De eerste keer dat ik Don Carlos ontmoet is het begin september 2009 in Medellin, Colombia. Vanaf Cartagena zijn Marcus en ik beland in Poblado. Een wijk vlak op het centrum waar rijk en Westers lekker mingelen. Bars, restaurants, hotels en hostals, alles van prima kwaliteit, uiteraard met een kwaliteits prijskaartje. Wij hebben mazzel, bij Paul de motorrijder-eigenaar van Casa Kiwi kunnen we voor de helft van de prijs een prachtige kamer gebruiken, de week daarvoor was het plafond gaan lekken tijdens een nachtelijke stortbui, ‘het is nog een beetje vochtig, maar toch zeker droog’ zegt hij enthousiast. wij blij, met een ventilator dacht en nacht op stand maximaal kunnen wij best leven in het hart van de uitgaanswijk.
In mijn zoektocht op zondag naar het graf van Pablo Escobar, hij ligt in een familiegraf aan de buitenrand van Medellin in een wijk waar hij nog steeds vereerd wordt, doet m’n rem moeilijk. De achterrem blijft keer op keer hangen. Dat is lastig en vervelend. Vervelend omdat we maandag vanuit Medellin eerst de bergen over moeten steken om richting Cali te gaan. Afijn, ik krijg op straat sleutelend voor het hostal de rem wel weer aardig, maar ben niet tevreden. Op maandag kom ik via een motorrijder bij Suzuki Super Servicio terecht (zie archief als je daar meer over wilt lezen). Don Carlos zwaait de scepter en is bekend met motorreizigers. Op de een of andere wijze, weten de meeste van hen Don Carlos te vinden. Hij vindt Betsy prachtig, een Liberator heeft hij nog nooit door de stad zien komen. De monteurs maken een werkbank voor me vrij. Behalve het achterwiel gaat ook het voorwiel, koppeling, remmen, wiellagers en meer uit elkaar. Maandag klaar dacht ik, gaat over in dinsdag, woensdag en zaterdag pas klaar. In die dagen leer ik Don Carlos beter kennen. Mijn werkbank staat naast de zijne. Vaak laat ik hem wat onderdelen zien en meestal heeft hij eerder als ik al direct in de gaten waar de (rem-)schoen wringt. Het oog van de meester.
Klein van stuk, begin 50, vrijgezel zonder kinderen, motorenthousiast in hart en nieren, een Bahaj (made in India) motor voor naar het werk en een Suzuki Freewind (1 cilinder 650cc) voor de echte ritten, drinkt geen druppel alcohol. Samen met een vriend heeft hij tot Canada gebracht (hoe precies heeft hij nooit willen vertellen) met een motor om daar werk te vinden als monteur. Zijn vriend heeft een werkvergunning gekregen en hij niet. Verplicht terug. Vooral in de jaren ‘80 was het niet bepaald een aanbeveling om uit Medellin te komen. Don Carlos is een monteur met hart voor zijn werk en een schat aan ervaring. Als hobby en extra inkomsten restaureert hij antieke trucks voor rijke liefhebbers. De typische monteur die werkelijk alles aan de gang en gerepareerd krijgt. Het is dus niet vreemd dat zijn fotoboek met motorreizigers een forse omvang heeft in meer als 30 jaar sleutelen.
In maart 2010 ben ik weer terug met de motor. Opnieuw maak ik van de werkplaats langdurig gebruik voor groot onderhoud. Ik ben als kind aan huis daar. Begin vroeg in de morgen of in de middag als ik de ochtend aan het schrijven ben. Meestal neem ik een twee liter fles limo mee voor de monteurs in de pauze, of wat lekkers van de bakker om de hoek. In Medellin, net als overal in Midden- en Zuid-Amerika clusteren soortgelijke winkels, werkplaatsen bij elkaar. In deze wijk, pal in het centrum, zijn de grote motorfiets werkplaatsen gevestigd en een keur aan toeleveranciers en winkeltjes die daar op de een of andere manier mee te maken heeft. Regelmatig ga ik met 1 van de monteurs op pad voor het zoeken of laten maken van onderdelen. Gringo’s kom je hier niet tegen en dus komt het zo maar voor dat voor een boodschap van een half uur een veelvoud daarvan duurt. Veel praatjes her en der en altijd met koffie voor omgerekend 20 eurocent uit een barretje annex mini-supermarkt annex ontbijt- of lunchrestaurant tussen de werkplaatsen.
In die tijd maak ik mee dat de economische crisis toeslaat. Monteurs vliegen eruit, directeuren of managers niet. Ondanks dat de monteurs een arbeidscontract hebben, dat is al heel wat, maak ik van dichtbij mee wat de waarde daarvan is, zeg maar netjes wc-papier. Don Carlos vindt een baan als voorman voor een groep van dertig monteurs bij een grote autowerkplaats. Dat is mazzel, het loon schandalig laag, maar ja, het is tenslotte crisis.
Ook als Don Carlos elders werkt hou ik contact. In Colombia bestaat een prima internet cultuur met overal internet cafe’s en sommigen hebben zelfs thuis internet. Zo sta ik op de verzendlijst van veel mensen die enthousiast mails aan elkaar rondsturen. Meestal zijn dat religieus getinte positivo mails bestaande uit bidprentjes of boodschappen met bijbelteksten in powerpoint vorm of boodschappen waar je op moet reageren om een gratis computer te winnen, of als je de mail doorstuurt naar 10 anderen zal je die dag een wonder gebeuren, kortom veelal berichten die ik met een half oog lees. Maar soms, soms zit er een bericht tussen dat me opeens raakt, emotioneert of enthousiasmeert, zo kreeg ik vandaag van Don Carlos de volgende youtube link doorgestuurd:
Het is een filmpje van net geen vier minuten, afkomstig uit Taiwan maar met Engelse ondertitels alhoewel de beelden voor zichzelf spreken. Prachtig om te zien dat emoties geen grenzen kennen. Een prachtig verhaal in een mini-filmpje.
http://www.youtube.com/watch?v=vksdBSVAM6g
Geniet en hou je dromen levend!
