Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

In ruim vier uur tijd ben ik vanaf Esalen via Highway 1 in San Luis Obispo bij Steve en Holly. Ons eerste weerzien na de buffalo stew (goulash) in Prince Rupert. Ik blijf slechts een nacht. Als we de route doornemen klinkt het uniform “no way door LA”, “NO WAY”. Route 66 (Chicago – Los Angeles, 2.500 miles) bestaat vooral in de verhalen & rock ’n roll, in werkelijkheid zijn er alleen delen intact. Het deel waar ik wil beginnen in Santa Monica aan Highway 1 is er niet meer. Dat betekent uren rijden over de freeways en interstates van LA. Hmm, klinkt niet goed. Hun suggestie om van hen vandaan dwars over te steken naar Barstow (nog steeds Californie) en daar highway 66 op te pakken volg ik. Een gouden greep.

(meer…)

Het is zeven uur zondagmorgen en naast me op een mat ligt Juliet. Nat van het zweet. Strak joggingbroekje en singlet omhullen een prachtig lijf, ik kan m’n ogen er niet vanaf houden, ondanks dat ik nog geen lenzen in m’n ogen heb, het is vroeg. De yoga leraar, Carl, houdt een fors tempo aan (‘flow yoga’, het lijkt wel kung fu), vanuit de meest onmogelijke posities ga ik naar de volgende houding, maar Carl is lastig te volgen en dus kijk ik de kunst af van m’n buurvrouw op de mat. Na afloop na zo’n twee uur bezig te zijn geweest verontschuldig ik me voor mijn ongegeneerd kijken. “Dankjewel voor het voorbeeld in een prachtig lijf”. Ze kijkt me aan en zegt; “fijn dat ik je kon helpen’ en lacht hartgrondig. Het is een prachtige dag.

(meer…)

Afgelopen zaterdag, motor klaar en te ziek om te vertrekken. Een soort van virusontsteking. Nog niet helemaal voorbij maar iedere dag klein beetje beter. Opnieuw dus tijd om te gaan. Vrijdag naar Big Sur, dit is highway 1 langs de kust voor een weekend yoga en meditatie bij Esalen. Daarna San Luis Obispo om in Pasadena highway 66, route 66 zo goed als mogelijk te volgen richting Barstow om in Kingman af te buigen naar Phoenix en zuidwaarts te gaan, eindelijk. Als alles volgens plan verloopt ben ik dan vlak voor Kerstmis in Tempe bij Michael & Birgit.

(meer…)

We naderen Oakland airport voor een ‘touch and go’. ‘Just for fun’. In de aanvliegstrook schudt en trilt het vliegtuig, het houdt niet op. Op sommige momenten ‘zakt’ het vliegtuig met een schok enkele meters en trilt het hele frame. Op de grond is het buitengewoon warm voor een vijdag in november, zo’n 24 graden, extra turbulentie? In de Cessna is het warm en de temperatuur loopt snel op. Het vliegtuig bokt en springt als een pasgeboren lam, een vergelijking met een rodeo is hier meer op zijn plaats. De piloot, Dave, houdt mijn knieen stevig naar beneden gedrukt, bang dat ik wellicht omhoog schiet en tegen de co-piloot stuurinirchting beuk? Dave besluit op 1.000 voet (ruim 300 meter) om gas te geven. De zescilinder Cessna uit 1967 draait nu met zo’n 2000 toeren per minuut in een perfecte draai omhoog en binnen enkele seconden vliegen we weer op 2000 voet, buiten de turbulentie. Mijn luchtdoop, in een zescilinder Cessna uit 1967.
(meer…)