Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Yihaa, de top of the world gereden. Heel veel dirt & gravel en man het weer was geweldig. Zaterdag vertrokken uit Fairbanks, geen Arctic Circle want de dag begon met mist en regen en dus geen Dalton highway maar richting zuiden. Einde dag werd het zelfs aardig weer en dus tijd om te kamperen. Geweldig een state campground in Tok. Wat een mislukking. Drie keer niks voor 15 dollar, geen drinkbaar water maar een vage pomp, geen douche maar een riviertje naast je tent en een ton als wc en dan ook vlak naast de highway (toch zeker 1 auto per 2 uur). Steve de Vietnam veteraan zit nog steeds op m’n staart dus een beetje primitief kamperen is wel lachen met zo’n halve commando. Voor de beren hier in de bossen neem je of een geweer mee of een soort pepperspray, ik heb toch maar voor de laatste gekozen. Tandpasta buiten m’n tentje gelaten en prima geslapen, geen bezoek van familie beer.

Zondag de top of the world, dat is een slordige 400 km van Delta Junction naar Dawson city aan de Yukon rivier. Twee derde is ongeplaveid, dus zand en gravel. Wat een feest met de Liberator. Zodra die in z’n derde versnelling zit pruttelt ‘ie vrijwel overal doorheen, beetje veel sturen langs alle kuilen. Lukte niet altijd, tot twee keer toe met beide wielen van de grond. De bergen naar beneden was ik al niet bij te houden voor Steve maar op de dirt roads is de motor niet te stoppen. Geen problemen alleen is een van m’n tassen een beetje uitgescheurd door het gewicht. M’n jerrycans zijn helemaal top. Op dit moment loger ik al twee dagen bij Rein en Saskia. Rein ontdekte door m’n Nederlandse accent dat ik NL ben en hij dus ook. Affijn van het een komt het ander en dus ben ik nu onderdak in Whitehorse. Maar waar het hier om gaat is dat Rein met zijn motor (V-strom) z’n jerrycan verloren heeft op de Top of the World en dat de Jasper constructie het helemaal top gehouden heeft!

Op driekwart van de Top-of-the-world is de grensovergang met Canada. net zoals de route alleen geopend in het zomerseizoen. De Amerikaanse kant die het Carnet als eerste moet afstempelen was net droog achter de oren, weet-niet-doe-niet, de Canada douane was gelukkig helemaal happy om de old flathead te zien en nam alle tijd om de motor te bekijken, papieren af te stempelen en de Amerikaanse douane hier en daar wat uit te leggen. Ondanks de lost en lonely grensovergang, er stond een rij (drie voertuigen en dat is hier een rij) te wachten toen ik wegging.

Na de douane werd het hagel, ijs en regen. Slippery when wet. Eenmaal aan de Yukon rivier ga je met de gratis pont over naar Dawson City. De stad waaruit de goudzoekers hun geluk beproefden aan de oevers van de Klondike rivier, een zijtak van de Yukon. Het stadje ademt nog steeds diezelfde sfeer. Alleen houten huizen, geen geplaveide straten, de stoep is van houten planken op 40 cm boven de straat. Op zich niet zo gek als je bedenkt dat in de winter de Yukon bevriest, begrijp me goed, dit is een snelstromende rivier die zo breed is als de IJssel, een winterdag betekent hier minus dertig graden Celcius en winter begint in september. Jack London (Call of the wild, White fang en vele andere verhalen) heeft hier zijn inspiratie opgedaan als goudzoeker voor zijn latere Alaska verhalen. In het casino is happy hour om 12 uur (’s-avonds) en begint de night-show, singing, dancing & beautiful showgirls!

Aan de Klondike ontmet ik Rein. De overeenkomst tussen Rein en de andere mensen hier is gastvrijheid en vriendelijkheid. Dus staan Steve en ik om elf uur ’s-avonds op de stoep (Whitehorse is toch wat verder van Dawson dan we dachten) en zijn we meer dan welkom! Geweldig. Vandaag gebleven om bij de lokale Harley shop droog wat onderhoud te doen (primair een beetje los gekomen van alle off-road kilometers, luchtfilter maar eens schoon gemaakt van alle stof, banden weer op druk brengen e.d.) en Steve heeft z’n eerste servciebeurt meer dan nodig. Bij de lokale delaer (Yukon H-D) is het weer een feest. Ze beginnen met ‘are you crazy on that bike’ en als je een paar uur later weggaat moet je beloven te schrijven, alle handjes schudden, best wishes en untill we meet again.

Dinsdag wordt het scheiding, Steve naar Alberta en ik naar Skag en met de veerboot naar Juneau. Wordt effe lastig want we zijn al een week samen on the road, de verhalen zijn geweldig, het rijden is top en dat went snel.

ps: het jachtseizoen is hier begonnen, de foto is genomen in Chicken aan de Top-of-the-World, dit is een van de 14 inwoners.

This entry was posted on maandag, augustus 11th, 2008 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.