Vanaf Vancouver is het een uur naar de grens. Officieel heet de grensovergang Blaine, naar de grensplaats Blaine, maar dit is de grote grensovergang nabij Seattle. Dat betekent electronische borden ver vantevoren waarin de wachttijd op dat moment wordt aangegeven. Na een kleine 10 minuten is het mijn beurt om op te rijden op 1 van de 3 VS ingaande rijbanen, highway 101 is dan van vijf of zes rijbanen naar drie overgeschakeld. Als de vrouwelijke douanier mijn paspoort in handen heeft kijkt zij voor de zoveelste keer alsof zij haar ogen niet kan geloven. Zij roept iets in haar microfoon. Op dat moment worden de drie rijbanen afgesloten en loopt het voltallige douane en politie corps naar, rond, om en over de motor. Het lijkt wel een theekransje. Het gaat over vroeger, de oudere weten nog dat, de jongeren hebben foto’s van vaders of grootvaders op flatheads, maar allemaal staren ze met een mix van verwondering en ongeloof. Na een kleine 10 minuten komen de gemoederen tot bedaren en gaat de grens weer open. O ja het paspoort, in orde, papieren voor de motor worden verderop afgestempeld, eerste door de Canadese douane vanwege de uitgaande stempels en daarna de inkomende VS-stempels. Vanaf de highway kon ik niet bij de Canadese douane komen maar de officier van dienst wijst me de ‘binnendoor route’. Al met al, de zon schijnt en ik mag wensen dat iedere grensovergang zo soepel verloopt.
