Lima, Peru, 7 november 2009
Intuitie is goed maar je moet wel begrijpen wanneer het nodig is. In Lima heb ik een klein familiepension gevonden in Miraflores. Lima met 8 miljoen inwoners is onderverdeeld in stadsgebieden. Miraflores is daar 1 van, langs de oceaan en populair bij bezoekers. Hotels, hospedajes, hostals volop. Ik heb mijn intrek genomen in een klein familie pension. Eigenlijk ben ik de enige gast. De familie woont naast het pension. Ik heb het rijk alleen in wat vroeger een groot huis was, weliswaar behoorlijk verouderd maar in een rustig deel van de wijk. Op maandag blijf ik hangen. Ik heb Bigtwin beloofd een nieuw deel aan te leveren. Het is een prettig huis om te werken. In de middag zie ik de eigenaresse met een nieuwe gast voorbij komen vanachter een bureau dat ik tot mijn werkdomein heb gemaakt. Mijn kamer heeft uitzicht op de motor maar is piepklein. Einde van de middag ben ik klaar met schrijven. Een internetcafe is direct om de hoek. Ik loop er heen om een laatste afdruk te maken. Toch nog een afdruk om de laatste spellingsfouten te corrigeren. Het is druk in de winkel en ik wacht geduldig mijn beurt af. Het is prachtig weer, net boven de 20 graden en de zon schijnt volop. De bankjes in het parkje voor mijn pension zijn bezet. Dan maar binnen corrigeren. Als ik mijn kamerdeur open dwarrelen wat papieren van eerdere versies door de kamer. De wind denk ik door het open raam. De schrik slaat echter om mijn hart als ik m’n leren jack zie. Op het bed terwijl die over de stoel hing. Zakken open en m’n papieren hangen er half uit. Een blik op de minitafel waar ik de computer oplaad is genoeg. Zo’n beetje alles op de tafel is weg. Ik vlieg naar buiten maar dat heeft uiteraard geen nut. In mijn gedachten haal ik de andere pensiongast voor de geest. Ik zie hem nog voorbij lopen aan het bureau. Geen typische toerist, een rugzak maar geen rugzaktoerist, hij groet maar houdt zonnebril op, vaag nep leren jak, beetje een gladakker. Terug in het pension is de familie inmiddels gealarmeerd. Met hen loop ik naar de kamer van die andere, typische gast. Leeg. Hij heeft voor drie dagen betaald maar de kamer is leeg. De politie komt een kijkje nemen en neemt mij samen met een deel van de familie mee naar het bureau. Het grote politiebureau behandelt geen toeristen en dus mag ik naar een klein bureau wat verderop. De identiteitspapieren uit Ecuador waar de andere pension ‘gast’ zich mee heeft ingeschreven blijken vals.
De familie wordt eerst verhoord en dan is het mijn beurt. Tot mijn verbazing wil de agent geen aangifte opstellen. Het recht in Peru zit anders in elkaar. Aangifte betekent dat je iemand in staat van beschuldiging stelt. Ik wil de familie niet in problemen brengen maar ik wil wel een officieel document. Dat moet niet moeilijk zijn in een land waar overal en nergens stempels op worden gezet. Uiteindelijk wordt een zogenaamde ‘anuncio’, een verklaring, opgesteld, zonder voor te lezen. De agent wil dit vooral snel afhandelen, nu opeens wel snel. Ik teken met mijn vingerafdruk en handtekening en weg ben ik. Ik weet echter wat ik teken, een verklaring dat ik op straat ben beroofd zodat de familie buiten schot blijft. Ik ben daar OK mee. Geen idee wat de familie in het gesprek met de agent hiervoor heeft moeten betalen. Boven de deur hangt in het Spaans en Engels dat het doen van een valse aangifte strafbaar is, geld kennelijk anders voor behulpzaamheid van de sterke arm der wet daarbij.
Na de aangifte, een proces van bijna vier uur, bezorg ik het artikel en foto’s met de mail. Eigenlijk neem ik pas een grondige blik op mijn kamer als ik diep in de nacht terug kom. Dan blijkt dat de ellende nog veel groter is. Niet alleen de mini laptop, mobiel met pocket pc (die grote koelkast aan m’n oren die ik al 7 jaar overal naar meesleep), helmcamera maar ook alle kabels, USB stick, Buck knife, Maglite, card houder, zak met kleren, tweede portemonnaie met 100 dollar als reserve, calculator voor internetbankieren en een blikken doosje met motoronderdelen weg is. Wat ik nog wel heb zijn m’n papieren, leren jack, laarzen en een zak met de vuile was. De dief is door alles van mij heen gegaan. Materieel is de schade dus groot. Maar eigenlijk nog veel erger, de backup van een jaar dagboek notities is weg (backup op de computer), alle opnames met de helmcamera, het is allemaal weg, weg, weg. Het blikken Harley doosje weg is ook pijnlijk, met name de contactpuntjes en condensatoren kan ik zeker hier in Peru niet vinden. Volgens Gustavo, de president van de Harley club in Peru zijn er in totaal zo’n 250 Harleys in het hele land op een bevolking van 28 miljoen inwoners, ik denk dat ik met zo’n 20% daarvan heb kennis gemaakt. Import ouder als 4 jaar is verboden dus mijn kansen op specifieke onderdelen zijn hier nihil.
De dagen daarop besteed ik aan de zwarte markt. Dat is een sof. De taxi en de gasten die me daarbij helpen weerhouden me van zelf zoeken. De wijken die we daarvoor bezoeken zijn bepaald niet fris te noemen, maar ik heb er ook niet al te veel vertrouwen in dat zij dat kunnen vinden met mijn beschrijving van wat er weg is. Dat gebeurt helaas dus ook niet.
Mijn gemoed is duidelijk in mineur. Het is geweldig dat Wallis (Ural zijspan) in Lima is. Met hem zou ik naar de verjaardag van de broer van zijn vriendin gaan op de maandagavond. Als ik niets van me laat horen, gaat hij op zoek en vind me uiteindelijk op het politiebureau. Jorge en Rosa van het enige Harley sleuteladres in Lima en Peru (Incarider) sleuren me op dinsdag uit het pension voor eten. Met Wallis ben ik een volgende avond op stap met Markus & Patricia, een Duits-Zwitsers stel met een Ural zijspan op weg van San Francisco naar Brazilie. Nogal alternatief. De Ural beschildert met peace tekens, de gitaar en andere muziek instrumenten achterop gebonden. Op donderdagavond arriveren Mariek & Auke in Lima. Vanuit Medellin waar zij ook hun onderhoud van hun twee ruim 20 jaar oude XT’s 600 doen bij Don Carlos in de Suzuki Super Servicio hebben we contact en nu dus ook elkaar ontmoet. Contact met al deze mensen, praten ver boutjes en moertjes, de roadtrip, helpt me enorm om de aandacht weer op de weg te krijgen. Weg uit de negatieve sferen, weg van de diefstal, de zwarte markt en de spullen die ik toch niet meer terug krijg en bezig zijn met waar het om gaat, ‘on the road’. En uiteindelijk, de motor, gereedschap en de meeste onderdelen, het wacht allemaal om on the road te gaan, dus ook hier geldt, wat een geluk dat ik gewoon door kan gaan zonder echte problemen. Dat vervolg is dan weliswaar met fors minder spullen, maar is dat niet precies wat ‘travel light’ betekent?
Vanaf hier richting zuiden, Ica, Nasca en de hoogvlaktes (meer als 4000 meter) op naar Cusco.
Hallo Dokters.
Nou man dat is niet mooi, wat een story.
Van het buck-knive zou ik maar niet wakker liggen, daar heb ik er nog 1 van.
Verder is het geweldig, fuck dat je zoiets overkomt. Met name je q-tec met alles erop en erin.
Het is inderdaad gelukkig dat je door kan gaan.
Mijn dag was al mis. Omdat ik een oudcollega,dood thuis heb aan getroffen. Net nadat de politie bij hem binnen was gegaan, kwam ik langs voor de koffie. Na wat vragen over en weer moest ik hem identificeren. Dus Dokters een schrale troost voor jou. Het kan altijd slechter.
Jongen je bent al heel ver, en nu heb je eigenlijk pas je eerste “echte” pech gehad.
Nou, veel succes en we gaan je zien.
gr de Dekkies
Yo Hero !
But Don’t let the bastards grind you down !( Bono)
Wat een shock moet dat zijn als het mij al shockeert en al lezende de woede en onmacht per seconde toeneemt en ik eigenlijk hoopte dat je aan het eind zou schrijven dat je je spullen gedeeltelijk terug zou vinden.
Well you can dream ,so dream out loud and you can fight your own way out.(Acrobat, U2 van Achtung Baby 1992 voordat je uren gaat peinzen of het van Van Halen of Foghat was )
Grote bewondering voor je wilskracht en relativeringsvermogen en de slimme zet om verder te gaan. Ik zou nog maanden kansloos door Lima hebben gezworven op zoek naar een sicko met een zonnebril..
JE herinneringen zitten in je hoofd en bij jou door elke molecuul in je hele lichaam als je zo lang op zo’n viberator rondreist (sorry, just wanted to make you smile !) Don ‘t let it get to you,keep your eyes on the road enz
Hoe meer naar het zuiden des te meer je de zomer tegemoet gaat.
Moet ook een mooi vooruit zicht zijn. Take care ! Gr.Not so Flying Fred na meniscus operatie en Michelle
Keep your dream alive !
He JG!
Wat een verhalen allemaal en nu dan ook dit, wat balen. Je maakt wel heel wat mee van de mensheid, wat mensen allemaal niet doen om aan geld en spullen te komen. Doet mij ook erg aan Afrika denken waar ze altijd achter je geld en spullen aan zitten, alles doen om het maar te krijgen wat jij hebt. Wat ik toch niet goed begrijp is hoe de rest van je trip gepland is en uiteraard wanneer je weer in ons koude kikkerland terugkomt. Ik denk wel dat heel wat tijd nodig hebt om weer te wennen aan nederland met de vaste structuren en regels. Kun je na zo’n trip nog wennen aan het nederlandse leven. Ik hoop dat het je goed gaat. Hier alles ok. Indi inmiddels 8 jaar! Erg groot, net als haar moeder een lange dunne meid! De crisis is heftig voor mij, afgelopen tijd nagenoeg gen werk en maar interen. maar goede moed en hoop op beter. hoop je snel weer te zien.
Mylene xxx
Not tortured, not racked. Illusions intact.
Undiscouraged by the facts
Hallo J.G.
wie zal het verbazen dat dit een keer zou gebeuren, het zou mij hebben verbaasd als het je niet een keer was overkomen. Bij alles wat jij totnutoe hebt meegemaakt ontbrak nog het moment dat je waardevolle spullen een keer zouden worden gestolen. Part of the trip. En tja je intuitie stond al rooksignalen af te geven, dat gevoel is toch een prachtig mechanisme als we er goed naar weten te luisteren. Maar volgens mij heeft dat zelfde gevoel je al zo ver gebracht dus laten we als als maar gauw vergeten. Het leverde weer een intrigerend verhaal op, gewoon vreselijk balen dat je ook al je aantekeningen kwijt bent. Opmerkelijk ook hoe corruptie en criminaliteit zo verweven zijn in de verschillende culturen van Zuid-Amerika, maar ook de gastvrijheid en de behulpzaamheid van de gewone mensen. ondertussen hoorde ik van Ton dat je alweer in Bolivia zit. The road goes ever on.
Greets Ary .
I WILL FIND POTENTIAL CUSTOMERS FOR YOU
I’m talking about a better promotion method than all that exists on the market right now, even better than email marketing.
Just like you received this message from me, this is exactly how you can promote your business or product.
CLAIM YOUR TEST PERIOD => https://bit.ly/3hdwfaC