Granada, Nicaragua, 1 augustus 2009
Bij iedere grens stelt de douane de vraag hoe lang denk ik in het land te verblijven of nodig te hebben om door te reizen. Meestal krijg je dan een standaard visum voor een maand, alleen in Honduras kreeg ik slechts drie dagen en is mijn paspoort daarmee vet gestempeld, zelfs de maximale verblijfsduur voor de motor (vanwege het ´milieuprobleem´ olie op en onder de motor) is met een speciaal stempel in mijn paspoort gezet. Na het niemandsland tussen Honduras en Nicaragua (ruime kilometer) kan ik me nog goed herinneren het antwoord dat ik gaf aan de douane man van Nicaragua op zijn vraag ´hoe lang´, namelijk vier dagen. Inmiddels ben ik vier maanden verder en is heel veel gebeurt, veel heb ik daarvan opgeschreven maar nog veel meer niet en is nog te vers om op te schrijven. De contouren daarvan zijn echter zichtbaar in de moeite die het me kost om te vertrekken.
Want wat maakt het lastig om na vier maanden in Nicaragua hier te vertrekken? Opnieuw alleen op pad met tenminste nog 1 echt lastige grens voor de boeg (Nicaragua – Costa Rica, verwachte gemiddelde doorlooptijd 2,5 tot vier uur)? Opnieuw achter laten van het inmiddels vertrouwde en bekende?
Ondanks dat ik veel heb geschreven over mijn tijd hier heb ik relatief weinig geschreven over de dingen die me heel persoonlijk en direct hier hebben geraakt. Afgelopen maanden heb ik niet alleen een vriendin hier op na gehouden maar heb daarnaast voor een gezin diverse financiele problemen (gas, medicijnen etc) weg kunnen werken, een ventje van 12 financieel op school kunnen houden, mee betaald aan de ziekenhuisopname van het pas geboren ventje van de politie kapitein (inmiddels weer´alive & kicking´) en weer een ander meisje gesponsord in haar school verplichtingen. Dat heeft me ook veel gebracht, ik vind het geweldig om zoveel mogelijk het normale leven van dichtbij mee te maken. Familieruzies, verjaardagen, werkproblemen, schoolperikelen, ziekenhuisbezoek, getob met bureaucratie & instanties, vrijwel dagelijkse uitval van electriciteit en water (soms tot 8 uur en dat overdag), cultuur & gewoontes, corruptie, rouwbijeenkomsten en de kleine vreugdes van het leven zoals de vele feesten (hoe armer het land hoe meer redenen voor fiestas). Ik kon dat doen door uiterst goedkoop te leven, lang op de bank van Wayne´s huiskamer inmiddels in een mini huisje onder een aluminium platen dak maar op een steenworp afstand van het in 1524 door de grote heerser Francisco de Cordoba gestichte fort annex kerk annex klooster San Francisco (hij maakte Granada tot hoofdstad voor geheel Centraal Amerika), kook & was zelf of de familie zorgt voor me en iedere cordoba en dollar draai ik twee keer om. Aan dat alles komt nu een einde aan, mijn budget is niet oneindig en ik ben toe aan een volgend hoofdstuk. Mijn visum nadert haar einddatum en is niet meer verlengbaar. Mijn meissie en degene die ik heb gesponsord zijn daar om uiteenlopende redenen triest over en dat is begrijpelijk. Ondanks dat ik in alles probeer goedkoop te doen en beslist niet met geld strooi, blijf ik een suikeroom in een land waar het gemiddeld maand salaris ongeveer 150 dollar bedraagt maar veel mensen op een dagloon (!) staan van ongeveer twee en een halve dollar (dag = 10 uur). Met relatief weinig kun je hier dus goed doen. Dat maakt mijn doel voor het vervolg van de roadtrip ook relatief, wie ben ik om te mogen doen wat ik doe en wanneer is genoeg ook echt genoeg?
Dit is de achtergrond die vertrekken moeilijk maakt, mensen die in de afgelopen maanden op me konden rekenen staan er weer alleen voor, gepaste bescheidenheid over mijn volgend doel (Zuid-Amerika) en de wetenschap dat ook ik slechts een voorbijganger in de tijd ben. Wat doet mijn reis er feitelijk aan toe? Kan dat uiteraard niet zeggen, maar de innerlijke drang voor nog een vervolg is zeker aanwezig. Ik schat dat mijn budget nog goed is voor twee, maximaal drie maanden reizen, geheel afhankelijk van hetgeen ik op mijn pad tegenkom. Het antwoord ligt in God, gezondheid, geld en de motor en ik sla het blad om voor weer een volgend hoofdstuk, met dank aan Bob Seger:
´On a long and lonesome highway, you can listen to the engine moaning out its one lone song, you can think about woman, or the girl you knew the night before. But your thoughts will soon be wandering, the way they always do. Say, here I am, on the road again. There I go, turn the page´.
Deze dagen voorbereidingen voor vertrek!
Mooi man!
Over 5 jaar ben ook jij vergeten.
Zij, zij zullen je herinneren maar niet meer weten,
Maar jij herinnert 10 jaar later nog in weemoed en/of verdriet.
Ik vergeet je nooit, zal altijd van je houden, always hetzelfde lied.
Blijven is het alternatief, echter meestal no more money, no more lief.
Cry once, cry twice, let’s go, it’s time to say goodbye, we’ll meet again anywhere, anyhow.
Voor sprookjes moet je op de Efteling zijn, niet in Zuid-Amerika.
So do what you have to do, go your own gang.
Yes, yes… If not, then I weet it ook not more.
DV
jg goede morgen intussen als ik dit lees, en dan denk ik je raakt precies datgene waar veel adoptieouders mee worstelen, wanneer moet ik iets doen in dat land en wanneer niet, maar ook waarom laat God mij daarmee in aanraking komen ? welke weg heeft Hij dan met mij voor ? vragen waar we zo maar geen antwoord op weten, maar waar we wel stil bij moeten staan. wat rijst christenen zijn zal je ongetwijfeld weten. nu ik krijg de indruk dat je daar in die zin ook mee worstelt. je doet nu iets bij deze en gene (ik vraag me af hoe controleer jij dat dat geld op de plek terecht komt waarvoor jij het geeft) maar dat heeft ook zijn nadelen ten opzichte van de ander. ik zal je vertellen hoe ik dat doe, en daar gerust mee kan leven, ik ben nu een keer in colombia geweest en al vele malen in indonesie. colombia is moeilijker om er te komen dus daar kan ik minder doen, en ondanks alle vragen om geld, geef ik alleen wat met de verjaardag via wester union, dan ben ik er zeker van dat t terecht komt, de vraag om even 7.000 euro te betalen voor huisvesting heb ik via contacten in colombia laten onderzoeken en die adviseerden niet doen, ze wonen voor colombiaanse begrippen goed dus dat geld gaat aan iets anders op, in indonesie ga ik er zelf op af, via een maatschappelijk werkster van 73 jaar daar heb ik vaak mailcontact en als ik er ben gaat zij mee op bezoek, dan hoor en zie je van alles en je zou zo je beurs open willen trekken, ik heb daar rechstreeks zelf de school voor een van de jongens betaald, de huurachterstand die er was ben ik rechtstreeks gaan betalen, de kosten van het graf heb ik de laatste keer zelf betaald, want de eerste keer had ik t gegeven en ze zouden t voor t graf gebruiken maar toen ik de volgende keer kwam moest ik maar niet naar t graf gaan want het was zo warm jajajaja ze hadden t geld ergens anders voor gebruikt. geld geven aan grote stichtingen als artsen z grenzen, rode kruis, etc doe ik nauwelijks meer, er blijft te veel aan de strijkstok hangen in die landen, en ik doe t dus via hele kleine stichtingen in die landen waarvan ik of daar of hier de mensen ken, en zo ben ik in indonesie in een paar projecten wezen kijken. nu zo iets kan je ook doen, zorg ervoor dat je via de missie of de parochie iemand kent, die je vanuit nederland kan mailen, en via geld kan geven en dat die kan beoordelen of t werkelijk nodig is, zo kan je die geestelijke ook gebruiken. een heel verhaal maar kijk maar eens of je er iets mee kan voordat je je bezwaard voelt om weg te gaan, want als je veel geld geeft krijgen zij weer vragen van anderen om geld en dan is het een bodemloze put.
dan nog iets anders, als je geld tekort komt, onder je lezers is er vast wel iemand die t initiatief kan nemen tot sponsoring van jou.
jg sterkte wijsheid en liefde toegewenst, maar wees voorzichtig en doordacht
Ha Jan gerben,
Fijn om weer wat van je te horen/lezen.
Ik begrijp best dat je het moeilijk vindt om weg te gaan. Maar als je verder wil, moet je dat doen. Mensen helpen is leuk, maar je kan ook over drijven. Ik heb sinds januari 1991 een penvreind in St Petersburg, Rusland, Hij heeft een vrouw en een dockter, Yulia wordt 26sugustus 20 jaar. Is studente. Je mag best weten dat ik er trots op ben. Zo’n 3 keer per jaar stuur ik een pakket van 5 kilo, Daar zitten 2 pakken koffie, 1 therr, tandpasta en -borstels in. Ja, schooldspullen. Maar als ik alles op zou sturen wat ze per brief en nu per e-mail vragen, dan was ik arm. Het was de bedoeling om audio/ video te ruilen. Die roebelis geen snars waard, en mag boovendien het land niet uit. Ik ga niet boven het gewicht, Omdat ik dan te veel verendkosten betaal. e hbben 2 poeaen daar faat ook voer voor mee. Soms stop ik er eenpotje pindkaas in. Dat vinden ze lekkker. Toen ik hoorde hoe ze kofie zette. Men zette een pan wter op en goooien er een heel pak in. Ik werkte bij De Greep. Kocht een koffiezetapperaat, plus schepje en voorraadbus. Legde in het Engels de werl wijze uit. Dacht jij dat ik voldoende Russisch ken? Ik ben al blij datik zijn naam en adres in die taal kan schrijven. Ik ben wel goed en doe af en toe gek. Maar ik ben niet goedgek. Ik stuur wat ze nogdig hebben. Enlaat me niet als melkkoe geruiken. Staat tegenover dat ik ook dingen terug krijg. Verjaarskaarten en met kerst. Ook cd’s van Bruc. Een paar jaar geleden kreeg ik een sampler van ons vriendje. Die had hij ergens gezien. Vrgeet niet dat ze in de guldentijd F 2,– voor een cd betaalde.
Jan Gerben ik zou wegwezen, vor je helemaal blut bent.
Want aan die grenzen rekenen ze ook. Wat heet ”ze schrijven met dubbel krijt”.
Rij voorzichtig en houd je hand op de knip
Groetjes anuit Gouda. Ariena.
PS Jan Pieter was met mijn verjaardag bij me. Hij is zeker al 4 keer geweest.
Tot mails
JG, natuurlijk help je mensen als je er met je neus bovenop staat. Je ziet waar je het voor doet. Soms met wat geld, soms met fysieke hulp. Gewoon blijven doen, you’re only human. Bij tekorten weet je wat ik heb gezegd, en in Colombia of Panama kun je altijd nog bananen gaan plukken voor een paar weken. Go with the flow….
R.
Hoi Jan Berben. Wat een ervaringen doe jij daar op in het buitenland. Het zal moeilijk worden om weer in ons landje te kunnen aarden.Maar de ervaring geeft je een schat mee om te gebruiken in je verdere leven. Ik vind de volgorde erg goed zoals je aangeeft waar je leven door bepaald wodrt. God,s hand de motor en etc. We wensen je SHALOM. Tineke Jan brui Wiertsema
Jan, if I read it right, which is doubtful, you’re thinking of coming home. The Seger bit is good, but Kenny Rogers said it better; “You gotta know when to hold ‘em, know when to fold ‘em, know when to walk away, know when to run” Hope we ride together soon- hey one year ago today we were in Alaska together…time flies………..steve