Gisteren de grens gepasseerd, heeft maar liefst vier uur geduurd voor ik Nicaragua uit en Costa Rica binnen was, zelfs met helpers was het bepaald geen feest. Wat de grenzen in Centraal Amerika lastig maakt is de onduidelijkheid van wie en waar. Dat geldt zowel voor vertrek uit het land als de binnenkomst van het volgende land, twee keer dus! Wat ik nodig heb aan stempels aan papieren weet ik meestal wel van te voren, de procedures zijn niet ingewikkeld. Maar wat ik niet weet en vooral onduidelijk is waar ik de betreffende ambtenaar kan vinden. Iedere grens bestaat aan beide kanten (met een niemandsland daartussen van een kilometer of soms nog meer zoals El Salvador – Honduras) uit een verzameling gebouwtjes zonder aanduiding en van iedere instantie (drie tot vier) heb ik voor iedere handeling exact de juiste ambtenaar nodig. Ondertussen heen en weer naar een bankloket voor betaling, soms in de valuata van het land die je niet hebt (en ook niet vantevoren kunt kopen) en dus ondertussen geld wisselen in wisselkoersen die je in een enkel geval niet van te voren weet (de ´bank´ aan de grens vertelt je dat zeker niet, zij hebben connecties met de handelaren op straat). Voeg daarbij de verzameling handelaaren, bedelaars en gespuis die je omringen als een zwerm muskieten zodra je de moter neer zet, en het beeld is compleet. Doordat ik alleen reis heb ik ogen in mijn rug en zij nodig. Die heb ik niet en dus maak ik gebruik van lokale helpers die precies weten welke snor ik nodig heb en waar die zich bevind voor ieder papier, kopie en stempel. Dat kost een paar dollar en daarvan betalen zij weer helpers die de motor bewaken. Als dat goed gaat ga ik relatief snel door de grens. De helper kies ik op intuitie en dat gaat tot nu toe meestal goed en soms is dat geweldig. Mijn Nicaragua man deed me bij binnenkomst in Nicaragua versteld staan, na zo´n 10 minuten onderhandelen over prijs en wat ik daarvoor krijg, gingen maar liefst drie ventjes op pad om iedere snor op te zoeken, inspectie op scherp te zetten en altijd als laatste instantie de politie voor te bereiden (mag je doorrijden of controle van papieren of slechtste geval mag alle bagage open), en voor mij plaats te nemen in de wachtrijen. Overigens betalen de helpers op hun beurt weer de diverse ambtenaren voor privileges zoals een snelle doorlooptijd voor het betrteffende loket of inspectie. De beste helpers hebben een speciaal geplastificeerd kaartje om de nek waarmee zij zich proberen te onderscheiden van de vele mensen die je bijna letterlijk bespringen bij aankomst en ook allemaal met kaartjes e.d. zwaaien. Een economie op zich die volledig op smeergeld draait. De beloning ligt in het gevoel van opluchting en vette grijns als je de eerste kilometers in een nieuw land aflegt en de motor tevreden ronkt na de uren wachten in de brandende zon.
Afscheid van Nicaragua was emotioneel, Jimmy en m’n meissie zijn meegereisd tot aan de grens. De grens is dan echt een grens, alleen er door heen, vrienden die achter blijven, vette dieselwalms van de bussen en trucks die hun motoren laten draaien en vooral veel gedoe om me heen van mensen die hun diensten aan willen bieden, geld willen wisselen, geld bedelen. Zoals gezegd, vier uur lang is dat beslist geen pretje met de tranen nog achter m’n ogen. Inmiddels ben ik in La Vida Loca bij Jimbo beland, een vriend van Jimmy Three Fingers, een bar restaurant aan het strand van Playa del Coco. Afgelopen nacht heeft Betsy in de bar overnacht, gewoon via het strand binnen gereden. Op verzoek van Jimbo met Betsy de bar ingereden vanwege de herdenking van zoveel jaar Jerry Garcia weggevallen, live muziek en veel Grateful Dead muziek. Voordeel van Costa Rica is dat ik ook landgenoten tegenkom, na het Grateful Dead feest gister’avond vanochtend ontbijt met vier Nederlandse meiden, van Frans een zakje drop meegekregen en mensen die spontaan m’n rekening betalen als ze Betsy zien en m’n verhaal horen, ook nieuw voor me.
Ha Jan Gerben,
Zie dat je nu in de buurt komt van Moctezuma op hetzelfde schiereiland waar je nu in Costa Rica zit. Heb ik je al een keer over verteld. Heb ik een super kerstmis gevierd op het strand. Erg relaxed beachdorp. Als je vervolgens je weg vervolgd dan ga je met de boot via puntarenas (snel door heen gaan alleen maar hoeren en vies eten!!) Als je dan verder gaat vergeet niet te stoppen bij Manuel Antonio (bijna op de route). Overnachten kan in ieder geval ook in Peurto Quepos (goed oud &nieuw gehad!. Als je tijd hebt ben ik benieuwd wat je ervan vindt??
Binnenkort weer een update van de HOllandse zijde.
Ga je goed!
Salut
Ha Jan Gerben,
Ik ben blij dat je weer on the road bent.
Gs zo door dan zijn we elkaar hoop ik nog dit jaar. Bij een concertje vam onze held.
Tramps like us, Baby we were Born to Run. Want als de wningbouw zijn zin krijgt gaan deze huizen volgend jaar plat. En komen op deze plek de sportschool, de basissschoool de kindervriend en kinderopvang met 2 schoolpleinen. De plus wil hierheen. Omdar ze dan redhtstreeks op de van Lennepkade aan kunnnen.
Waar wij blijven, zou e eeen zorg zijn.
Als de gemeente hun plannen doorsetten. Wordt het ‘City of ruins”.
Ga je goed.
Keep on Rockin”
Groetjes van Ariena
Ik heb accepteren als ware met alle concepten u geïntroduceerd voor uw . Zij zijn echt en kan zeker werk. Toch, de palen zijn zeer kort starters. Kan net Kunt u verlengen een beetje van daaropvolgende tijd? Dank voor de post.