Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Het is niet alsof je iets voor het eerst ziet, alle soorten landschappen zijn al wel eens voorbij gekomen op reis door Europa. Het is de immense omvang, de ruimte, de bijna oneindigheid die het echte Noorden uniek maakt. Het ritme van je eigen snelheid bepaalt niet meer het tempo waarmee de landschappen aan je voorbij trekken. Aanpassen of wegwezen, love it or leave it, ontsnappen is niet mogelijk. Alle regen en kou konden me er niet van weerhouden om hier door heen te trekken. Door de enorme uitgestrektheid van Alaska is het raar om de enorme pijplijn die olie transporteert van Prudhoe Bay (uiterste Noorden) naar Valdez (ijsvrije haven) diverse keren te passeren. Je kunt de bovengrondse pijplijn niet missen, vooral rondom Fairbanks. Een gigantische pijp met een doorsnee van bijna twee meter, om de zoveel kilometer enorme transformatoren om de olie in de pijp op temperatuur te houden. Een aanslag op het landschap dat is zeker deze pijp die zich door bochten wringt, over rivieren wordt geleid en als een slang in de verte over de bergen heen kruipt.

Na de uitgestrektheid van Alaska volgt dan een verrassing. De goldrush was niet in Alaska maar in Canada. De Klondike rivier is 100% Canadees maar is een zijrivier van de Yukon die in Alaska ontspringt. Het gebied rondom Dawson City waar de goudkoorts zijn hoogtepunt bereikte is het landschap zoals ik me dat in mijn jongensboeken voorstelde. Bergen, bossen, de Yukon als grote lichtbruine snelstromende rivier en dan de Klondike zelf, helder water vanuit de bergen met zijn ontelbare aftakkingen, meertjes, beken en beverdammen op een rots en steen ondergrond. Je kunt nog steeds goud vinden en die mensen zijn er dus ook nog, geen probleem om uitrusting te kopen, de general store in Dawson heeft het. In Dawson kun je ook je goud goed kwijt met de vele bars en nog steeds een casino in vol bedrijf met happy hour tot 12 uur ’s-nachts met live muziek en variety girls on stage.

Na Yukon opnieuw Alaska met Juneau als hoofdstad, alleen bereikbaar met veerboot of vliegtuig. De Mendenhall gletscher is overal vanuit de stad zichtbaar en is op haar mooist met slecht weer. Met de zon als daglicht is het ijs vaalblauw, maar in de regen krijgt het ijs een felle lichtblauwe kleur en lijkt dan meer op een gigantische blauwe edelsteen. Ook hier smelt het ijs en tekt de gletscher zich langzaam terug. Op de veerboot naar Prince George verstilt het water als ik met Steve in gesprek ben, naast de boot komt een enorme walvisrug boven om vervolgens met zijn eveneens ernorme staart omhoog gelicht weer onder te duiken. Vervolgens in British Columbia (Canada) de enorme bossen. De Mack’s, Kenworth’s, Peterbilt’s trucks afgeladen met vers gekapt hout die me bergafwaarts inhalen als ze de kans krijgen, om zich vervolgens weer in te laten halen bergopwaarts. Het hout kun je regelmatig ruiken. Niet alleen van de passerende trucks maar vooral in de buurt van de mills, de gigantische houtzagerijen. Zelfs in Vancouver zijn er plaatsen waar je het hout ruikt omdat hier nog mills zijn die het hout via de rivieren krijgen aangevoerd. In de bossen van BC is echter de papierindustrie, daar is hier veel over te doen. Van verre zijn deze industriecomplexen al zichtbaar. Behalve recessie in de VS die rechtstreeks invloed heeft op de in te zetten capaciteit in de hout- en papierindustrie (Prince George, lagere benodigde capaciteit vertaalt zich direct in minder arbeid en daarmee hoge werkloosheid in deze regio’s), heeft de papierindustrie ook milieu gevolgen op landschap en mens doordat zij fijnstof uitstoten met alle bijbehorende gezondheids perikelen.

Aan het einde van BC ligt dan Vancouver aan de grens met de VS. De stad is booming. In de avond en nacht lijkt de stad komende vanuit de omliggende bergen een gigantisch stekelvarken met verlichte stekels met al zijn hoogteverschil en vele, vele, vele hoogbouw woon- en kantoorgebouwen als verlichte stekels. Vancouver is geweldig, niet verwacht maar deze stad heeft het echt allemaal. Van de bright & shiny people & prachtige dames (leve de zomer, zodra de zon verschijnt gaat er veel uit of komt er veel tevoorschijn, net hoe je het bekijkt) tot de low-lives, avond- & nachtleven, prachtige parken en buurten (overal veel groen en de meest prachtige bomen) tot aan drugsbuurten in verval zoals wij die we in Nederland al lang niet meer kennen, maar ook de alternatieve boekhandels en cd-shops. Vooral dat laatste is geweldig, waar in Nl de platenwinkels verdwijnen door het downloaden en alleen de beste overleven (jawel Free Music in Gouda you are) lijkt hier van een terugloop nauwelijks sprake. De soundtrack van deze stad is voor mij de lokale radio, zodra het maar even kan blert rock101.1 uit de radio. Rock only, classics maar ook voor mij veel nieuwe muziek en veel Canadees.

Het weer zat niet mee maar alle keren dat ik dacht ‘en nu is het genoeg’ kwamen er opnieuw mensen op mijn pad die een warme douche, bed of slaapbank voor me hadden. Eigenlijk maakt dat de roadtrip to nu toe vele malen meer indrukwekkend als alle natuur bij elkaar. De vriendelijkheid en behulpzaamheid is overweldigend. Na de wereldreizigers op een mini grasveld (zes tentjes met allemaal letterlijk wereldverhalen) achter de H-D dealer, de dagen met Steve. Dagen met kou, regen en nog meer kou en veel meer regen maar in de avond altijd geweldige verhalen. In Whitehorse tot diep in de nacht discussieren met Ryn en Steve tot de allerlaatste druppel uit de whisky-fles. Afscheid van Steve, anytime anywhere friend. In Juneau met Dave en Cynthia en hun riding buddies door de regen rijden om mij de omgeving te laten zien. Mijn laarzen waren inmiddels zo doordrenkt dat ik geen dag droge voeten had.  ’s-Avonds naar een diner voor het goede doel, tja dat kan toch echt niet zo. En dus die avond op stap met nieuwe cowboylaarzen van Dave, prachtig zwart maar net te krap voor hem en dus stonden ze te verstoffen in de garage. Iedere avond daarna had ik droge voeten en ik ‘moet’ ze meenemen. Dus ben ik nu op pad met in m’n tas een extra paar boots. Ik heb hem beloofd een foto te maken van ‘zijn’ laarzen letterlijk in de golf van Mexico met een bier in m’n ene hand en ’strandomgeving’ op de achtergrond …

Op de veerboot van Juneau naar Prince Rupert (foutje, ik dacht een volle dag op de boot maar het duurt echter twee volle dagen en nachten) schuif ik met koffie aan bij Steve en Holly, ‘I knew I would run into you, you’re the motorsickle guy the guy’s were waving off from the dock’. Kon niet missen, baard, lang haar in een staart, hebben in het voorjaar hun Harley’s verkocht om rond te reizen met een camper. Bij aankomst in Prince Rupert giet het (what’s new?). Geen trek in een avondmaal alleen, ik wist dat Steve en Holly op een camping in de buurt overnachten voor hun volgende boot. Op zoek naar de camping maak ik mijn eerste echte noodstop als een auto voor me keihard op zijn rem trapt om twee overstekende herten voorrang te geven. De camping snel gevonden. Nee ze willen niet in de stad eten, of ik Buffalo Stew mee wil eten? Zelf gemaakt. Door de hoeveelheid regen met z’n drieen in een super compacte camper. Zij zijn amateur muzikanten en op weg naar een festival. Die avond is het bluegrass & country in alle soorten dat de revue passeert. In Californie zal ik hen weer zien.

In Prince George kwam Keith op mijn pad. Een geweldenaar. Zijn huis een giga puinhoop, de werkplaats overvol met reparatie- en zelfbouwprojecten maar alle tijd van de wereld om mij te helpen met mijn accu en dynamo vragen. In de avond ’black tea’ met Chris downtown temidden van al het geweld en verval van de stad en daarna bij Keith ver buiten de stad tot diep in de nacht bluesrecords draaien van Susan Tedeschi, bluesgigant uit Canada, temidden van opgelapte elektrische massagestoelen, stapels cd’-s en het grootste tv-scherm tot nu toe, een badkamer zonder wastafel, de ramen overal nog dicht getimmerd en (duck-) getaped met voorzetramen vanwege de vorige en aanstaande winter, 100% geweldig. Daarna was het Michelle en haar familie en vrienden en vriendinnen die me werkelijk overal in deze stad naartoe hebben gesleept. Ik voel me hier thuis en weggaan valt bepaald niet mee.

Maar voor nu is het genoeg, in 1 van de komende dagen ga ik opnieuw over de grens, het carnet van de motor lijkt al wel een schilderij met alle stempels en handtekeningen. Vanaf dan is het de VS only. De mensen hier denken dat het dan ook afgelopen is met vriendelijke mensen, wel, we gaan het ontdekken. Aan de verkiezingen zal ook dan geen ontsnappen meer mogelijk zijn. 1 ding is zeker, in Alaska heb ik wel geteld 1 keer een uithangbord voor de verkiezingen gezien, werkelijk niemand houdt zich daar met de verkiezingen bezig. Als de stemmen in Alaska zijn geteld, is de landelijke uitslag al bekend en dus had niamand voor mogelijk gehouden dat uitgerekend de gouverneur tot running mate zou worden gekozen. En dus konden Dave en ik ongestoord een foto maken voor het huis (met prachtige totempalen) van de op dat moment nog onbekende Sarah Palin.

Voor nu is het afscheid, emotioneel, tranen in m’n ogen, het valt niet mee. Tot slot van dit (voorlopige) afscheid van Alaska, Yukon en BC: als alle beste wensen die ik van iedereen vantevoren en onderweg heb mogen ontvangen een kilometer op mijn route zouden zijn, dan was ik inmiddels in Argentinie!!! Ook alle reacties op de website en via de mail, ik vind het geweldig, doet me echt goed. Het lukt me niet om daarop te reageren, maar weet dat ik het waardeer. MUCHAS GRACIAS!!!

This entry was posted on dinsdag, oktober 14th, 2008 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.