Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Santiago, Chili, 8 februari 2010

Midden in de binnenstad van Santiago valt de motor stil. Op de brede drie- en soms vierbaanswegen die als aders door de stad lopen, valt de motor uit. Ik rij op de meest linkerbaan. Vanuit zo’n 60 km per uur laat ik de motor uitrollen totdat ik net nog een beetje vaart heb om de brede stoep op te schieten. Het is met 25 graden warm en in de schaduw laat ik de motor afkoelen. Ik ben op weg naar de Harley dealer. Ik heb wat bijzondere maten gereedschap nodig en dat mag ik van hen gebruiken. H-D Santiago ligt in een welvarend deel van de stad, een half uur rijden vanaf La Casa Roja, mijn hostal aan de Avenida Brasil. De leren motortassen heb ik nog niet gemonteerd, ik heb geen gereedschap bij me. De motor af laten koelen en dan opnieuw proberen te starten heeft geen effekt. Over de roosters van de metro rol ik de motor naar een soort kiosk op de brede stoep. Ook het slot heb ik niet bij me. De eigenaar van de kiosk en zijn vrouw geven me weinig hoop. ‘Je kunt haar daar neer zetten, maar in de afgelopen maanden zijn hier al meerdere motofietsen gestolen’. ‘Geheel niet onze verantwoordelijkheid’ voegt hij er nodeloos aan toe. Veel keus heb ik niet. Met een taxi ga ik terug om gereedschap te halen. De taxichauffeur doet zijn best en we scheuren over de brede straten. Het is dan fijn om je motor weer terug te zien ondanks dat ze even geen teken van leven geeft. Het probleem is snel gevonden. De bobine is vrijwel los gekomen van het frame en twee van de drie stroomdraden zijn afgescheurd. De kioskeigenaar kijkt over mijn schouder mee. Als hij in de gaten heeft wat ik nodig heb gaat hij direkt aan de slag. Uit een blikje maken we kabeleindjes met een keukenmes en een kniptang van mij die niet meer knipt. Met ijzerdraad maken we een nieuwe bevestiging voor de bobine. De motor start daarop direct. Tevreden schudden we elkaar de hand. Waarop de kioskman me nog toevoegt, ‘tja, dat kan tegenwoorig niet meer he met dat moderne spul, je motor of auto repareren met blik en ijzerdraad’. En zo is het.

Ik heb moeite om mijn balans weer te vinden na vijf weken samen met Diana. Het helpt me niet dat na alle emoties van het afscheid, haar leven volledig in een caroussel terecht komt; een vriend verongelukt op de motor, een nieuwe baan, oude opgezegd en de nieuwe baan die voordat ze daar begint het al laat afweten (voor de voorstanders van flexibiliteit in arbeidsrecht, weet dat doorschieten aan die kant asociaal werkgeversgedrag volstrekt legaliseert). Ik mis haar vreselijk. De mensen van La Casa Roja behandelen me als de verloren zoon die terug is gekomen. Dat voelt goed maar het mag nauwelijks baten. Uiteindelijk vind ik mijn therapie in de motor. Uit het verblijf in de zelf gemaakte kerststal van de Chevy, plaatstalen dakje en plastic zeil komt ze keurig tevoorschijn. De onderdelen van dokter Larry zijn op tijd aangekomen in Medellin. Het is tijd om haar voor te bereiden. Het achterspatbord heeft meer geleden als ik in eerste instantie dacht. Bijna volledig doorgescheurd rondom de schroeven bovenop, bevestigingssteun aan het frame door gescheurd, bevestigingssteun primaire deksel afgescheurd. Tja, Bolivia maakt letterlijk wat los in mens en machine. Met Pedro, 1 van de bouwvakkers en tevens lasser, ga ik aan de slag. Kiwi Dave zijn vader heeft een plaatwerkersbedrijf en daar heeft Dave behoorlijk wat van meegekregen. Na een paar dagen van lassen, vullen, spuiten, schuren en lakken, toont het spatbord met de gedoneerde beetje mat zwarte verf als nieuw. Met hamer en slagijzers krijgt het primaire deksel zijn oorspronkelijke vorm weer terug. Dan is het tijd voor de dealer. Ook de monteurs, Miguel en Claudio, onthalen me als de verloren zoon. Ik zou graag wat gereedschap willen gebruiken. Met Claudio, die meestal bij zijn andere naam, Hope,wordt genoemd. is dat geen punt. Na de eerste mislukte poging om op tijd bij hen te zijn, breng ik de volgende dag geheel met hen in de werkplaats door. Tussen de middag slepen ze me mee naar huis voor de lunch en als de werkplaats om alf acht in de avond dichtgaat, heb ik alle bevestigingsbouten van het motorblok in het frame, cilinderkop, versnellingsbak, balhoofdlagers en wat ik zoal nog meer tegenkom nagelopen, vastgezet, gecontroleerd en ondertussen met het aanwezige schoonmaakspul de motor terug getoverd naar haar natuurlijke staat van schoonheid. Als om acht uur s-avonds de poort sluit, rijden we met z’n drieen nog een rondje door de stad, gewoon omdat het gaaf is om zo met elkaar op te rijden.

Eindelijk dus vooruitgang. Als ik dan zaterdagavond, diep in de nacht, terug rij vanaf het verjaardagsfeestje van Claudio, voel ik me een bevoorrecht mens. Diana die op mijn terugkeer wacht, mensen die me als de verloren zoon onthalen, de motor die over de brede straten zoeft alsof ze nooit anders heeft gedaan en ook als is het twee uur in de nacht, altijd goed is voor een praatje in dit geval met op klandizie wachtende taxichauffers bij het stoplicht.

Morgen ga ik weer op pad. Alleen. August heeft definitief een andere keuze gemaakt. Naar het zuiden richting Pucon en dan de Andes over, opnieuw dirtroad en dan naar Bariloche (Argentinie) is het plan. Wellicht tref ik daar Marcus weer. Eerst maar weer een paar dagen sturen.

This entry was posted on donderdag, februari 4th, 2010 at %H:%M and is filed under On the road. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.