Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

In Tepic gaat het bijna mis. Vanaf de bergen gezien is al snel duidelijk dat Tepic een forse stad is, dat had ik niet verwacht. In het donker ben ik eerst de verkeerde richting opgegaan. Weer op het goede pad heb ik lang tijd nodig om een betaalbaar hotel te vinden. Tepic kent vrijwel geen toerisme maar is een industriestad, hotels zijn veelal zakenhotels en dus erg prijzig. Hotels waar Mexicanen zelf verblijven (veelal arbeiders in de week) zijn minder goed aangegeven. Als ik in een smalle zijstraat van een zijstraat van een zijstraat achter een geldtruck wacht waar net drie bewakers zijn uitgestapt, zet de chauffeur zijn truck in de achteruit. Ik sta te dichtbij. Even niet goed opgelet, moe van de hitte en het rijden. Hij geeft fors gas. Springen of terug? Als een gek step ik terug en in de kant. Achter me rijst een luid getoeter op. De bewakers schreeuwen en de chauffeur trapt op zijn rem, op zo´n halve meter van mij, en geeft fors gas, dit keer vooruit.

Vanuit Mazatlan is het zo’n 300 km naar Tepic, maar ik ben pas laat weg, afscheid nemen en nog een praatje hier en daar zo goed en kwaad als dat gaat. Vooral de enige straatverkoper die twee woorden Engels kent, ‘hee men’ en ‘beer’ (als ik weer een fles water haal op de hoek) en dat keer op keer herhaalt al hij me ziet, duurt even. Ook afscheid genomen van Gary (Ural zijspan) en Marilyn, het was geweldig om met hen op te trekken, zelf gekookte maaltijden te eten, te kaarten en vooral heel veel verhalen en tips te ontvangen. Door laat te vertrekken rij ik op het heetst van de dag en dat is slopend. Pas na 230 km passeer ik het eerste benzinestation, benzine en vooral fris water. De route voert voornamelijk langs een droog landschap met veel velden gevuld met agave, een blauwgroene plant. Agave is een essentiele grondstof voor teguilla en groeit alleen hier. Vlijmscherp zijn de 60-70 cm lange punten van volgroeide planten, vandaar dat deze velden door Paul Theroux in de Old Atagonia Express toepasselijk zijn gedoopt als ´fields of swords´.

Vanaf Tepic voert de route via Puerte Vallarte naar Mazanillo. Na Puerte is het nu echt de Tropen. Palmbomen, bananen (wild en plantages), kokosnoten, wilde orchideeen, platgereden en net-op-tijd uitgeweken slangen, 1 tarantula (wow, indrukwekkend en een soort van mooi, lange geel-zwart geblokte poten, mooi waarschijnlijk omdat hij vooral bleef waar hij was en niet verroerde), kakkerlakken, sprinkhanen en vooral heel veel groen in alle mogelijke groentinten.

Manzanillo is een havenstad zoals iedere zeeman zich dat wenst. De enige lange pier loopt door tot in het oude centrum. Een wirwar van steegjes met altijd aan de voorkant cafes en eettentjes. Langs de wal palmbomen en een wit-stenen promenade waar tot laat in de avond veel leven in al haar verschijningen valt te bewonderen; zwervers onder een kartonnen doos, verliefde stelletjes, hele families aan de wandel, vissers die vanaf de kant nog wat bij proberen te vangen en prachtige vrouwen -in weliswaar schaars aan stof- uitgaanskledij inclusief de hier verplichte hoge hakken en gegerandeerd aandacht. Op zondagmorgen legt een containerschip aan terwijl de band op het plein alweer speelt. De paar honderd stoeltjes zijn bezet, een fors aantal paraplu´s zijn opgestoken, het is 10 uur in de morgen en 28 graden celcius, in de schaduw.

Vanaf Mazanillo blijft de route via de Mexico 200 langs de kust. dat wil zeggen af en toe raakt de weg aan de kust maar veelal slingert de weg er van af. In de provincie Michoacan is de weg vrijwel leeg. Nauwelijks dorpjes en nog minder verkeer. Af en toe een militaire controle en dat is het. Het lukt me niet om door te mogen rijden. Op twee achtereenvolgende dagen moet ik in de brandende zon m´n grote tas openmaken en uitpakken. Ondanks de militairen is dit een van de mooiste routes die ik heb tot nu toe heb gereden. Het lijkt wel aangelegd voor motorrijders. Soms korte, felle bochten achter alkaar, dan weer wat kilometers rechter om via wat stjgen en dalen weer te vervolgen met series van lange, glooiende bochten. het wegdek is meestal goed maar het blijft opletten.

In Coleta de Campos vind ik een motel aan een klif direct aan de oceaan. Het uitzicht is weids, in de ochtend zie ik er de zon opgaan en in de avond ondergaan, een vuurtoren op zo.n 200 meter verlicht de kamer in de nacht. Door een vervelend akefietje ga ik terug naar Manzanillo. Mijn halsketting heb ik laten liggen in het hotel en het is vrijwel onmogelijk om met de receptioniste dat te bespreken. Ingeschakelde hulptroepen (winkelmeisjes naast mijn telefoon, die het gesprek van me overnemen blijft de bitch-from-hell (gooit de telefoon erop enzo) volhouden dat mijn ketting er niet is. Ik weet dat hij er is. Na nog wat bellen is de boodschap helder die de meisjes telefonisch voor me bezorgen: morgen kom ik de ketting halen en als die er niet is gaan we naar de politie. De volgende dag rij ik terug en verrassing, verrassing, de ketting is er. Dat zijn dus heen en weer 600 kilometers, ondanks dat, het is geweldig om dat te rijden. Als ik terug ben in Coleta is het partytime. Coleta is een gehucht met een dorpsstraat waar alles gebeurt en te koop is met wat zijstraatjes. Het is stof, stof en stof overal. Zondagavond is het stierenvechten in de arena (stuk grond met stenen muur er omheen) buiten het dorp. Het stieren gebeuren mis ik liever en dus hoppen we na negen uur met nog drie mensen in de bak van een pick up voor een lift naar de arena. In de nacht, onder een gigantische sterrenhemel, vasthouden aan de railing van de open bak, ik vind het prachtig.  Als we arriveren is het stieren gebeuren afgelopen ondanks dat ik vijf levende stieren zie in een box. De band speelt volop. De arena is in beslag genomen door een dansende menigte van een paar honderd mensen. Cowboys laten hun paarden dansjes opvoeren. Drank (bier en limo) komt uit de pick ups en het stof vliegt meters hoog. Door de hitte van de nacht (het is tenminste nog 25 graden) is alles en iedereen bedekt onder een fijn laagje stof. In het paarse kunstlicht van de band geeft dat een sprookjesbos achtige atmosfeer. De chauffeur terug heeft wat meer moeite met de heuvels maar bezorgt ons in het dorp. Terug in het hotel bedenk ik me dat ik al op de heenweg mijn fototoestel in de bak heb laten liggen. De volgende dag is die achter al terug bezorgd. Die dag ook lost het raadsel van de levende stieren zich op. Om ze de arena in te jagen wordt de verkeerde deur open gemaakt. De vijf stieren rennen in plaats van de arena in, direct door naar buiten, door de menigte en de weg op richting dorp. De cowboys weten ze echter in het dorp tot stilstand te brengen. Na terugkomst besluit men het stierenvechten maar te laten voor wat het is en de band zet in.

This entry was posted on zaterdag, januari 31st, 2009 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.