Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Esteli, Nacaragua, 23 maart 2009

Met pijn in m´n hart verlaat ik San Salvador en de mensen die ik daar inmiddels ken, Walter die ik de eerste avond ontmoet waardoor ik de biertentjes ontdek. Zijn broer woont in Duitsland en hij wil graag zijn mobiele nummer in het Duits doorgeven en dus oefenen we die avond het tiental in het Duits, en herhalen we dat steeds meer na meer biertjes. Mirna (‘la Bonita´), de receptioniste van mijn hotel van wie ik internet mag gebruiken en bijna een dag mee optrek. De beveiligngsmensen zijn hier tof. Als ik de tweede avond door de -op hopen afval en stroompjes brak afvalwater na- lege straten doorloop, kom ik opnieuw Walter tegen en wordt het weer laat. Affijn, het is tof om in een grote stad je thuis te voelen door de hartelijkheid van de mensen. In El Salvador stelt een mannetje van ver in de 60 de tot nu toe leukste vraag: ‘is dit de motor die vroeger de president van de VS begeleidde?’, hij is zeker van zijn zaak, op film en tv gezien.

Via een militaire route, op aanraden van een taxichauffeur slechts-twee-jaar-ouder-als-de-motor, ontwijk ik La Union en kom ik weer op de Panamerican vlak voor de grens. Ik arriveer om ongeveer vier uur. El Salvador uitkomen is simpel en kost niets, de tijdelijke importpapieren worden afgestempeld en ik ben klaar. Honduras lijkt lastiger. Ik maak gebruik van een van de locals (‘trametidoras’) die hun diensten daarvoor aanbieden.  De douane voor mijn paspoort gaat goed. Dan gaat het in rap tempo mis. Ik sta inmiddels met motor over de grens. Zwervers (dronken), junks (high) en bedelaars verzamelen zich om me heen. ‘Of ik wat kan betalen’. Nee, het kost veel moeite om hen af te schudden. De douanebeambte die de motorpapieren opmaakt ontdekt dan een probleem. De Centraal Amerikaanse landen hebben via een verdrag geregeld dat buurlanden voor reizigers met eigen vervoer doorgaan op hetzelfde formulier. ‘Problemo, El Salvador heeft een fout gemaakt´. ‘Onmogelijk’ probeer ik nog. ‘Jawel, bouwjaar klopt niet’ El Salvador heeft als bouwjaar 1954 ingevuld bij de grens met Guatemala (datum afgifte deel 1) terwijl op deel 1 bouwjaar 1946 staat bij de opmerkingen. Niet dat hij Nederlands kan lezen maar hij bijt zich vast in het jaartal. Een rondje om de motor levert nog meer problemen op. ´Wat is dat, olie?’ wijzend op het motorblok zegt hij dat met een gezicht alsof de Exxon Valdez voor z’n deur is gearriveerd. ‘Problemo voor de inspectie’. ‘Overleg met collega´s nodig.’ Dat duurt even en dan is het tijd voor de bingo. Even na vijf uur komt uit het overleg dat ik met wat extra dollars geen probleem meer heb. Het legitieme deel moet bij de bank betaald worden. BINGO. De bank is net gesloten, 5 uur, de grens gaat dicht. Maandag gaat de bank weer open. De local praat als Brugman voor de 5 dollar die hij van mij krijgt. Uiteindelijk gaat de motor voor 70 dollar de grens over en 20 voor mezelf naast de 17 dollar (omgerekend) reguliere betaling…. De tijdelijke import voor de motor is 3 (drie) dagen slechts geldig vanwege de problemen. Welkom in Honduras.

Vanaf de grens zijn de eerste dertig kilometer niemandsland. Het is snel donker. Zwervers hebben wat hutjes gebouwd naast de weg en de berm staat af en toe in de fik. Alsof ik in een B-versie van een Mad Max film ben beland. In het eerste echte stadje is het lokale hotel vol. Ik vind echter een restaurant annex evenementen en cursus gebouw dat ook losse kamers verhuurt. Mazzel.

De volgende ochtend stopt de motor na zo’n 5 kilometer uit zichzelf. Het is bloedheet. Naast de weg laat ik de motor uitrollen in de schaduw. Binnen een minuut is de lokale buurt om me heen verzameld. Het is net na negen uur. Ik sta kennelijk voor de werkplaats van Hector en dat maakt dat hij een beetje opdringerig is. ‘Nee, dank, maar nog even geen bier’ terwijl hij z’n volgende opent. Bougies en carburateur schoonmaken en de motor draait weer. Wegwezen. Na vijf kilometer stopt de motor weer maar start dit keer weer vlot. Dit herhaalt zich nog twee keer. Als ik wegrij moet ik twee zwerfhonden letterlijk van me af schoppen. Iedereen die in deze landen buiten d ebebouwde kom loopt heeft daarvoor een machete (pakmes) bij zich, gas open en m´n laarzen doen het ook goed. Hondsdolheid is een probleem, vaccinaties zijn er niet en bij een echte beet is de enige optie z.s.m. naar Miami. In El Salvador heb ik even staan wachten voor een hond die door het dolle heen rondjes om z’n as draaide en uiteindelijk dood neerviel. Als de motor opnieuw stopt na een paar kilometer vertelt een vriendelijke motorrijder (de enige die stopt, anderen en het vele verkeer raast gewoon door) dat het 38 graden is, het waait hard, ik ben dicht bij de kust. Na nog wat gerommel hier en daar (lipje van de condensator verplaatst) doe ik een schietgebedje en de motor draait weer en dat blijft zo.

Vlak voor de grens met Nicaragua passeer ik een politiecontrole op de andere weghelft die het verkeer dat Honduras binnenkomt controleert. Met veel armgebaren maken ze  duidelijk dat ik moet stoppen. ‘Mucho rapido’, ‘mucho rapido’ blijft de agent herhalen. Dat rapido is ook niet moeilijk want de controle staat midden in het niets na een flauwe bocht naar beneden en er is geen snelheidsaanduiding. Mijn papieren zijn in orde. Ik probeer het onderwerp te veranderen en dat lukt niet tot een auto vanuit de bocht opduikt en minstens net zo hard aankomt. Dan is het mijn beurt om te zuchten en steunen. ´Mucho rapido, mucho rapido´ Inmiddels staan vier agenten om me heen. ‘Tassen uitpakken´luidt het commando. De zon komt weer tevoorschijn vanachter een wolk, ik bereid me demonstratief voor op een langdurige sessie. De rest heeft er kennelijk niet zo´n zin, een korte discussie onderling volgt en mijn lastpost druipt af, ik mag weg met m’n geld dus nog op zak, bijna bingo dus.

Voor de grens Honduras – Nicaragua wijst een Amerikaan me nog even op de dag, het is zondag, alle trarieven dubbel. Hij heeft een hotel waar ik kan verblijven. Toch maar niet. Met lood in m’n schoenen stop ik voor het koord over de weg. Honduras gaat als een speer. M’n lokale helper (bijdrage is vrijwillig) weet de uit-inspectie tussen de vrachtwagens door te loodsen (twee dollar). M’n paspoort en visum is eveneens prima. Nicaragua staat als moeilijk bekend. Met een nieuwe helper voor de douane van Nicaragua maak ik een prijsafspraak. Volgens hem heb ik in totaal 39 dollar nodig waarvan 20 zonder bon. De afspraak is simpel, binnen ongeveer 1 uur en niet boven de 39 dollar levert hem 5 dollar op (en een bonus bij meer snelheid), meer dollars nodig gaat van zijn deel af. Als een echte aannemer zet hij een ander mannetje in die met mijn kopieen van paspoort en motorpapieren de vier benodigde instanties danwel ambtenaren alvast voorbereidt op mijn komst. Dat werkt super. We zeilen met z’n drieen van de ene naar de andere ambtenaar, wisselen onderweg nog wat dollars voor Cordoba, maken extra kopieem van de importverguning en voor ik het weet sta ik voor de in-inspectie, zij zijn degene die de 20 dollar-zonder-bon incasseren. Het is een keuze die je krijgt, of je betaalt of ze doen de inspectie (‘maar het is warm, er ligt nog zoveel werk, zucht, steun’). Ik betaal. M’n local betaal ik van vreugde 10 dollar. Zo snel had ik niet verwacht. Ik ben binnen, ik ben in Nicaragua!

This entry was posted on maandag, maart 23rd, 2009 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.