Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Op de vraag van de 10-jarige buurjongen van Burt Monroe in Nieuw Zeeland of snelheidsrecords breken niet gevaarlijk is, antwoord Burt in de film ´World´s fastest Indian´: ´risk is the spice of life´(risico geeft smaak aan het leven).

Vorig weekend heb ik de keuze gemaakt om door te gaan met mijn roadtrip. Met mijn werkgever heb ik geen overeenstemming kunnen bereiken over een verlenging van mijn verlof. De consequentie daarvan is dat ik ontslag heb genomen. Daarmee ga ik een hoop onzekerheid en meer risico tegemoet, dat gold al voor de roadtrip (hoe ver ga ik komen) maar nu ook voor de periode na mijn terugkomst (geen werk). Ik heb er vertrouwen in dat mijn levenspad een positief vervolg zal hebben.

(meer…)

De woestijn blijft het centrale thema na Santa Ana. Via Guymas, verandert het landschap pas vlak voor Los Mochis. Door volop irrigatietechniek toe te passen zie ik af en toe water in slootjes en zelfs de rivier bevat wat water. Drie dagen woestijnlandschap is saai. Continue bergen in de verte en daarvoor wat lage struiken, een boom hier en daar en uiteraard cactussen in verschillende soorten en maten. De enige afleiding is tanken  (benzine en water), een tolstation met straatverkopers, een sporadisch dorpje (snelweg loopt daar dwars door heen, vreselijke verkeersdrempels zorgen voor stapvoets  tempo) en militaire controleposten. De controles laten mij tot nu toe ongemoeid, zij zijn meer bezig met verkeer richting USA. Meestal zijn het een stuk of 20 a 30 soldaten, zwaar bewapend en niet-te missen leger Hummers met grote mitrailleur met in de zon fel glimmende patroonbanden die op jouw weghelft gericht staat. Vlak voor Los Mochis is dat anders. Een paar honderd soldaten laten alles en iedereen uitstappen en keren alles ondersteboven. Tussen de steden rijden veel grote bussen, ook zij moeten stoppen en uitpakken. Ik ben alleen op mijn weghelft en vlak voor de controle hikt Betsy op de enorme verkeersdrempel. Met wat kunstgrepen houdt ik de motor draaiende. Onder een enorme partyluifel hangen kerels in vaalwitte plastic stoelen in zwarte en grijze pakken, zonnebrillen en eveneens zwaar bewapend. Mijn gestuntel leidt er toe dat 1 van hen mij gebaard om toch vooral vaart te maken en door te rijden, hij zwaait wat met zijn machinegeweer nonchalant in 1 hand naar me om dat duidelijk te maken, geeft een apart gevoel van binnen.

(meer…)

Zaterdagavond in Santa Ana (Sonora, Mexico). Een gehucht waar de rijksweg zich splitst richting uiteindelijk kust (Zee van Cortez) en binnenland. De rijksweg houdt op voor het gehucht, wringt zich door de enige geasfalteerde straat van Santa Ana en krult om een heuvel om daar als twee rijkswegen verder te gaan. Door de hoofdstraat trekt een oneindeige stoet vrachtwagens, autobussen, afgeladen pick ups en een enkele personenwagen. Het licht van de koplampen toont het stof vermengt met benzinedampen van de volgas optrekkende trucks en de dampen van de langs de hoofdstraat opgestelde eettentjes. Het geurt naar benzine, rubber en vlees. Overal zijn zwerfhonden en -katten. Het enige treinspoor snijdt dwars door de hoofdstraat met een onbewaakte overweg waarvan het licht continue rood knippert. Een goederentrein hoor ik ver voor het dorp starten met toeteren en tegen de tijd dat de trein bij de overgang is staat iedereen keurig stil. Veel cowboyhoeden, baseballpetjes en wollen mutsen, het is tenslotte winter. Na mijn steak waar een gemiddeld gezin een aardige maaltijd aan zou hebben loop ik de hoofdstraat af. Aan het einde van de straat, verlicht de maan het silhouette van een cactuslandschap in het donker van de nacht. Ik ben in Mexico!

(meer…)

Van de Arizona prairie naar de sneeuw van Vancouver. De Kerst begon voor mij bij de Musheno’s in Arizona, kon niet beter, op tijd voor de Kerstnachtdienst en daarna een borrel bij vrienden van hen. De volgende morgen na het Kerstontbijt heb ik het vliegtuig genomen naar Vancouver om de rest van de Kerst en Oud&Nieuw bij Michelle en vrienden door te brengen. Vancouver gaat gebukt onder een ongekende sneeuwval, iedere dag sneeuw ondanks de dagelijkse voorspelling van regen & dooi en daarmee verandert de stad in een winter wonderland (sinds half december 105 cm!). Na nieuw jaar weer terug en tijd voor de laatste voorbreidingen voor het Spaanstalige vervolg van de roadtrip.

(meer…)

In ruim vier uur tijd ben ik vanaf Esalen via Highway 1 in San Luis Obispo bij Steve en Holly. Ons eerste weerzien na de buffalo stew (goulash) in Prince Rupert. Ik blijf slechts een nacht. Als we de route doornemen klinkt het uniform “no way door LA”, “NO WAY”. Route 66 (Chicago – Los Angeles, 2.500 miles) bestaat vooral in de verhalen & rock ’n roll, in werkelijkheid zijn er alleen delen intact. Het deel waar ik wil beginnen in Santa Monica aan Highway 1 is er niet meer. Dat betekent uren rijden over de freeways en interstates van LA. Hmm, klinkt niet goed. Hun suggestie om van hen vandaan dwars over te steken naar Barstow (nog steeds Californie) en daar highway 66 op te pakken volg ik. Een gouden greep.

(meer…)