Vier uur in de morgen start Jorge, de chauffeur, de ambulance. Een rit van 250 km over de Pan American naar de hoofdstad. We vervoeren een geesteszieke patient naar de enige inrichting van het land (11 miljoen inwonders). Het eerste half uur is het nog stil op de weg. Daarna komt in snel tempo het leven op gang. Het is bitter koud. Langs de weg wachten mensen op vervoer. Zij wachten op de volgende vrachtwagen met een open laadbak voor hun vervoer. Wij passeren diverse van dergelijke vrachtwagens, iedereen is ingepakt in veelkleurige dekens. Als het eerste licht opkomt passeren we het meer van Titatlan. De zon komt vervolgens op achter de inmense vulkanen die het meer omringen. De vulkanen zijn makkelijk als zodanig te herkennen, alsof een gigantische hamer de top heeft afgevlakt. De velden naast de weg zijn berijpt. In de diverse dorpen die we passeren loopt het verkeer al vast. De vele eettentjes houden hun etenswaren warm op houtgestookte ovens, de geur van de vele vuurtjes prikkelt neus en ogen.
