Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Granada, Nicaragua, 22 mei 2009

Verlost van Coca-Coco als mijn mecanico ga ik op zoek naar een volgende helpende hand. Tips krijg ik voldoende en aldus ga ik op pad met mijn mountain-bike die ik in bruikleen heb van Wayne. Ik op die fiets levert veel commentaar op. De gringo-gemeenschap kent mijn motor en mijn verhaal. Als ik dan op een zwarte fiets aankom zijn de grappen en grollen niet van de lucht, varierend van nieuwste Harley-milieu-model tot Hollands nationale vervoermiddel en waar de bagagedrager voor mijn klompen is. Het maakt me niet uit, ik ben mobiel.

Op de fiets trek ik de barrios in op zoek naar mecanico´s. De barrios zijn de wijken buiten het centrum van Granada. De weg is dan al lang niet meer geplaveid. Ik hobbel over zand en keien. Huizen zijn een mix van stenen huizen en houten of platen hutten, van in redelijke staat tot het absolute armoede nulpunt. Honden, kippen, paarden, koeien en varkens, in de met touw en hout afgezette stukjes grond slentert het allemaal rond. Overdag kan ik hier prima rond dwalen, in de nacht is dat uitgesloten. Degene die met roof en diefstal een karig bestaan als dronkaard (´eigen brouw drank´ door anderen, vorig jaar foutje in de productie van 1 van dit soort bedrijfjes, in 1 maand 144 dood, maar super goedkoop) of als junkie (lijmsnuivers) komen dan tevoorschijn en zijn volslagen gek en daarmee gevaarlijk. In het centrum worden ze door de vele beveiliging weg gehouden voor zover mogelijk of anderszins ruimt de politie ze wel op. Leven en dood is hier behoorlijk relatief. De ladrones (bandieten) staan op de onderste trede van de maatschappelijke ladder en zelfs hun familie rouwt niet als een klap of schot hier of daar verkeert uitvalt. Ook de politie is hardhandig. In 1 van de vele uren die ik wachtend op Coco voor zijn werkplaats doorbreng, mocht ik daar getuige van zijn. Vlak voor mij stopt een politie pick up. Een  man is in de boeien vast geketend aan het ijzeren hekwerk achter de cabine. Hij schreeuwt en spuugt. In de achterbak zitten drie agenten. De pick up stopt, uit de cabine stappen twee agenten. Dat is kennelijk het teken. Vier man trekken hun knuppel en slaan er net zo lang op los tot er geen geluid meer uit de man komt. Hij hangt dan slap en en levenloos aan zijn boeien en is na deze behandeling van boven tot onder in het bloed gedrenkt.

De mecanico´s in de barrio´s varieren in de zichtbare kwaliteit van doe-het-zelvers en andere prutsers tot zij die een soort van redelijke werkplaats hebben. Ik weet wat ik wil met mijn dynamo en daarmee wat ik nodig heb. Dat betekent dat de meeste die ik bezoek me niet kunnen  helpen. Uiteindelijk beland ik zelfs bij de expert op dynamo gebied volgens 1 van de mecanico´s. Als ik hem het onderdeel (anker) laat zien, duurt het even voordat ik in de gaten heb dat hij degene is die Coco heeft geholpen en daarmee het onderdeel heeft verprutst! Ook een expert is echter relatief want ik zie niet anders als electromotoren van windmakers. Klein grut. Mijn scenario om het anker te laten maken zie ik in rook op gaan want ik hobbel van de ene naar de andere mecanico, maar schiet daarmee niets op. Jimmy Three Fingers brengt echter uitkomst. Hij gaat voor een paar dagen naar Florida voor de verjaardag van zijn vader. Via internet vindt ik een nieuw onderdeel in Ohio (Flatland Motorcycles, dank voor excellente service). In zijn bagage komt het onderdeel (slechts in folie gewikkeld) naar Managua, op het vliegveld van Fort Lauderdale komt de ´bomb squad´er aan te pas om zijn bagage te inpecteren vanwege dit elektro onderdeel. Met dit nieuwe onderdeel ga ik zelf aan de slag. Alles wat fout kan gaan, gaat fout (schroeven ontbreken of zijn verkeerd, stroomdraden breken af, nieuwe onderdeel is ietsiepietsie langer als oud, afijn, voor technische details zie onder de rubriek motorpraat). Het kost me heel veel tijd om dat allemaal te herstellen. Uiteindelijk heb ik afgelopen zaterdag de boel weer draaiende. Net op tijd om op zondag naar Leon (foto) en strand te kunnen gaan als testrit. Tot op heden probeer ik de motor te ontzien op de ongebaande wegen. Vanaf Leon naar het strand is de weg opengebroken vanwege werkzaamheden, ook dat blijkt relatief: de weg ontbreekt, is volledig weggebroken, over stenen en zand hobbelen we zo´n 20 kilometer naar het strand. In de nacht stortregent en onweert het, de volgende dag terug, opnieuw dezelfde 20 km, nu met modder en keien. De motor gedraagt zich echter perfect, de dynamo laadt de accu weer keurig op, het leven is goed.

Het regenseizoen zal voor een nieuwe dimensie zorgen op de motor. Het nadert snel. Overdag is het af en toe al bewolkt en een enkele keer stortregent het in de nacht. Op de dag voorafgaand aan de nachtelijke stortbui bouwt de luchtvochtigheid zich in snel tempo op. Door de combinatie van bewolking en hoge luchtvochtigheid is de hitte immens, het weer is een energie sloper.

Excuus voor mijn late berichtgeving. Behalve dat ik overdag volop bezig ben geweest om de dynamo te repareren in deze (voor mij) extreme hitte en dat me letterlijk sloopt, gebeurt er van alles om me heen dat tijd en aandacht vraagt. Brian is op zijn motor aangereden, een gapende wond in zijn onderbeen en inmiddels een infectie erbij. Afgelopen woensdagavond raak ik opnieuw verzeild in een dames-van-lichte-zeden vechtpartij, dit keer met de vriendin van Claudio. Ik kan het niet laten om me ermee te bemoeien om de boel uit elkaar te krijgen. Als de beveiliging eindelijk ingrijpt ben ik snel weg. Te vroeg (of misschien niet) blijkt achteraf, Claudio wordt in een volgende ronde met een knuppel neer geslagen en met een machete in zijn gezicht bewerkt als hij bewusteloos op de grond ligt. Hij heeft mazzel nog in leven te zijn. Alsof dat nog niet genoeg is ben ik letterlijk uitgeput de laatste paar dagen, wellicht van de spanning rondom de motor maar ik wijt het aan de temperatuur en gebrek aan slaap, ik slaap in de hal van het huis van Wayne op de bank met slechts een windmaker en vijf katten die overdag slapen en in de nacht mij bezig willen houden.

Het is nu tijd voor onderhoud aan de motor, voorbereidingen voor de komende tijd en het door sommige Nica gringo´s al met een knipoog´ET go home´-feest gedoopt, mijn volgende afscheidsparty: ET=Euro Trash go home, en maar lachen die lui.

This entry was posted on vrijdag, mei 22nd, 2009 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.