Santiago, Chili, 17 december 2009
De euforie over mijn sleeprit naar 4500 meter hoogte is snel verdwenen. Het is bitterkoud, het vriest en de wind is fors. Het avondmaal is een allegaartje van rijst, linzen, tonijn en een verdwaalde ui. Voordat het eten op het bord ligt is het al koud. De maan is nog niet op, het is aardedonker, mijn tentje staat ergens ver beneden, te ver om te lopen en dus rol ik mijn matje uit op de grond tussen de motoren. Regelmatig ben ik wakker. De maan is helder en de nacht verloopt zonder bezoek. Als ik mijn spullen bij elkaar raap in de ochtend scheurt de huid van mijn handen op diverse plekken, het bloedt. Blaartjes op mijn lippen die zwart uit slaan. Ontbijt is koffie en zes crackers met pate. De olie in de versnellingsbak (single 90) is zo stroperig dat ik daar met de kickstarter nauwelijks door kom. Blijven trappen en de motor slaat relatief makkelijk aan. Lang warm draaien want de eerste paar honderd meter stijgt de weg nog fors. Met draaiende motor ben ik met een drietal duwtjes boven. Auke heeft de tent opgehaald. Bagage opladen en wegwezen.
De weg is slecht. Keien overal. Vaak zo groot dat ik daar om heen moet om niet vast te komen staan of keihard met de onderkant van het frame daarop terecht te komen. Gaat meestal goed. De carterbeschermplaat heeft het zwaar te verduren. Vandaag is het zondag en met een beetje geluk halen we de grens met Chili. Het gerucht wil dat direct vanaf de grens de weg is geasfalteerd. El Libertador weet dat en is ontketend. Het gas gaat er op en de diverse hellingen die volgen weet ik meestal in de tweede versnelling te nemen. In een scherpe bocht voor opnieuw een helling breekt het achterwiel weg om met het stuur dwars als een ware motorcrosser de bocht te nemen om maar vooral vaart te houden. Niet meer stil op een helling is het devies en de motor volgt dat. Ik vlieg af en toe letterlijk over de keien. Ik hou van mijn motor maar ik vraag me oprecht af of de motor ook nog wel van mij houdt. Beulswerk. Dan verandert de weg in diep gravel afgewisseld met hele stukken los en eveneens diep zand. Stilstaan betekent wegzakken tot mijn achteras. Wegkomen daaruit lukt maar is lastig. Door de voetkoppeling kan ik niet naast de motor staan om een duwtje te geven. Opnieuw geldt, vooral gas blijven geven. Degene die zeggen dat een Liberator ook ontworpen is om door de woestijn te kunnen gaan krijgen gelijk. Met de stuurdemper een beetje aangedraaid rolt de motor vrij makkelijk door het gravel en zand. Af en toe word ik overmoedig en kachel ik in de derde versnelling door de losse troep. De XT’s en Kawa ploeteren hier door heen en eindelijk, eindelijk is het mijn beurt om hen met schijnbaar relatief gemak in te halen. Wat een feest. Voorop rijden, niet in het stof van de anderen. Iedereen gaat onderuit maar El Libertador is niet van koers af te krijgen. Af en toe duik ik met een vaart een soort gigantische zandbak zonder sporen in, maar ook daar ploegt de motor zich soepel doorheen.
De gemoedsrust van de groep, ‘hij haalt het’, ‘hij haalt het’, duikelt terug voor de laatste bergpas voor de grens. Vanaf weer zo’n 45oo meter hoogte nog 1 bergpas, 5.206 meter hoog. Oef dat is hoog. Pauzeren we even of gaan we is de vraag. Ik heb nog volop adrenaline van de laatste uren en ik wil door. We gaan, opnieuw voorop. Ik heb een kleine kilometer zand die ik kan gebruiken als aanloop. Niet al te veel keien en het zand is hard. Tot in de derde versnelling kan ik vaart maken. Als de klim begint terug naar twee. De versnellingsbak protesteert maar werkt mee. Vol gas. Ondanks de ijle lucht heeft de motor voldoende adem in z’n twee om me over de helft van de kilometers lange helling te brengen. Terug naar 1 en opnieuw, gas, gas, gas. Met een paar minuten sta ik boven. Vijduizend twee honderd en zes meter. Het voelt als het dak van de wereld.
10 Minuten voor sluitingstijd arriveren we bij de grens. Het stormt en binnen bij de enige douanbeambte is het aangenaam, ook als is het maar voor de duur van 1 stempel. Direct vanaf de grens zet de daling in en jawel, na zo ongeveer 800 kilometer dirt road EINDELIJK weer asfalt, niet gewoon asfalt maar superstrak, geen rimpel of dwarsligger maar strak, recht asfalt met lange bochten. Over een afstand van 20 kilometer daalt de weg twee kilometer. De motor is bonkig de eerste kilometers asfalt. De banden zijn te zacht om de bochten op volle snelheid te nemen. Maakt niets uit, niet meer bonken over keien, door kuilen, over wasbord ribbels maar zacht zoeven over asfalt. In San Pedro de Atacama zijn de douane formaliteiten snel geregeld. Chili is duur in alles maar daarvoor is het allemaal wel goed geregeld.
In San Pedro neem ik afscheid van de XT’s en Kawa, zij gaan naar Argentinie en ik trek verder Chili in. Eerst de motor ontdoen van zout en zand. Ondanks beulswerk is de enige zichtbare schade een afgescheurde bevestigingabeugel van mijn achterspatbord en hele forse deuken in de uitlaat. Olieverbruik vrijwel nihil maar benzine 1 op 10! Als Auke geen 10 liter extra benzine bij zich had gehad, was ik op de laatste dag in de problemen geraakt met dit verbruik.
De eerste dag op pad in Chili doe ik samen met Chris en August op hun Suzuki’s. Ook met hen scheiden de wegen snel, zij vinden de Atacama woestijn saai en proberen langs de kustweg te gaan. De Atacama is pachtig. De enige kleuren in het landschaps palet zijn geel, rood en bruin in alle mogelijk denkbare variaties. Altijd een blauwe hemel en een zwart streepje asfalt. Op sommige stukken heeft het in geen 50 jaar meer geregend, op andere is 1 keer per jaar al heel wat, niet vandaag in ieder geval. De bergen zijn oud en daardoor zacht van vorm. Het lijkt wel of ze afgedekt zijn met een ragfijne meestal bruine vitragedoek. Geen enkel teken van leven, geen bomen of struiken, steen en zand, dat is het. Geen rechte weg, maar zacht slingerend om bergen en duinen heen. Verlaten is het. Op de tweede dag na Antofagasta verdubbelt het verkeer wat me tegemoet komt, dat betekent twee vrachtauto’s of bussen per uur in plaats van 1. Standaard heb ik 15 liter extra benzine bij me. De afstand tussen de gehuchtjes waar benzine te koop is, valt mee. Varieert tussen de twee en drie honderd kilometer. Na zo’n 1500 kilometer ben ik door de Atacama heen. Dat valt snel op. Eerst wat cactussen en dan plotseling een boom. Ik kijk even om voor de zekerheid of ik het goed zie. De steden volgen elkaar dan snel op. Na twee duizend kilometer Chili rij ik in de avond Santiago binnen. Het is nog warm. Terrassen zijn vol. De dames in mini en zomerjurk. Dit jaar geen witte Kerst voor mij denk ik.
Afzien, doorgaan, repareren, inproviseren, navigeren en het doel voor ogen houden. Dat is wat een echte bikkel of een biker doet en dat ben jij. Mooi man , maar het venijn zit in de staart dat is wel duidelijk. Je hele rit is de mooiste reclame die H.D. zich kan wensen. Hier en daar wat ongemakken maar still on the road.
Het ga je goed man.
greettttzzzzzzz TON
De nagels zijn weer behoorlijk ingekort, bij deze aflevering van ons spannende internet continuing-story.
Oversteken naar Cape-town, en Afrika omhoog
“Even” afzien en als beloning weer aldat moois en warms in Santiago, ik zou moeilijk kunnen stoppen ,schat ik.
Heel plezierige Kerst en Goed Begin, vanuit een overigens reeds white Vlist.
Jas/Jok en kids
Hee Gerb ik zit bij Ton en Jannie je on top of the world te lezen, Ton heeft gelijk El Libertador lijkt een 2e jeugd begonnen en H.D. kan zich idd geen betere reclame wensen, opnieuw in productie nemen zou ik zo zeggen.
Ik neem meteen van de gelegenheid gebruik je hele fijne kerstdagen toe te wensen. Ik zou zeggen neem na alle ontberingen de minirokjes en zomerjurkjes maar even op schoot.
Groeten uit een wit Holland.
Ary.
Fijne Kerstdagen met al die beautiful girls in mini falda….
What’s your next thing that ‘ll be UNCHAINED ?
Flying Fred
He die Gerb,vanavond met Jasper ,Hans Trudy ,Ton en JB naar Woodstock geweest niet de orginele film maar wat er van te voren is gebeurt weing muziek maar wel een goed verhaal,daarna nog een borrel wezen drinken bij Ton en Janie
Gelijk toenik toen kwam je spannende verhaal zitten lezen ,jazeker ik sluit me bij de rest aan ,goeie reclame voor HD
Nu man goeie kerst en een goed begin van 2010 en de groeten van mijn kant vanuit koud -6 en wit Gouda
Harry
In den hooghe, in den hooghe, in den hoooooghe. Das wel errugh hoog. Met je conditie is dan niks mis. Benieuwd waar en hoe jij de overgang van 2009 naar 2010 gaat meemaken. Groeten Dirk en Heleen.
still going ,el liberator laat van zijn goede kant zien ondanks de eile lucht. lees jou verslag aandachtig ,wat een tocht . wij zijn tot en met nieuw jaar thuis en hopen gauw het vervolg te lezen groeten uit bleiswijk en een prettige kerst en gelukkig nieuwjaar . doe voorzichtig en hopen je weer te zien in 2010 . lex jac en chantal
Hey JG
wat een verhalen weer zeg. Ik weet zeker dat Betsy nog van je houdt. Ze gedraagt zich goed.
Hoe gaat het met je verder?
Hoeveel landen ga je nog aandoen?
Hier lekker winter. Ga zelf over 8 weken naar Lapland.\Ben benieuwd hoe het daar is.
Van deze kant van de wereld wil ik je fijne kerst toewensen en een zeer goed en gezond jaar ( ook voor Betsy).
Groet, Helen
wat een n verhalen JG, merry christmas vanuit een wit putten, twee dagen ingesneeuwd gezeten, wat een weer man, en dan jij door die kou over hoge heuvels en dan nu zon, geniet er van, het einde is denk ik in zicht en dan weer naar een andere wereld of blijf je daar
JG,
Top,top,top.
Laatst op vehikel je adres gehad van Larry, en nu je site aan het lezen.
Fantastisch!!!
Ik heb op een 1942 U in 2005 samen met 3 andere Harley rijders Nederland-Peking gedaan. Weinig problemen gehad, maar kan me jou situaties indenken. 1 Rij maat (Toon) vertrekt binnenkort naar Argentinië, om met het service team de “le Dakar” te rijden op zijn (semi) oude evo. Volgende week vlieg ik naar het vuur eiland (zuid Argentinië) voor 4-6 weken werk, en hoop daar wat van de cultuur te snuiven waar jij je momenteel in bevind.
JG, Keep ‘em rolling. Voorspoedig 2010 toegewenst.
D en J.
Hartstikke leuke verhalen van je, had ze gelezen in BIG-TWIN.
Ben de reismaat van vorige reactie (dirk-dijkstra) en heb gezien hoe je met een liberator door de woestijn kunt raggen.
Na de Dakar-ralley ga ik naar Patagonie en Vuurland op mijn 25 jaar oude harley, misschien zien we elkaar daar wel ergens.
Leuke jaarwisseling toegewenst.
tonyfronthefields
nike air force 1 puerto rico sko coach bag tote ocean nike air max flyknit woman flyknit red nike roshe one print price armani jeans buckle belt mackage satchel crossbody dome
myhybridshop [url=http://www.myhybridshop.com/]myhybridshop[/url]
nike kobe 8 year nike sb stefan janoski price grey ferragamo belt mackage coats usa baseball nike mens kaishi grey nike pittsburgh steelers 25 ryan clark white elite jersey
fitwizhawaii [url=http://www.fitwizhawaii.com/]fitwizhawaii[/url]
Thanks a lot for giving everyone a very pleasant chance to check tips from this website. It is often very good and full of amusement for me and my office acquaintances to search the blog particularly 3 times a week to see the fresh secrets you have got. And definitely, I am just at all times impressed with the very good things you serve. Certain two points in this article are clearly the most efficient we have all had.
Thanks for all your hard work on this website. Kim delights in working on investigation and it’s really easy to understand why. I notice all of the lively manner you present advantageous secrets through the web blog and even welcome contribution from visitors on the subject so our own girl is without question becoming educated a whole lot. Have fun with the rest of the year. You have been performing a very good job.