Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Het is dinsdagavond half tien als ik vertrek van de maandelijske clubbijeenkomst van de Antique Motorcycle Club of America in San Mateo. In de middag heb ik voor het eerst Vince ontmoet. Hij is de man die me helpt met de motor, in dit geval het passend maken van onderdelen. We zijn die middag volop bezig en uiteraard langer als voorzien. Die avond is het clubavond, pizza en bier boven de plaatselijke Italiaan. Een man of dertig met veel praats. Het maakt echt niet uit waar ter wereld je bent met een gezamenlijke passie, het klikt direct. Uiteraard moet ik mijn verhaal over de roadtrip doen, iedere gast dient zich tenslotte voor te stellen.

Om half tien is het tijd om te gaan. Ik rij alleen terug op Dan’s motor. Via highway 101 is het zo’n 40 kilometer terug. Vlak voor San Francisco schakel ik de benzinetank over naar reserve en tot m’n verbazing sta ik al na een kilometer stil zonder benzine. De highway is onverlicht. Ik duw de motor tot aan de eerste afslag SF. Op m’n GPS zie ik dat er een 7-11 benzinestation op hemelsbreed 700 meter is. De motor duwen tot aan het benzinestation is uitgesloten. De afslag loopt redelijk steil omhoog. Met pijn in m’n hart laat ik de motor achter, zo goed als mogelijk in het donker onder een overhangende snelwegaanduiding. Met gezwinde pas ga ik op weg. De 7-11 is een 24-uur winkelketen die soms ook benzine verkoopt. Deze 7-11 is open, maar verkoopt geen bezine. Verderop op zo’n twee kilometer is volgens de cassiere wel een benzinepomp open. Een Mexicano biedt aan om me daarheen te rijden. Dat accepteer ik graag, het idee dat ik een motor van een ander langs de snelweg achter laat geeft me de kriebels. De Mexicano spreekt gebrekkig Engels en heeft nog wat financiele (!?) zaken te regelen met een ander op de parkeerplaats voor we vertrekken. Mijn 1 gallon jerrycan is snel gevuld als de Mexicano aanbiedt ook mij terug te brengen naar de snelweg afslag. Opnieuw accepteer ik. De omgeving is beslist geen toplocatie. Als hij me afzet geef ik hem 10 dollar. In het donker loop ik de afrit terug af. Een nogal hachelijke onderneming: het is donker, de afrit is 1 rijbaan breed met daarnaast een strook asfalt van 1 meter waarop ik loop met naast me een betonnen muur van enkele meters hoog. Geen ontsnappen mogelijk. Als ik halverwege de afrit ben zie ik een auto voor de motor van Dan geparkeerd staan. Politie gebruikt signalering, een sleepwagen eveneens, het lijkt me geen van beide. In mijn gedachten zie ik een pickup de motor inladen. Ik begin te hollen. Vlak bij de motor zie ik dat de ‘pickup’ een Mini is met pech. De bestuurster en passagier blijven stijf in de auto zitten.

De jerrycan wil niet open (milieu- en kindvriendelijke sluiting) en met licht geweld krijg ik zo’n drie liter benzine uiteindelijk in de tank van de motor. Als ik m’n jack aantrek mis ik m’n portemonnaie. Met m’n mini-zaklamp speur ik wat rond als er twee politiewagens arriveren. Ze parkeren naast de Mini. Uiteraard trek ik hun belangstelling. Twee man/vrouw sterk horen mijn verhaal aan. Tot mijn stomme verbazing vragen ze me vervolgens of ze me kunnen helpen en zijn buitengewoon vriendelijk. Even later rij ik met hen mee om met het zoeklicht van de politiewagen de afrit af te speuren. Helaas zonder resultaat. Nooit eerder heb ik een prijs in een loterij gewonnen, de opbrengst van de verloting van die avond van de Antique Motorcycle Club was voor mij, niet nodig vind ik, maar Kurt- de vice-president- geeft graag de opbrengst van de pot als bijdrage voor mijn trip. Wrang hѐ, dat die pot zo snel in rook is opgegaan.

Het groter gemaakte koppelingshuis leert dat we op de goede weg zitten om schakelen en koppelen goed te krijgen (met dank aan dokter Elias voor de gouden tip). Weer een dag later monteer ik op de stoep van Vince zijn werkplaats een ouderwets lager en daarmee is mijn probleem verholpen, ik ben weer ‘back in business’. Het sleutelproces duurt ‘even’ want sleutelen bij Vince betekent in de middag een hamburger-bier-BBQ met de nodige aanloop die mee eet en vooral heel veel prietpraat meebrengt. De werkplaats is de begane grond verdieping vol met machines, gereedschap en onderdelen voor Harley’s en andere Amerikaans ‘oud-ijzer’. Geen ruimte om te sleutelen aan motorfietsen. Vince heeft zoveel spullen dat in de achtertuin twee tenten afgeladen zijn met onderdelen. Het lijkt me niet handig deze ruimte. Wat blijkt? Een nogal vervelend verlopen scheiding heeft het afscheid betekent van zijn werkplaats en shop en langzaam begint de zaak weer vorm te krijgen vanuit zijn huis. Het huis zelf is ook een verzamelplaats op zichzelf. H-D motorblokken van diverse jaargangen (oudste 1911) in keuken en woonkamer die letterlijk behangen zijn met Harley-posters, reclameborden en andere trivia.

Inmiddels ken ik aldoende wat mensen van de club en laat ik me verleiden (niet moeilijk in dit geval) voor de clubrit op zaterdag, een krabrit. Om twaalf uur verzamelen in de haven van Half Moon Bay voor een lunch die bestaat uit verse krab in een soort tomaten saus naar Italiaans recept, Cioppino. Daarna door de Redwoods naar Apple Jack’s, een blokhut-kroeg van meer als een eeuw oud en werkelijk in ‘the-middle-of-nowhere’. In de bossen is het door de schaduw van de enorme redwoods kil en fris, langs de oceaan is het prettig, er staat een flinke wind en daardoor prima golven voor de vele surfers met langs de kant veel oldtimer VW-busjes, het nog steeds hippe vervoermiddel hier. Het is vandaag de verjaardag van Sinterklaas maar ik weet even niet wat ik meer zou willen wensen.

This entry was posted on maandag, december 8th, 2008 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.