Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

De keuze is gemaakt: doorgaan richting zuiden.

Het is lastig om een objectieve benadering van reizen door Midden-Amerika te maken. Werkelijk iedereen die ik hier spreek heeft daar wel een mening over en meestal negatief. De kranten staan vol met al het geweld in Mexico. Het beeld dat daaruit voren komt is echter eenduidig: de politie is te corrupt voor woorden, de regering probeert de politie buiten spel te zetten door het leger in te schakelen en het leger is niet slagvaardig genoeg, te slecht bewapend (!) en geen partij in de drugsoorlog. Dat is het trieste landschap van Noord-Mexico. Dit is de achtergrond waar ik doorheen moet boksen en wat een keuze lastig maakt. Zijn touristen en andere reizigers inmiddels doelwit zoals sommigen beweren of slachtoffer? En Mexico is nog maar het begin. Het is te simpel om te zeggen dat zelf ervaren het antwoord is. Dank voor alle reacties. Dat heeft me zeker geholpen, vooral de gedachte dat er nog steeds belangstelling is voor mijn wel en wee is fijn.

Vlak voor de presidents verkiezingen was ik in het kantoor van de Border Protection Office, boven in een wolkenkrabber met uitzicht op de Golden Gate Bridge en Alcatraz. Ik was daar voor het verlengen van mijn visum. Dat bleek nauwelijks een onderwerp voor hen, binnen 5 minuten geregeld (overigens een verhaal apart want in principe niet mogelijk, lees voor de aardigheid de voorwaarden voor een visum op de Homeland security website). In hun enthousiasme voor de roadtrip en de motor hebben zij mij uitvoerig ingelicht over wat zij als problemen zien en hoe dat te voorkomen. Staand voor de kaart van de wereld vertellen ze in ruim een uur hun visie op de problematiek die ik ga tegen komen in Midden-Amerika. Hun advies voor mij is niet om te stoppen. Ook zij zullen de vervolgroute via de website volgen.

In Anchorage heb ik Graham’s vertrek gemist. Van de andere reizigers die kampeerden op het grasveld achter House of Harley hoorde ik dat hij in dezelfde tijdsspanne als ik dezelfde route volgt. Een nogal gedreven Engelsman. Ik heb hem dus niet ontmoet maar via een tip van Ryn (dank daarvoor) vond ik zijn weblog. Hij inmiddels in Peru en is in september door Midden-Amerika gereisd, zonder problemen.

Afgelopen week is in San Francisco en Oakland veel aandacht besteed aan het Jonestown-drama. Dertig jaar geleden ging Jones als leider van de naar hem vernoemde sekte voor in een massale zelfmoord (‘white night’). Ruim 900 mensen pleegden zelfmoord door het drinken van cyanide. Veel vooral arme, zwarte families uit de Bay Area waren Jones gevolgd naar het oerwoud van Guyana om daar een commune te stichten. Jones was feitelijk verdreven uit San Francisco. Jonestown nadert de onvoorstelbare ontknoping als Leo Ryan als US congreslid de commune wil bezoeken om polshoogte te nemen na verzoeken van verontruste familieleden van volgelingen van Jones. Eenmaal gearriveerd in de hoofdstad van Guyana krijgt het congreslid pas na enkele dagen toestemming om de commune te bezoeken. Daar benaderen enkele families hem om mee terug te mogen. Hij bestelt een tweede vliegtuig om meer mensen mee te kunnen nemen. Op de terugweg naar de airstrip in het oerwoud neemt Jones zijn fatale beslissingen. Op het vliegveld wordt het congreslid, meegereisde fotografen, journalisten en terug kerende families vermoord door de commune beveiliging en assistenten van Jones. In een interview met de San Francisco Chronicle vertelt Jackie Speier haar verhaal. Zij is 28 en werkt in die tijd als assistent van het congreslid. Zij wordt tot vijf keer toe van dichtbij beschoten, in de krant staat letterlijk maar erg beeldend en treffend: ‘pop-pop. pop. pop-pop.’ als zij praat over de kogelinslagen in haar lijf. Door zich ‘dood’ te houden blijft zij in leven. Na een dag wordt zij gered door het leger. Jonestown is dan geschiedenis en daarmee wereldnieuws. In het interview vertelt zij uitvoerig over dit drama en haar leven daarna, waar zich ook het nodige leed afspeelde. Zij eindigt met een uitspraak van Winston Churchill die voor ieder van ons van toepassing kan zijn: ‘succes is never final, failure is never fatal, it’s the courage to continue that counts’.

De keuze is gemaakt: doorgaan richting zuiden.

This entry was posted on dinsdag, november 25th, 2008 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.