Medellin, 22 april 2010
‘Kijk, zuster, hij leeft nog’. De lange worm kringelt in het bakje. Geen idee of hij een hij, zij of het is. Zuster Fernanda haar ogen rollen bijna uit haar kassen. Het aluminium schaaltje met braaksel heb ik in mijn handen. Braaksel is het nauwelijks te noemen na de operatie. Waterig vocht maar daar doorheen gilbbert een parasiet, een soort blanke worm, van ruim 20 cm. De zuster trek eerst nog haar hadschoenen aan om het schaaltje van me over te nemen. Opnieuw dus een medische ‘verassing’. Het is maandag. De chirurg die de operatie heeft uitgevoerd spreekt me direkt na de operatie aan. ‘Een tumor van 9 centimeter met een omvang van een tennisbal’. Geen wonder dus dat Diana regelmatig krepeert van de pijn. Het is een goede dag voor m’n meisje in het ziekenhuis, een kliniek voor vrouwen in hartje Medellin. Zeg maar twee voor de prijs van 1, twee resultaten voor 1 behandeling. De tumor is verwijderd en daarnaast is dus een parasiet tevoorchijn gekomen gekomen uit haar ingewanden. Ik ben dik tevreden met dit resultaat alhoewel het op z’n zachtst gezegd opmerkelijk is dat de tumor pas is ontdekt nadat we in januari een alternatieve route hebben gevolgd om een behandeling in te zetten en jaarlijks een cytologieonderzoek plaats vindt. Eigen verantwoordelijkheid is goed, maar ik vraag maar niet wat gebeurt zou zijn als zij was blijven doorsukkelen met pijn. Ook de parasiet, beslist een grote jongen, verwondert me. Na maag onderzoek, diverse laboratorium onderzoeken (bloed, urine, faeces) en ook nog een gastroscopie (zeg maar ‘ingewanden per tv’) waar niets uit naar voren kwam. Nu is het nog wachten op het pathologie onderzoek van de tumor die uitsluitsel moet geven of het een goed- of kwaadaardige kanker is.
Het is ruim vijf weken nu dat ik in Medellin ben. Met motor en mezelf in het vliegtuig. Een lastige periode. Met Diana op stap naar dokter, verzekering, en meer bureaucratische rompslomp. Niet meer op reis maar voorlopig hier. Ik heb nu, na 4 weken, eindelijk het gevoel dat het dal gepasseerd is. De operatie heeft lang op zich laten wachten. Haar zorgverzekering die was gestopt omdat ze haar baan is kwijt geraakt, is weer gerepareerd. Dat heeft overigens fors veel tijd en geduld gekost om de diverse procedures hiervoor te doorlopen. In Nederland praten we over bureaucratie maar dat is op het vlak van gezondheidszorg werkelijk een eitje vergeleken bij hier. Ook positief, ondanks dat Diana met haar laatste studiejaar bezig is (dat eindigt hier in december) heeft ze weer werk gevonden op haar vlak en dat te combineren valt met de studie. Al met al, een positieve wind!
Het wachten op de operatie heeft alles te maken met schaarste aan apparatuur. Af en toe, beter gezegd is regelmatig, krepeert ze van de pijn in haar onderbuik maar dat maakt voor de wachtlijst en dokter niets uit. Pijnstillers is hun antwoord maar nauwelijks een remedie. Na het weghalen van de tumor is het opnieuw wachten. In Nederland word tijdens de operatie celmateriaal met spoed onderzocht om te bepalen of de tumor kwaad- of goedaardig is. Hier mag ze daar tot een week na de operatie op wachten.
Ondertussen probeer ik voor zover dat mogelijjk is diverse zaken te regelen die op mijn eigen wachtlijst terecht waren gekomen. Met stip bovenaan zijn dat bank en belasting. Ondanks dat ik mijn bankadres nu heb in Medellin, ontvang ik geen post en vallen de bankzaken voorlopig nog niet af te handelen. Met de belasting heb ik goede hoop dat vanaf afstand toch een en ander af te handelen valt.
En mezelf, hoe gaat het met mij? Goed. Ben blij hier te zijn. Toch is er een maar. Na anderhalf jaar altijd bezig te zijn met een volgende bestemming voel ik me hier in een soort van wachtstand. Wachten op hoe het zal gaan met Diana, met haar en met mij en vooral wachten tot het duidelijk voor me zal zijn wat de volgende stap, halte of bestemming zal worden. Voor de korte termijn is wel helder wat ik doe. De tijd gebruiken om een boekje over de reis te schrijven, artikelen af te ronden voor BigTwin en mijn financien op orde zien te krijgen. De motor heb ik opnieuw in groot onderhoud bij de mannen van Suzuki Super Servicio waar ik meer als welkom ben en dagelijks een paar uurtjes onderhoud pleeg.
Het wachten geeft soms een onbestemd gevoel. Wordt het niet tijd voor werk, Nederland of Colombia, boot, familie en vrienden. Ja en tja. Ja want in schijnbare stilstand voel ik me rusteloos. Maar ook een tja over het besef van de keuzes die ik mag maken. Wat een vrijheid eigenlijk om dit soort keuzes te maken! Is dat ook niet de grootste winnaar van mijn reis? Het besef van je mogelijkheid om in vrijwel volstrekte vrijheid keuzes te maken?
Als het me lukt, ben ik voorlopig nog wel een paar maanden hier. Hangt ook van mijn eigen visum. Zoals het er nu naar uitziet zal ik of moeten betalen voor verlenging (mezelf en motor) of een grens moeten oversteken een dan weer terug. Panama is het dichtst bij vanaf Medellin, maar ligt in de noordelijke jungle met waarschijnlijk beperkte douane faciliteiten omdat er geen doorgaane route over land bestaat en een streek is met veel guerilla- en drusggeweld, Venezuela ligt op zo’n drie dagen sturen maar de grens gaat regelmatig dicht vanwege de inmiddels oplopende ruzie tussen Venezuela en Colombia, de grens is al gesloten voor Colombianen, en Ecuador ligt op vijf dagen sturen maar ondanks slechte diplomatieke betrekkingen is deze grens relatief probleemloos. Eind april maak ik een keuze waar ik met de motor heen zal gaan. Voorlopig heeft Venezuela de voorkeur.
