Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

De keuze is gemaakt: doorgaan richting zuiden.

Het is lastig om een objectieve benadering van reizen door Midden-Amerika te maken. Werkelijk iedereen die ik hier spreek heeft daar wel een mening over en meestal negatief. De kranten staan vol met al het geweld in Mexico. Het beeld dat daaruit voren komt is echter eenduidig: de politie is te corrupt voor woorden, de regering probeert de politie buiten spel te zetten door het leger in te schakelen en het leger is niet slagvaardig genoeg, te slecht bewapend (!) en geen partij in de drugsoorlog. Dat is het trieste landschap van Noord-Mexico. Dit is de achtergrond waar ik doorheen moet boksen en wat een keuze lastig maakt. Zijn touristen en andere reizigers inmiddels doelwit zoals sommigen beweren of slachtoffer? En Mexico is nog maar het begin. Het is te simpel om te zeggen dat zelf ervaren het antwoord is. Dank voor alle reacties. Dat heeft me zeker geholpen, vooral de gedachte dat er nog steeds belangstelling is voor mijn wel en wee is fijn.

(meer…)

Mijn comfortzone moet volop aanwezig zijn hier in Oakland. In de comfortzone is een prachtige moderne term om je gevoelsleven een rustige plek te geven. Zonder veel moeite vind ik hier prima mijn draai. Vrienden om me heen, prachtig verblijf en alle ruimte om mijn eigen dingen te doen. Het opbouwwerk aan de motor is inmiddels begonnen, nieuwe achterband gemonteerd, dynamo is terug van reparatie, volop onderhoud dus overdag zit wel snor. In de avond is er in het avond- en nachtleven altijd wel een concert of bar om te bezoeken.

(meer…)

Om acht uur in de avond is het vrijwel stil op straat. Dit is Broadway in Oakland, een altijd drukke verkeersader die de hele stad doorkruist. Iedereen is in de buurt van een tv. Na ruim een half uur komt het verkeer weer op gang met een oorverdovend lawaai, alsof In Italie of Brazilie een wereldkampioenschap is binnen gehaald.

Ik sta voor Kayes bar, een ‘watering hole’, een simpele kleine lokale buurtbar die nu bijna uit z’n voegen barst. De herrie gaat de hele avond door. Alameda county, waar Berkeley en Oakland toe behoren, heeft ruim 90% voor Obama gestemd. Geen wonder dat iedereen op straat is. Al toeterend, drinkend en vooral lachend wordt dit gevierd.

(meer…)

Als mazzel en pech de schalen zijn op een balans, dan slaat de schaal volop door aan de mazzalkant. Mazzel is dat ik onderdak heb bij Dan & Mary in Oakland, pech is dat de dynamo van de Lib opnieuw de geest heeft gegeven maar vooral dat dit even gaat duren. Na veel testen en intensief mailverkeer met dokter Larry hebben de mannen van Rite Way Electric hun uitsluitsel gegeven: het anker van de dynamo is kapot. Dat is nummer twee deze roadtrip.  Vraag ik teveel van de motor door op sommige dagen meer als 500 km te rijden? Wordt de dynamo te heet, is het toch die verdraaide accu die de dynamo de nek omdraait (de nieuwe accu staat inmiddels volgeladen te wachten). Geen idee. De dynamo verblijft nu bij Rite Way in San Francisco, 3-mans bedrijf gespecialiseerd in dynamo’s, het anker wordt elders bekeken om eventueel op te laten knappen en dokter Larry heeft inmiddels een dynamo survival pakket gestuurd.

(meer…)

Vanaf Vancouver is het een uur naar de grens. Officieel heet de grensovergang Blaine,  naar de grensplaats Blaine, maar dit is de grote grensovergang nabij Seattle. Dat betekent electronische borden ver vantevoren waarin de wachttijd op dat moment wordt aangegeven. Na een kleine 10 minuten is het mijn beurt om op te rijden op 1 van de 3 VS ingaande rijbanen, highway 101 is dan van vijf of zes rijbanen naar drie overgeschakeld. Als de vrouwelijke douanier mijn paspoort in handen heeft kijkt zij voor de zoveelste keer alsof zij haar ogen niet kan geloven. Zij roept iets in haar microfoon. Op dat moment worden de drie rijbanen afgesloten en loopt het voltallige douane en politie corps naar, rond, om en over de motor. Het lijkt wel een theekransje. Het gaat over vroeger, de oudere weten nog dat, de jongeren hebben foto’s van vaders of grootvaders op flatheads, maar allemaal staren ze met een mix van verwondering en ongeloof. Na een kleine 10 minuten komen de gemoederen tot bedaren en gaat de grens weer open. O ja het paspoort, in orde, papieren voor de motor worden verderop afgestempeld, eerste door de Canadese douane vanwege de uitgaande stempels en daarna de inkomende VS-stempels. Vanaf de highway kon ik niet bij de Canadese douane komen maar de officier van dienst wijst me de ‘binnendoor route’. Al met al, de zon schijnt en ik mag wensen dat iedere grensovergang zo soepel verloopt.

(meer…)