Jan Gerben – Harley-Davidson flathead 1943 World Travel

Vier uur in de morgen start Jorge, de chauffeur, de ambulance. Een rit van 250 km over de Pan American naar de hoofdstad. We vervoeren een geesteszieke patient naar de enige inrichting van het land (11 miljoen inwonders). Het eerste half uur is het nog stil op de weg. Daarna komt in snel tempo het leven op gang. Het is bitter koud. Langs de weg wachten mensen op vervoer. Zij wachten op de volgende vrachtwagen met een open laadbak voor hun vervoer. Wij passeren diverse van dergelijke vrachtwagens, iedereen is ingepakt in veelkleurige dekens. Als het eerste licht opkomt passeren we het meer van Titatlan. De zon komt vervolgens op achter de inmense vulkanen die het meer omringen. De vulkanen zijn makkelijk als zodanig te herkennen, alsof een gigantische hamer de top heeft afgevlakt. De velden naast de weg zijn berijpt. In de diverse dorpen die we passeren loopt het verkeer al vast. De vele eettentjes houden hun etenswaren warm op houtgestookte ovens, de geur van de vele vuurtjes prikkelt neus en ogen.

(meer…)

Malacatancito, prov Huehuetenango, Guatemala, 19 feb 2009

In dit dorp wacht ik dus op een pakketje van de dokter met een tandwiel voor mijn versnellingsbak. Slapen doe ik nog steeds bij de brandweer, ik heb daar een klein kamertje (voorraadhok) met een bed. De kazerne is klein maar 24 uur per dag bezet. Het is niet de brandweer die hier dagelijks de sirene doet loeien maar de ambulancedienst. In Guatemala verzorgt de brandweer de ambulancedienst. Dat aparte kamertje is buitengewoon gunstig omdat vooral ´s-nachts de ambulance in de weer is. Gemiddeld drie keer per nacht met pieken in het weekend. Een uitruk overdag is dus sporadisch en dat betekent voor mij weinig werk, maar daarover later meer. Overdag gebruik ik de brandweercrosser (afgeragde Yamaha 175 cc tweetakt). Ik hou me in op de tumulo’s (verkeersdrempels) in het dorp, maar over de PanAmerican kan ik het af en toe niet laten om met het gas er vol op over de drempels heen te scheuren. Een kleine genoegdoening voor alle keren dat ik door een soortgelijke drempel onaangenaam werd verrast. De crosser is gedoneerd, net zoals alles wat de Bomberos gebruiken. Het wagenpark is daardoor een palet van uiteenlopende merken.

(meer…)

Slechts een kort bericht vanuit Guatemala. Afgelopen zondag begaf m´n derde versnelling het. Lastig. Was onderweg van Huehuetenango naar Antigua. Sleutelen in tankstation leverde niets op. In plaatsje langs de Pan American een mecanico opgezocht. In niet optimale omstandigheden (understatement, sleutelen in het zand, nauwelijks gereedschap, onderdelen rollen over de vloer, grote rode mieren kruipen over m´n gereedschap …) versnellingsbak gedemonteerd. Alle tanden van het koppelingstandwiel derde versnelling liggen er af (5). In de nacht met dokter Elias contact gehad, tandwiel is onderweg, kan 5 tot 12 werkdagen duren, dit is de jungle van Guatemala waar ik nu ben. Heb onderdak bij de brandweer. Inmiddels alle rollagers en versnellingbakonderdelen gevonden en schoon gemaakt, mis voor zover ik kan overzien slechts 1 boutje van het versnellingsbakzijdeksel.

(meer…)

Naast Betsy staat op zondagavond in Coleta des Campos een Kawasaki geparkeerd, een off-road (KLR 650) met Canadese kentekenplaten. Vern (61) heeft voor het laatst een flathead motor in de jaren ´60 gezien en wil graag een dagje met me oprijden om te zien hoe dat gaat over de topes (verkeersdrempels) en andere hindernissen die de Mexicaanse wegen opgooien. Het worden vier dagen. Iedere dag neemt de hitte toe, het is slopend om te rijden (Jasper heeft volledig gelijk als hij praat over het zingen van zijn Liberator in de hitte, Betsy spint niet meer maar werkt hele aria´s af, af en toe onderbroken door een hoge uithaal, gegil als ik met beide wielen los kom van de weg door een gemiste topes) en het is vrijwel onmogelijk om hier tegen op te drinken om uitdroging te voorkomen. Iedere avond ben ik uitgeblust en op vrijdagavond zegt mijn lijf stop, ik ben behoorlijk ziek en verlies ook nog een lens in de nacht. Ik ben dan in San Augustinillo, gehucht is nog te veel woord voor deze straat aan de oceaan.

(meer…)

In Tepic gaat het bijna mis. Vanaf de bergen gezien is al snel duidelijk dat Tepic een forse stad is, dat had ik niet verwacht. In het donker ben ik eerst de verkeerde richting opgegaan. Weer op het goede pad heb ik lang tijd nodig om een betaalbaar hotel te vinden. Tepic kent vrijwel geen toerisme maar is een industriestad, hotels zijn veelal zakenhotels en dus erg prijzig. Hotels waar Mexicanen zelf verblijven (veelal arbeiders in de week) zijn minder goed aangegeven. Als ik in een smalle zijstraat van een zijstraat van een zijstraat achter een geldtruck wacht waar net drie bewakers zijn uitgestapt, zet de chauffeur zijn truck in de achteruit. Ik sta te dichtbij. Even niet goed opgelet, moe van de hitte en het rijden. Hij geeft fors gas. Springen of terug? Als een gek step ik terug en in de kant. Achter me rijst een luid getoeter op. De bewakers schreeuwen en de chauffeur trapt op zijn rem, op zo´n halve meter van mij, en geeft fors gas, dit keer vooruit.

(meer…)