klein grut (telefoon, iPod) is voldoende, de twee agenten willen graag nog met de creditcard naar de bank maar na een anderhalf uur ondervraging op het bureau houden zij het voor gezien en lopen Mick en Marcus weer naar buiten, vrij maar volledig van de kaart. Wie allemaal gespuis is hou ik maar buiten mijn gesprek met de motor agent. Mick was een makkelijk slachtoffer met zijn blonde rasta haardracht, enorme zonnebril en cowboyhoed. Ik had meer mazzel. In San Jose (Costa Rica) zet een politie patrouille mij om een uur of 1 in de nacht tegen de muur. Tegenover de bar in een slechte buurt wacht ik op mijn taxi, de hele avond hop ik van de ene roemruchte bar naar de andere in de verschillende barrio`s (wijken) van de stad. Mijn vaste taxichauffeur laat ik door de barkeeper bellen zodra ik genoeg gezien, hij komt altijd. Als ik op straat wacht pikt een patrouille mij op, vanuit het niets zie ik ze niet aankomen. Ondervraagd, tegen de muur, gefouilleerd en opnieuw ondervraagd. Mijn taxi stopt op dat moment voor hen neus. Ik heb geen verboden waar, slechts geld voor wat biertjes en de taxi, geen bank- of creditkaart en uiteraard wel (kopie) identificatie. Zij geloven nauwelijks dat ik geen drugs bezit of verhandel maar laten me gaan. Ik stap in mijn taxi en zeg een dankjewel aan mijn beschermengel.

Vanaf Cartagena is het ruim 600 kilometer naar Medellin. De eerste 100 km is de weg matig tot slecht to zeer slecht. Het groene heuvellandschap vergoedt veel. Heuvel op en af, groen in alle mogelijke tinten, palmbomen, meertjes, bruine traag stromende rivieren, bergen tekenen zich af in de verte. De weg is volledig tolweg ondanks dat dit de enige mogelijke route is. Voor motorrijders is een apart spoor gecreêerd rechts langs het betaalhokje, gratis, motorfietsen gaan gratis! Op bruggen en andere uitzichtspunten zijn altijd militairen gestationeerd. Moderen wapens en soms met pantserwagen. Een enkele keer zie ik ze een vrachtwagen of bus aanhouden maar meestal hangen ze wat rond. Ook zij zijn vriendelijk, zwaaien altijd terug en tot mijn verbazing zwaaien en gebaren zij breed lachend soms als eerste als zij mij zien aankomen.

In Planeta Rica vinden we een klein hotel. De weg, ruta 25, gaat langs het stadje, dorp eigenlijk. Een paar straten parallel aan de doorgangsweg is het hart van de stad met ons hotel. Vanaf de receptie op de eerste verdieping heb ik uitzicht op de continue stroom motorfietsen met regelmatig hele families tot aan ver personen, Renaults (veel jaren ’80 en af en toe gisteren gemaakt) en mini trucks, de grote Mack’s komen de weg niet af.  Planeta ligt wat hoger maar is nog steeds warm tot heet. Het regenseizoen betekent hier regen in de ochtend. Vlak voor vertrek wissel ik van shirt. Ondanks mijn gemiddelde lengte komt de gemiddelde Colombiaan daar met lange na niet bij. Ik ben met mijn gedachten bij m’n regenspullen en het vertrek. De windfan aan het plafond vergeet ik, hij mij niet en hakt vol in m’n linkerhand als ik mijn shirt nat van het zweet uittrek, boven mijn hoofd. Door m’n temperatuur spuit het bloed alle kanten op. In de kleine badkamer komt mijn hand onder de kraan tot rust. De knokkel van mijn wijsvinger en kootje van duim ligt open. Het is maar twee meter van de windfan naar de badkamer, maar het geheel lijkt verdacht veel op een van de bloederige scenes uit Scarface. Met mijn hand in toiletpapier gewikkeld hobbel ik naar de receptie, wat snelverband door Maria Louisa en per motortaxi, achterop een 1 cilinder Suzuki 125 cc, naar een prive kliniek voor een snelle behandeling. De dokter legt me op een brancard, schuift een ruw houten plank onder mijn arm als steunpunt, plastic er over en na steriel zet hij wat hechtingen, zonder verdoving. Vinger en duim doen het nog en ik ben dik tevreden, 30 dollar. Hij loopt met recept en mij naar de apotheek, antibiotica, pijnstillers (nu wel), anti-zwellingspillen, verband, steriel van alles en nog wat loop ik daar weer naar buiten (40 dollar) waar de motortaxi op me wacht. Die dag rijden we niet. De dag daarop evenmin alhoewel mijn hand het voor de situatie het aardig doet. Maria Louise, ogen waar je in verdrinkt en witte-tanden-reclame-lach, werpt zich op als mijn prive zuster, twee keer per dag schoonmaken en vers verband. Colombianen zijn grage praters, op straat veel aanspraak. Zo ook Sol Milena, winkelmeisje (-vrouw) tegenover. Een grote kledingwinkel (werkweek 6 en een halve dag, een dag is van half acht tot half acht, een dag eindigt met een gezamenlijk gebed) waar ik met het vrijgezelle deel de avondmaaltijd mee deel. Als Marcus me op vrijdag niet had mee gesleept, ‘gaan we echt?’, was ik met een week getrouwd geweest, verliefd op het land en het winkelmeisje.

This entry was posted on dinsdag, september 22nd, 2009 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.