Granada, Nicaragua, 17 juli 2009
De weg vanaf de Casares aan de kust is verlaten. Het verrast me als ik na een heuvel een politie post zie. Ik stop op hun aangeven. Geen schaduw, het is heet en de papierwinkel is opgeborgen, niet handig. Als eerste overhandig ik m´n internationaal rijbewijs. Fout, dat blijkt verlopen (slechts 1 jaar geldig, hoe handig deze geldigheidsduur), psychologisch gezien kom ik op achterstand en zij groeien in hun rol. Mijn gewone Nl-rijbewijs levert een probleem op. In combinatie met het internationale rijbewijs en mijn kenteken papieren kunnen zij niet ontdekken of mijn rijbewijs geldig is voor Betsy. Op mijn kentekenpapieren (deel 1 uit 1954) ontbreekt namelijk een gewicht en op de vertaling staat bij de categorieen een gewicht ingevuld. Ze geloven me half om half als ik aantoon dat de motor al 10 jaar in mijn bezit is, dat het rijbewijs in orde is. Daarna blijft het tobben. De tijdelijke motor importvergunning is verlopen, dat weet ik. De boete is 1 USD per dag te voldoen als ik de grens overga, ook dat weet ik, maar als je niet op weg bent naar de grens kan de politiekapitein die ik eerder daarover sprak me geen helder antwoord geven over wat de boete is of anders mogelijk is (inbeslagname). Maar dan mijn visum, ook dit blijkt verlopen. Hun conclusie is simpel, `jij en de motor zijn illegaal in Nicaragua´, ik verblijf illegaal in het land! Geeft een raar gevoel van binnen om twee politie-agenten dit tegen je te horen zeggen en te herhalen. Vervolgens kom ik een soort kruisverhoor terecht, waar vandaan, waar naar toe, hoe lang etc etc. De sfeer klaart enigszins op als ze horen dat ik vanuit Brian´s huis in Casares ben vertrokken. Zij kennen Brian van zijn Harley en zijn vriendin (eveneens agent). De motor trekt vervolgens hun aandacht, de olie overal, geen electro starter etc., vooral de handschakeling van de versnellingsbak is voor hen alsof de motor van Mars komt. Al pratend trek ik een steeksleutel te voorschijn om mijn spiegel vast te zetten. Als ik de agent dat laat doen lacht hij breeduit. Het is heet en we hebben allemaal dorst. Na een klein uur mag ik voor de prijs van 2 Coca Cola vertrekken, ´no problemo´.
De papieren voor de motor zijn inmiddels ’gefikst’, mijn visum levert nieuwe problemen op. De laatste keer dat Immigracion mijn paspoort gestempeld heeft, hebben zij een fout gemaakt. Dat is nieuw voor me. Uiteraard wil daarna geen enkele beambte daar zijn handen aan vuil maken. Via Immigracion Granada, Policia Nacional, Immigracion Metrocentro Managua reis ik af naar het hoofdkwartier Immigracion Nacional in Managua en na twee dagen praten heb ik weer een geldig visum en nieuw stempel in mijn paspoort.
Komende zondag is het de viering van 30 jaar revolutie. Niet alleen extra beladen door het jubileum maar ook door de staatsgreep in Honduras neemt hier de spanning toe. Leger en politie worden volgens de onafhankelijke krant La Prensa doorgelicht op plannen voor een staatsgreep hier. De ex-president van Honduras verblijft hier en vriendje Chavez uit Venezuela is wekelijks op bezoek. De betrekkingen met de VS zijn weer naar een nieuw dieptepunt gedaald en de president, Ortega, praat alweer openlijk over een Yankee invasie, koloniaal imperialisme en andere propaganda volzinnen. De grens met Honduras is een jojo, gaat open voor een paar uur en wordt dan weer voor dagen gesloten. Demonstraties aan de grens. Nica’s komen sowieso de grens niet meer over, Honduras is bang voor een invasie vanuit hier. Beide presidenten beloven van niet, maar ondertussen verzamelt het leger zich aan beide kanten van de grens. De douanetaken zijn al door het leger overgenomen. Op tv is live te zien hoe de ex-president per vliegtuig vertrekt vanuit Nicaragua en in Honduras wordt terug gestuurd in zijn poging om het land weer in te komen. Het goederenverkeer vanuit het noorden ligt plat en vanuit Panama komt het ook niet meer verder als Costa Rica en hier. Voor de viering van de revolutie 30 jaar geleden wordt komende zondag het land plat gelegd, naast Chavez (Venezuela) zullen op zeker de geloofsbroeders Castro (Cuba) en Morales (Bolivia) acte de presence geven. De revolutie kan wel wat glans gebruiken. De crisis en staatsgreep in buurland slaan toe in het dagelijkse leven, de armoede neemt snel toe, het leger daklozen zie ik zichtbaar groeien en op straat wordt ik aangesproken of ik werk voor hen heb. Kennelijk heb ik mijn toerist voorkomen ingewisseld voor iets meer lokaals, ook de kapper vanochtend (2 USD) ziet me aan voor een Mexicaan.
Voor de viering van de revolutie zijn alle schoolkids al weken aan het oefenen. Iedere school, en dat zijn er veel want allen zijn kleinschalig, heeft zijn eigen drumband met danseresjes. Iedere dag hoor ik de school bij mij op de hoek een paar uur oefenen in de brandende zon op straat. De heftige ritmes zijn nogal anders dan dat ik me van vroeger van de KVT harmonie kan herinneren. Aanstaande zondag hoop ik er bij te zijn op het Plein van de Revolutie in Managua voor de grootschalige officiele viering. In de week daarop hoop ik verder te kunnen reizen zuidwaarts, als ik me los kan rukken hier. Dank voor alle reacties, adviezen over doorgaan of niet en verjaardagswensen. Fysiek gaat het nog steeds goed, en geestelijk ben ik er denk ik ook klaar voor om weer on the road te gaan. Na zondag daarover meer.
