‘You can check-out any time you like, but you can never leave’.
Vertrek moet ik opnieuw uitstellen. Afgelopen dagen had ik graag probleemloos door de stad gescheurd maar het mag nog even niet zo zijn. De koppeling van de motor functioneert slecht en na alles uit elkaar gehaald te hebben, weet ik nog steeds niet wat er loos is. Als de motor goed warm is kan ik redelijk schakelen maar tot die tijd is het slecht. Dat is geen basis om mee door te rijden, leidt waarschijnlijk tot meer schade of problemen. Ik moet ontdekken wat er loos is. Via-via (Rod in Vancouver die een vriend heeft die iemand kent in San Francisco en die … etc) heb ik wat mensen van de Antique Motorcycle Club of America ontmoet, voorlopig heeft me dat nog niet verder geholpen. Hmm, lijkt weer een breinkraker.
“Welcome to the Hotel California, such a lovely place”.
De foto is genomen bij Johnny Heinold’s ‘First and last chance saloon’ (Oakland). Te midden van havenloodsen, treinstation en rangeerterrein staat deze bar, sinds 1883. Sinds de grote aardbeving van 1906 loopt de tap schuin af en is de vloer verzakt maar dat past prima bij deze hut die nauwelijks verandert is in al die tijd en na de aardbeving ook de Drooglegging heeft overleefd. Gemaakt van hout van een walvisvaarder is het nu een officeel monument omsingeld door veel (ver-)nieuwbouw. De bar (je eerste of laatste kans voor een bier of borrel als je de zee op gaat of afkomt) heeft vooral aan Jack London zijn status te danken. De eerste eigenaar, Johnny Heinold, was degene die aan de 12-jarige Jack in 1888 geld leende om naar school te gaan in plaats van als havenarbeider te werken. De afloop is bekend, Jack London is 1 van Amerika’s bekendste schrijvers geworden. De bar figureert in enkele van zijn verhalen. Opnieuw kom ik op het spoor van Jack London in mijn roadtrip. Niet bewust maar een ontdekking te danken aan de Amtraktrein.
Op een zaterdagavond in november eten we in Yoshi’s in het havengebied op weg naar een concert van Bettye Lavette (“the great lady of soul”). Door de straat loopt een tweetal sporen. Luid toeterend komt zo om het kwartier een personen- of goederentrein door de straat. Het spoor ligt op straatniveau en dat maakt van een dichtbij voortrollende trein een zeer imposant geheel. Door de vele ongelukken is het standaard procedure van Amtrak om al toeterend door deze straat te gaan. Opvallend voor een land waar je snel en simpel iemand of een bedrijf, organisatie, instelling of de staat kan aanklagen, maar een spoorlijn dwars door de straat zonder afzetting kan gewoon. Zo gewoon blijkt dat echter niet te zijn. In 1912 huurt de spoorwegmaatschappij beveiliging in (netjes voor zware jongens) om de afzetting van het spoor te bewaken. De afzetting wordt door de havenarbeiders stelselmatig gesloopt. De gedachte dat het spoor het hele havengebied wil afzonderen en opkopen en daarmee wellicht hun broodwinning in gevaar brengt, leidt hen hiertoe. Op een zaterdag(!)avond in 1912 worden schoten gelost. Niemand raakt gewond, het spoor kiest eieren voor haar geld en besluit tot een rechtszaak, het spoor versus de bevolking van Oakland. De bevolking wint dankzij een geslepen advocaat en de rechter verordeneert een levenslange vrije doorgang. Geen afzetting dus. De slopers van de afzetting verzamelen bij de ‘First and last chance’ en op die bewuste avond in 1912 is Jack London van de partij. Voila, zie hier mijn roadtrip, een trein en het spoor van Jack London.
Ha Jan Gerben,
Wij maar denken dat Amerika een land zonder cultuur is. Dankzij jou komen we erachter dat dit niet het geval is, we leren bij.
Jammer dat het met de motor niet meezit, maar om nu richting Mexico te gaan lijkt inderdaad niet verstandig.
We kijken uit naar je berichten, je hebt een prima stijl van schrijven en maakt veel mee. Dat kunnen wij niet zeggen.
Geniet van je verdere reis.
Groet, Ronald en Renee
jg het is elke keer weer geweldig je verhalen te lezen, t is net alsof je er bij bent, en dat is zeer knap dat je dat kan. het is hier zondagmorgen vrij koud voor nederland, jij slaapt misschien nu wel, sterkte met de motor, en met de reis, we zien uit naar je volgende mail.
leen
Hoi JG
Is het kleine kopp.plaatje achter het koppelingshuis mischien vet geworden zodat het huis blijft plakken bij vrij trappen?(Bij warme motor
plakt het minder). je laatste ondekking Brake-clean is dan een goed redmiddel.
Groetjes uit snow-white Vlist
Hoi Jan Gerben,
Het is zondagmiddag en kouw.
Hoe is het met de motor?
Ik vindt het leuk om je verhalen tr lezen, Ik heb het idee dat ik erbij ben. Dat is inderdaad knap als je zo kan schrijven.
Ik wwwt wel iets vdn de amerikaanse geschiedenis. Daar is de bieb goed voor. Maar vlak Bruce’s teksten niet uit. Er gaan er heel veel over New jersey enzo. Maar voor de meeste moet je naar het zuiden, Neem Cadillac lRanche,
Ik hoop dat je motorproblemen snel oplossen. Want dit schiet niet op.
Geniet van je verdere reis.
Vanmorgen smeeuwde het. Ja. natte sneeuw. Voor mij hoeft die gladheid niet.
Nou sterkte met de otor. en goede reis, ik kijk uit naar je volgende mail.
Groetjes.
Ariena
Hey JG
Goed van je hoor dat je door gaat, helaas alleen dat je motor telkens wat kuren heeft. Maar een keer goed toespreken misschien dat ze dan wat beter haar best gaat doen. Hoe gaat het met je persoonlijk??
Ik weet zeker dat jij wat mooie boeken kunt gaan schrijven als je ooit terug komt en ik zal ze zeker kopen. America heeft zeker wel wat cultuur maar ik weet niet of iedereen daar zo trots op is.
Nou ik kijk weer uit naar je volgende verhalen. Je gaat in ieder geval de warmte in, hier is het nat en koud, brrrrrrrrrrrrrrr.
Heel veel groetjes en pas goed op jezelf.
Helen