Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

In ruim vier uur tijd ben ik vanaf Esalen via Highway 1 in San Luis Obispo bij Steve en Holly. Ons eerste weerzien na de buffalo stew (goulash) in Prince Rupert. Ik blijf slechts een nacht. Als we de route doornemen klinkt het uniform “no way door LA”, “NO WAY”. Route 66 (Chicago – Los Angeles, 2.500 miles) bestaat vooral in de verhalen & rock ’n roll, in werkelijkheid zijn er alleen delen intact. Het deel waar ik wil beginnen in Santa Monica aan Highway 1 is er niet meer. Dat betekent uren rijden over de freeways en interstates van LA. Hmm, klinkt niet goed. Hun suggestie om van hen vandaan dwars over te steken naar Barstow (nog steeds Californie) en daar highway 66 op te pakken volg ik. Een gouden greep.

Over two-lane highways (166, 99, 58) ben ik heel veel kilometers vrijwel de enige weggebruiker. De route voert dwars door ‘deserts’. Amerikanen noemen het een ‘desert’ (woestijn) maar uit alle cowboyboeken en –films herken ik dit als prairie, zanderige grond met veel lage struiken (‘tumbleweeds’), een verdwaalde boom (‘Joshua tree’) en een enkele ranch. Het is koud en vooral op maandag als ik bij Steve en Holly vertrek (sandwiches met pepper jack cheese , tomaten uit eigen tuin –overheerlijk- en en een extra t-shirt voor ‘on the road’ met groot op de mouw ‘forever in the wind’) valt er af en toe een spetter. Als ik op een dirtroad stop om de kaart en GPS te bekijken slipt de motor onder me vandaan. Einde ‘bright and shiny’. Het is al einde van de middag als ik de Tehachapi bergen (een lage bergrug met daartussen geklemd de highway over een hoogvlakte) passeer, naast de weg ligt volop sneeuw. In Mojave stop ik. Het is vijf uur en donker, Barstow is nog 100 km verder. Mojave is een gehucht waar highways kruisen, een rangeertterrein voor Amtrak en Santa Fe railway, vliegveld voor Fed Ex en alle merken benzinestations, motels en fastfoodketens. Na mijn avondmaal in een lokaal restaurant sta ik geruime tijd stil bij een stoplicht op een kruising. De bijna continue stroom van trucks en hun zware motoren in de vriesnacht (het sneeuwt in de bergen) klinkt mij net zo geruststellend in de oren als een zwerm krekels op een warme zomernacht.

De volgende dag is op het eerste stuk van de route 66 het asfalt zo opengereten en ruw dat ik terug verlang naar de dirt roads van Alaska. Het is prachtig weer maar koud. Pas na Ludlow wordt de weg beter. Ludlow bestaat uit een benzinestation, een coffeehouse en vier of vijf huizen. In het coffeehouse verslind ik een chili uit eigen keuken. Dat stookt mijn inwendige temperatuur goed op. Als ik alle lagen weer aantrek om te vertrekken spreekt een hoogblonde dame van een jaar of vijftig of zestig (of …) me aan. Ze heeft zelf jarenlang een 80 cubic inch flathead Harley gereden, ‘the best bike I’ve ever had’. Haar gezicht verraad een doorleefd leven. De flathead heeft ze niet meer. Voor ik precies zie wat ze doet heeft ze een flathead speld van haar leren jas gehaald en stopt die in m’n handen. “You just keep riding your flathead” en weg is ze. Na Ludlow buigt highway 66 af van de Interstate die er vlak langs loopt. In de verte bergen en een vulkaan die in de oudheid lava heeft uitgebraakt die nu als zwarte bizarre steenformaties de prairie bevolken. Het plan is om vandaag Kingman (Arizona) te bereiken maar dat blijkt een brug te ver. In Needles (Californie) is het al donker als ik op zoek ga naar een motel. Het aanbod is groot en ik vind een motel dat lokaal eigendom is en daardoor niet behoort tot een keten, de Needles Inn. De kamer is schoon, sober en licht verouderd. De receptionist is de zoon van de eigenaar en doet dit vanwege de economie. Als installateur, technicus, onderhoudsman is hij werkeloos, de bouw en renevatie ligt in deze streken stil. In de vele kleine plaatsen die ik passeer is de staat van de economie zichtbaar en bijna voelbaar in de lucht. Veel winkels en bedrijvens zijn gesloten, de handgeschilderde borden die dat getuigen lijken nog nat van de verf. Behoorlijk troosteloos. Mijn receptionist is ergens in de vijftig, heeft lang haar, een verwilderde giga baard en in zijn mond kan ik met moeite twee tanden ontdekken als hij praat. En praten doet hij. Over zijn werk, slechte bazen, ongebreidelde hebzucht van het kapitalisme (“dat is toch beter bij jullie in Duitsland? O ja, Amsterdam?”) en het geloof. Van hem leer ik dat je Christmas in het Engels niet uitspreekt als Chrismas (Kris mes) maar als Christ mas (Kreist mes), tenslotte noem je de Heer toch niet Chris maar is het Christ? Tegen zoveel logica kan ik niet op en daarmee besluit ik de avond.

Om zeven uur in de ochtend wordt er op mijn deur geklopt. Een vriendelijke stem vraagt of ik wakker ben. Mijn motelkamer heeft geen wekker of telefoon en dus is de wekservice de eigenaresse zelf (beslist in leeftijd achterin de 70 of wellicht in de 80). Waar vind je dat nog? Vanavond is het Kerstavond en het doel is Phoenix en ik heb een lange weg te gaan. De eerste uren zijn nog highway 66. Dwars door lage bergen is het onmogelijk een hoge gemiddelde snelheid te halen. In Oatman stop ik even. Oatman is een echt spookstadje. De gloriejaren waren de jaren ’30 toen er nog goud in de bergen werd gevonden. Het is nu verlaten op een paar handelaren na die overdag alles wat los en vast zit verkopen. Mijn vondst is een vergeelde, gesigneerde route 66 gedichtenbundel voor weinig. De 66 is tevens de enige straat. De staat van de huizen en gebouwen is dermate verouderd dat het een Wild West weekend stadje is geworden waar iedereen zich cowboy kan voelen, kleden en gedragen. Tot aan Kingman voert de 66. In Kingman vriest het licht overdag door de ligging op een hoogvlakte. Als ik na Kingman eindelijk de route (highway 93) richting zuiden oppak (tot dan was het vanaf de Oceaan richting oost) steekt de wind op. Een ijskoude wind blaast recht in m’n gezicht. Door lage bergen en veel prairie blijf ik zuid volgen. De eerste cactussen duiken op na 100 km ten zuiden van Kingman. Meer als twee meter hoog en meestal met 1 of 2 zijarmen is het alsof ze naar me zwaaien, hun armen naar me opsteken als ik m’n ogen een beetje dichtknijp vanwege de harde wind. Naast de weg ligt nog steeds sneeuw en de wind is onbarmhartig koud als ik een klim van vele kilometers begin. De weg is verlaten, nauwelijks verkeer. Na zo ettelijke minuten langzaam maar zeker omhoog te pruttelen, stottert de motor en nog een keer en nog een keer tot de motor afslaat. Op een strook naast de weg schakel ik terug naar de tweede versnelling en godzijdank pakt de motor weer op. Het laatste benzinestation dat ik ben gepasseerd is zeker 30 km terug en de volgende is waarschijnlijk in Wickenburg, een kleine 100 km verder. In de tweede versnelling houdt de motor vol en halen we de top. Daar kan ik weer in z’n drie en op een kleine stotter na, draait de motor verder als een lier. Misschien stottert de motor door de koude wind vol op de carburateur en benzineleiding of luchtfilter? Of is Old Betsy niet echt blij met de dikke singlegrade 60 olie en komt de motor niet goed op temperatuur? Na Wickenburg stijgt de temperatuur. De zonsondergang over de prairie is prachtig. Het is donker als ik Phoenix bereik. Michael en Birgit wonen aan de zuidkant en dus moet ik dwars door de stad. Volgens de GPS is dat nog 43 kilometer. Ik ontdek dat ik een tijdszone ben gepassseerd en ik heb een uur verloren. Het is inmiddels Kerstavond. Dwars door Phoenix is een eitje en als ik Michaels straat in rij wacht hij al op me in zijn garage (‘ik had al zo’n gevoel dat je dichtbij was’). Onze afspraak is gelukt. Birgit en dochter Micah houden voor ons een plaats gereserveerd in de kerk voor de Kerstnachtdienst. In de auto kom ik op temperatuur en kan ik wat lagen uittrekken. Exact op tijd nemen we plaats in de kerkbank. Het is nu echt Kerst. De volgende dag ligt er zelfs een pakje voor mij onder de boom, een nieuw t-shirt en speldje van de lokale dealer…

This entry was posted on maandag, december 29th, 2008 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.