Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Esteli, Nacaragua, 23 maart 2009

Met pijn in m´n hart verlaat ik San Salvador en de mensen die ik daar inmiddels ken, Walter die ik de eerste avond ontmoet waardoor ik de biertentjes ontdek. Zijn broer woont in Duitsland en hij wil graag zijn mobiele nummer in het Duits doorgeven en dus oefenen we die avond het tiental in het Duits, en herhalen we dat steeds meer na meer biertjes. Mirna (‘la Bonita´), de receptioniste van mijn hotel van wie ik internet mag gebruiken en bijna een dag mee optrek. De beveiligngsmensen zijn hier tof. Als ik de tweede avond door de -op hopen afval en stroompjes brak afvalwater na- lege straten doorloop, kom ik opnieuw Walter tegen en wordt het weer laat. Affijn, het is tof om in een grote stad je thuis te voelen door de hartelijkheid van de mensen. In El Salvador stelt een mannetje van ver in de 60 de tot nu toe leukste vraag: ‘is dit de motor die vroeger de president van de VS begeleidde?’, hij is zeker van zijn zaak, op film en tv gezien.

(meer…)

San Salvador, 20 maart 2008

Niets, maar dan ook niets had me hier op voor kunnen bereiden.

Het is net na de schemer en dus al donker als ik San Salvador binnen rij. Vanaf Libertad (aan de kust) was het volgens de pompbediende nog maar 33 kilometer en een half uur rijden. Die 33 km klopt, dat half uur zou best kunnen kloppen maar een stuk van 10 km is open gebroken en dus arriveer ik in het donker. Ik blijf rijden tot ik het centro historico nader. Bij de Texaco vertellen ze me nog waar ik wel maar vooral niet moet zijn in het donker van de avond. Toch lastig dat de hotels die ik op het oog had precies daar liggen. Het hotel dat zij me aanbevelen heeft geen eigen parking maar alleen verderop (uiteraard met man-met-geweer, je went daar zo aan dat het nauwelijks meer opvalt). De Texaco ligt aan de Calle Ruben Dario en als ik het miniscule kaartje van de reisgids goed interpreteer is het eigenlijk maar een klein stukje naar de hotels die ik eigenlijk op het oog had. Het schijnsel van mijn koplamp licht de uitlampdampen van de vele bussen op. Tussen hen in  trek ik door het oude centrum van San Salvador.

(meer…)

Antiqua, 17 maart 2009

Guatemala Ciudad is groot, enorm, drie miljoen inwoners, verdeeld in 11 “zona’s”. Het adres van de enige Harley-dealer in Guatemala, agencia de H-D op z’n Spaans, wat ik heb bevindt zich in zona 9. Na de reis met de Bomberos naar het ‘Hospital de mental salud’ (zeg maar open en gesloten inrichting) weet ik dat het verkeer een enorme heksenketel is. Zonder veel verkeerssignalering en bewegwijzering is het een uitdaging om het agencia te vinden. Met slechts 1 keer vragen vindt ik zona 9. Na nog een keer vragen bij de Shell ben ik ongeveer in de buurt. Een vriendelijke motorrijder brengt me uiteindelijk bij het agencia, ‘O.C. Jones Motorcycle Company Guatemala’. Met vijf motoren in de showroom, wat t-shirts en andere hebbedingetjes wordt de zaak gedraaid met (eveneens) vijf man personeel. Ik had gehoopt originele olie hier te vinden. Sinds Phoenix, Arizona heb ik geen Harley-dealer meer gezien (Mexico heeft 11 agencia’s op 110 miljoen inwoners maar geen op mijn route) en mijn voorraad olie is bijna op. Helaas. Geen geschikte olie. ‘Of ik tijd heb om te wachten?’ Uiteraard, ik word onthaald met koffie (die net zo sterk is in Guatemala zoals wij dat gewend zijn), heel veel schouderklopjes, alle personeelsleden met de motor op de foto van de mobiele telefoons en vooral heel veel enthousiasme. Hoe kan ik dan niet wachten? Dus gaat Hugo, de mecanico, na de gezamenlijke lunch met zijn motor op pad om olie te halen. Geen genuine H-D olie, maar Quaker State ‘made in USA’  voor een prettig prijsje.

(meer…)

Antiqua, Guatemala, 12 maart 2009

Ziek. In de nacht voor vertrek vanuit Antiqua opnieuw ziek. Sinds m’n buikgriep in Malacatancito (na een week sloeg dat daar toe, gelukkig maar een paar dagen) is het al een beetje af en aan, kwakkelen en nu opnieuw. Het lijkt op een forse verkoudheid of griep maar waarschijnlijk allergie. Veel niezen en snotteren en vooral in de nacht, hoofdpijn, wondjes die maar niet willen genezen, slecht slapen en te moe voor veel woorden. Vertrek dus uitgesteld met hopelijk maar een paar dagen. Prettig is wel hier dat ik nu medicijn voor allergie en een wonderzalf heb, op beider verpakking staat met grote letters ‘alleen op recept verkrijgbaar’, vragen, betalen en hebbes. Hopelijk snel fit en op pad, de motor staat klaar.

De eerste stappen gaan voorzichtig. Met de motor vol bepakt opnieuw de bergen in vanaf Malacatancito. Onderlangs de beschermplaat voor de motor hebben we een bijna halve centimeter dikke en drie centimeter brede ijzeren beugel gesmeed en bevestigd. De afstand tussen onderkant motor en weg is daardoor iets lager waardoor ik eerder de tumulo´s (verkeersdrempels) raak als hiervoor. Ik herinner me dat onder de Chevrolet Camaro (bouwjaar 1974, V8 5,6 liter, voor 200 gulden als student samen met Olav gekocht) dikke stalen platen waren bevestigd onder het motorcarter en wielassen die voor een spectaculaire vonkenregen zorgden bij te hoge snelheid over de verkeersdrempels. Die platen zorgden voor gemoedsrust op die drempels en dat is precies waar mijn beschermplaat onder het carter en gesmede beugel hopelijk voor gaat zorgen. Desondanks zijn de eerste stappen voorzichtig. Af en toe is de weg onverwacht slecht en gaan we door kuilen en wegverzakkingen. De weg slingert nog steeds door de bergen van Guatemala. In de ochtend is het koel en pas aan het begin van de middag kan ik wat lagen kleding uitdoen. Met een personenbus wissel ik regelmatig van positie. Hij stopt om mensen in en uit te laten of lading op z´n dak mee te nemen en dan passeer ik hem. Hij komt dan mij weer wat later vol gas voorbij, grote zwarte wolken uitbrakend, als een fel gekleurde speer, al schuddend en de lucht trillend in de warmte achter zich trekkend. De conducteur hangt uit de altijd open deuropening, duim omhoog en breed lachend terwijl de chauffeur met de claxon een deuntje laat horen. Dat gaat zo door tot ik de afslag neem naar het meer van Atitlan. De bussen zijn in particuliere handen en concurreren hard voor passagiers. Op verzamelplaatsen roepen conducteurs om het hardst voor hun bestemming en onderweg onderscheidt jouw busdienst zich door snelheid. Vol gas en inhalen wat je maar kan, voor of na de bocht, ze kennen de weg en het gaat vaak goed, ongelofelijk maar waar.

(meer…)