Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

De woestijn blijft het centrale thema na Santa Ana. Via Guymas, verandert het landschap pas vlak voor Los Mochis. Door volop irrigatietechniek toe te passen zie ik af en toe water in slootjes en zelfs de rivier bevat wat water. Drie dagen woestijnlandschap is saai. Continue bergen in de verte en daarvoor wat lage struiken, een boom hier en daar en uiteraard cactussen in verschillende soorten en maten. De enige afleiding is tanken  (benzine en water), een tolstation met straatverkopers, een sporadisch dorpje (snelweg loopt daar dwars door heen, vreselijke verkeersdrempels zorgen voor stapvoets  tempo) en militaire controleposten. De controles laten mij tot nu toe ongemoeid, zij zijn meer bezig met verkeer richting USA. Meestal zijn het een stuk of 20 a 30 soldaten, zwaar bewapend en niet-te missen leger Hummers met grote mitrailleur met in de zon fel glimmende patroonbanden die op jouw weghelft gericht staat. Vlak voor Los Mochis is dat anders. Een paar honderd soldaten laten alles en iedereen uitstappen en keren alles ondersteboven. Tussen de steden rijden veel grote bussen, ook zij moeten stoppen en uitpakken. Ik ben alleen op mijn weghelft en vlak voor de controle hikt Betsy op de enorme verkeersdrempel. Met wat kunstgrepen houdt ik de motor draaiende. Onder een enorme partyluifel hangen kerels in vaalwitte plastic stoelen in zwarte en grijze pakken, zonnebrillen en eveneens zwaar bewapend. Mijn gestuntel leidt er toe dat 1 van hen mij gebaard om toch vooral vaart te maken en door te rijden, hij zwaait wat met zijn machinegeweer nonchalant in 1 hand naar me om dat duidelijk te maken, geeft een apart gevoel van binnen.

Los Mochis haal ik niet in daglicht.  De laatste twintig kilometer passeren in opperste concentratie. Donker is echt donker en voor een stad leven mensen in een soort van nederzettingen met wat stenen huisjes. Volop leven rondom en op de snelweg, naast de weg branden wat vuurtjes. Fietsers op de linker rijbaan tegen het verkeer in zonder licht, mensen die oversteken, auto’s die stoppen en van de weg afrijden of juist opdraaien. Ik ben blij als ik midden in de stad ben en een hotel vindt. Een politieagent help me om de motor over de drempel van de hotellobby te tillen. Die nacht staat de motor naast het biljart.

In de stad is het al 30 graden als Jorge me in de morgen aanspreekt over de motor in het benzinestation. Hij is biker en heeft net een ongeluk en een hernia achter de rug. Betsy is in zijn ogen een enigszins Duitse motor (?). Gelukkig spreekt hij Engels. Hij is kunstenaar, geeft workshops door het hele land en heeft als missie in ieder land van de wereld een talking stone te plaatsen. Een enorme steen die hij een karakter meegeeft door met andere stenen en materialen een gezicht te vormen. Behalve kunst heeft de talking stone als boodschap  de zorg voor de natuur. Affijn, met een talking stone in mijn binnenzak ga ik weer op pad.

In Culiacan vindt ik een motel uiteraard vlak bij een knooppunt van wegen. In de avond hang ik wat rond bij de bierverkopers. Een stenen gebouwtje op de hoek van het kruispunt waar de hele avond bier wordt gehaald en ijs om te koelen voor thuisgebruik, drinken bij de verkoop is uitgesloten (maar om de hoek …). Het is een prachtig punt, zwaar overbeladen pick ups, politie, militaire patrouilles in donkergroene camouflage en zwarte maskers (behoorlijk luguber), het komt hier allemaal voorbij. Behalve mijn gebrabbel met de bierverkopers en soms ook kopers, heb ik gezelschap van een Banda Sinaloase. Een 15-koppig muziekgezelschap dat op de hoek wacht tot iemand ze huurt voor een feest thuis, pick-up om de hoek met de grote instrumenten. Het is heel gewoon dat je een dergelijke club in huis haalt voor een feest. Als ik om 11 uur richting motel ga hebben ze nog steeds geen werk, evenals de Banda die verderop in de straat wacht, maar het kan nog steeds.

Vanaf Culiacan mis ik de tolweg en volg ik de normale snelweg. Tweebaansweg met niet al te veel verkeer. Alleen in de buurt van de stad is het druk en daardoor meer opletten i.v.m. je bent-geen-chauffeur-als-je-niet-inhaalt weggedrag. Op de rand van Mazatlan haalt een pick-up van de veiligheidsdienst me in en gebaart me te stoppen. Als ik stop begrijp ik niets van wat ze willen maar vooral blijven lachen, een machinegeweer ligt losjes op de schoot. Een omstander wordt erbij gehaald. Of ik reserve handschoenen heb die ik wil verkopen? Blijven lachen, nee, ik heb geen zelfde handschoenen bij me. Adios dan maar. In Culiacan heeft Mamberto al een hotel voor me in Mazatlan geregeld maar dat is een eind vanuit het centrum. Ik vindt onderdak in een klein motel midden in de oude stad. Mexicanen die in de stad werken en nog geen huisvesting hebben vormen de vaste bewoners. Het is oud en een beetje vervallen maar kleurrijk. In de avond vraagt een blonde dame wat info over de bussen. Geen idee. Haar man vraagt of ik motor rijdt. Van het een komt het ander en het blijkt dat ik praat met Gary Smith. De man die met een Ural met zijspan van Alaska naar Argentinie heeft gereden en zo nog wat trips op zijn naam heeft staan en daar DVD’s van heeft gemaakt (http/burrohas3wheels.com). Zij zijn met een boot vanuit Portland (Oregon) om hier te overwinteren. Of ik wil komen eten bij hen? Midden in de golden zone van Mazatlan (een kilometerslange reeks van resorthotels die werkelijk Zona Dorado heet) vindt ik de jachthaven, een andere wereld als de hitte, stof, drukte, straatverkoop, etensgeuren en bussen dan de oude binnenstad. Met hen trek ik nog meer op in de daaropvolgende dagen, o.a. een geweldige zaterdagnacht in de binnenstad.

Rijden door de stad is meestal fun. Meebewegen met het verkeer betekent gas erop en vooral blijven kijken naar onverwachte drempels of waterafvoer (gietijzeren roosters over de hele wegbreedte). Toch probeer ik hier vandaan de grote steden te mijden. Sinds Santa Ana stijgt de temperatuur met de dag en in de stad is het al gauw boven de dertig graden (Kreeftskeerkring inmiddels gepasseerd) en dat is best warm voor Betsy en mij. Vanaf hier blijf ik voorlopig de kustroute volgen.

This entry was posted on zondag, januari 18th, 2009 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.