Medellin, 11 augustus 2010
Afgelopen week Bloemenfeest. Ooit begonnen als een traditie om vanuit de bergen de zieken en voorouders eer te bewijzen door bloemen naar de stad te brengen. Op oude wijze. Lopend. Een houten frame voor op de rug. Bloemen geprikt op een houten constructie bevestigd aan het frame. En maar sjouwen. Dit is nog steeds het hart van het Fiesta de las Flores. Inmiddels uitgegroeid tot een internationaal festijn. Voor het eerst zie ik buiten Poblado toeristen. Poblado is een rijke wijk. Degene die daar woont heeft geld. Het hart van Pablado vormt een park. Parque Lleras. Daarom heen liggen vrijwel alle hotels en hostals. Waar toeristen zijn, komen ook de voorzieningen. De betere restaurants, bars, alles in handbereik. Toen Marcus en ik in september door Medellin trokken kwamen we ook hier automatisch uit. Hadden mazzel. Op vrijdagavond laat kwamen wij de stad binnen rijden. Het adres dat we op zak hadden was vol. De eigenaar belt wat rond, alles vol. Een kennis van de eigenaar brengt uitkomst. Hij heeft zelf Zuid-Amerika rondgetrokken op een motor. Een kamer die eigenlijk niet verhuurd kan worden, stond een dag daarvoor nog blank vanwege een lek dak, vinden wij best. Later realiseerden wij ons dat we midden in Poblado waren beland. De goudkust. Voor een mooi prijsje.
Het Fiesta de las Flores heeft nu een feest programma van acht dagen. In het weekend overdag de optochten. Alle avonden wel ergens een open lucht concert. Veel artiesten uit alle delen van Latijns-Amerika met hun traditionele muziek, veel salsa. Op een avond in het park naast het lokale vliegveld mogen de leveranciers van auto stereo´s uitpakken en doen dat op luidruchtige wijze. De auto met achterklep naar het publiek, wie het hardst gaat. Op een veldje daar weer achter springt mijn hard open. Een podium met op vrijdagavond rockbands. Bands uit Cali, Bogota en de headliner, Kraken uit Medellin. Slechts een paar honderd volgelingen. Zwarte t-shirts, lange haren, gescheurde spijkerbroeken al dan niet door de fabriek gemaakt. Een AC/DC coverband met Spaans accent. Geweldig. Als laaste op de avond de lokale helden. Kraken. Draaien al wat jaartjes mee. Niet gewoon populair. Heel erg polulair. Als eerste volgt een eerbetoon aan een dag tevoren neergeschoten muzikant. Het gebeuren is in de open lucht, dus hetjkan niet maar toch ‘gaat het dak er af’. Ieder liedje zingt het publiek mee. Ieder liedje. Nou zijn de mensen hier over het algemeen echte meezingers, maar toch, bij een metalband? Het park ligt in het centrum. Uitzicht op beide zijden van de stad zoals die zich ontrolt de bergen op met haar miljoenen lichtjes. Gaaf.
Van het Fiesta heb ik alleen wat hoogtepunten bezocht. Een optocht van klassieker auto’s waarvoor de halve stad is afgezet. De orchideëen tentoonstelling. Nederland mag best wat meer haar best gaan doen om concurrentie van dit soort landen voor te blijven. Spectaculair. Een enorme diversiteit, en het groeit allemaal ‘om de hoek’.
De afgelopen dagen ben ik begonnen met de voorbereidingen voor het transport van de motor. Dat valt niet mee. De procedures zijn net even anders doordat motor en ik apart het land zijn binnen gekomen. Dat maakt het niet makkelijker. Daarnaast komt de laatste maand verlenging van mijn visum er aan. Dat betekent eerst bij een speciale bank gaan betalen, zo’n 35 dollar omgerekend. Dan op naar de DAS. De binnenlandse veiligheidsdienst. Een circus om binnen te komen. Foto’s en vingerafdrukken zijn al gemaakt, dus met wat geluk kom ik daar met een uurtje of twee wel doorheen. Met een nieuw stempel in mijn paspoort naar de DIAN, de douane. Aanvraagformulier invullen voor de motor en afgeven. De kopies van kentekenbewijs, paspoort, importpapieren hebben ze al in het dossier, nu alleen een nieuw formulier en kopie van het nieuwe visum. Ze bellen me als de verlenging van de importvergunning klaar is. Een document van vier pagina´s in viervoud. Al deze papieren zijn essentieel. Voor als de politie me aanhoudt, regelmatig, en voor het transport van de motor. Houdt me komende dagen nog wel even bezig.